Αλγεινόν ύδωρ

Ανοίγοντας το νέο μυθιστόρημα της Λαμπρίνας Μαραγκού με τον πρωτότυπο τίτλο «Αλγεινόν ύδωρ» και τον υπότιτλο «Το νερό που πονά» -είτε για να επεξηγήσει τον τίτλο, είτε για να τον υπογραμμίσει-, κι ενώ τη θυμάμαι ως πένα από το «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» που διάβασα πέρυσι, εισβάλλω στη ζωή του Χριστόφορου Οικονόμου και σε έναν κόσμο που είναι ο δικός μας όπως τον ξέρουμε αλλά παράλληλα είναι και σουρεαλιστικός και μεταφυσικός. Η ρεαλιστική αφήγηση εναλλάσσεται με την σουρεαλιστική ή τη μεταφυσική ειδικά όταν στην καθημερινότητα τού ήρωα αρχίζουν να καταφθάνουν ανώνυμες επιστολές και ακριβώς τότε γεννιέται και το μυστήριο.

Η ανάγνωση χαρακτηρίζεται απρόβλεπτη· για να ακριβολογώ, το ανάγνωσμα χαρακτηρίζεται απρόβλεπτο, αλλά αυτή είναι μόνο η πρώτη εντύπωση. Μελετώντας ανάμεσα στις αράδες και δίπλα από την ιστορία του Χριστόφορου, διακρίνω έντονα το νερό ...αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου... ...άχρωμο και συνάμα χρωματιστό μαζί με μουσική, γη, φως, αιθέρα και είναι αδύνατο να μη σκεφτώ συνειρμικά τη θεωρία του Ησίοδου για τα 5 στοιχεία (γη, νερό, φωτιά, αέρας, αιθέρας). Εξάλλου, πέρα από τον παραπάνω συνειρμό το μυθιστόρημα έχει σταθερή φιλοσοφική διάθεση -με τον τρόπο του- σε κλασικά φιλοσοφικά ζητήματα: για τη ζωή, το θάνατο, τον έρωτα, την αγάπη... Επιβεβαιώσεις όπως σε μια περιγραφή του ήρωα όπου: τον συμπαθούσαν, αλλά δεν τον καταλάβαιναν ή εκεί που: η σκέψη του... ... είχε φιλοσοφικό υπόβαθρο  έρχονται να ενισχύσουν όλα τα προηγούμενα.

Όμως το κείμενο δε βαραίνει με πολύπλοκες σκέψεις ή από βαρύγδουπες αναλύσεις -ούτε καν. Αντιθέτως, διαθέτει άνετη ροή μαζί με όμορφες περιγραφές και κοσμήσεις που πλουτίζουν τα λεγόμενα και παρασέρνουν στη μαγεία. Και όλα ξεκινούν από τη γέννηση· και πριν τη γέννηση ακόμα, από τη σύλληψη, από εκεί που πρωτοξεκινά το ταξίδι προς τη ζωή -και η ίδια η ζωή. Και μετά: η περιπέτεια άρχιζε, απόλυτα συντονισμένη με το θεϊκό κάλεσμα της φύσης όμως δεν υπάρχει ούτε ζωή, ούτε θάνατος, με τον τρόπο που τον νιώθουν οι θνητοί. Είναι λάθος ο φόβος, είναι λάθος ο εγωισμός μας και αργότερα, σε μια προσπάθεια προσδιορισμού:  η ζωή... ... είναι ο προθάλαμος του θανάτου πολύ απλά επειδή: κρατάει λίγο, ενώ εκείνος για πάντα. Απλές, όμως ουσιαστικές, τοποθετήσεις, σαν αξιώματα, που μόνο καλό προσφέρουν στο μυθιστόρημα κοσμώντας την ιστορία.

Στην υπόθεση: ο Χριστόφορος αγωνιά για το θάνατο, την ύπαρξη... για την απώλεια... τον έρωτα... Μέσα από την ιστορία του η ιστορία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης αντλεί εικόνες, λέξεις, θεωρήματα, παραδοχές, μαθήματα... Κοινός παρονομαστής; Το νερό -τι άλλο; Έρωτας, μυστήριο, μνήμες, σχέσεις... όλα δίπλα ή μέσα στο νερό: θάλασσα, βροχή, δάκρυα, μήτρα... εκεί απ' όπου ξεκινούν όλα τα ταξίδια. Κι εκείνος πρέπει να συμφιλιωθεί με το νερό, να το κατανοήσει και μέσα από αυτό να κατανοήσει όλα τα άλλα. Το νερό που φαίνεται να τον πονά αλλά τον διδάσκει.

Μετά από 13 κεφάλαια, κλείνει με την αίσθηση που έχει η ολοκλήρωση (του κύκλου) ενώ όταν όλα θα έχουν αναλυθεί, αποκωδικοποιηθεί, εξηγηθεί και κατανοηθεί θα απομείνουν μόνο δύο στοιχεία: χρόνος και νερό. Τα υλικά της ψυχής.

Το μυθιστόρημα της Λαμπρίνας Α. Μαραγκού, Αλγεινόν ύδωρ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ! Διαβάστε και ένα απόσπασμα!

Περισσότερα για τη Λαμπρίνα Μαραγκού:

Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του μυθιστορήματος.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα του βιβλίου.