Για πρώτη φορά πέρυσι το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση για τη ζωή και το έργο του Αυτοκράτορα Αδριανού, υψίστης σημασίας προσώπου, υπέροχου φιλέλληνα και λάτρη του ελληνικού πνεύματος που έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η θαυμαστή του προσωπικότητα αναδείχτηκε μέσα από το κείμενο και την ερμηνεία του Χρήστου Λιακόπουλου που έγινε αφορμή να πλησιάσουμε -επιτέλους!- την φυσιογνωμία του, να μάθουμε πολλά για τη ζωή του και να γνωρίσουμε το εξαιρετικό του έργο.
Φέτος, η παράσταση παίζεται σε νέο χώρο που της προσθέτει, και σε συνδυασμό με την φυσιολογική ωρίμανση της ερμηνείας του ίδιου, παρακολουθούμε χωρίς ανάσα την υπέροχη μεταφορά στην εποχή που ενδυναμώνεται από τα κοστούμια και τις ειδικές κατασκευές -αποκλειστικές δημιουργίες για την παράσταση- ενώ γοητευόμαστε από τους ατμοσφαιρικούς ιδιαίτερους φωτισμούς -μια μυσταγωγική αίσθηση κυριαρχεί από τα πρώτα λεπτά και με έναν μαγικό τρόπο διαρκεί ως την αυλαία-, πλησιάζουμε το πνεύμα του μεγάλου αυτού άντρα και το χαρακτήρα· επιπλέον, τον γνωρίζουμε ως άνθρωπο, την ανθρώπινη του υπόσταση καθώς, πέρα της αυτοκρατορικής του προσωπικότητας, παραμένει θνητός, γήινος... αγαπά, ανησυχεί, πονάει... Πρόκειται για μια ιστόρηση του Αδριανού ενσαρκωμένη ιδανικά από τον ηθοποιό στη διάρκεια της οποίας μας διηγείται τη ζωή του όπως προέκυψε μέσα από χρόνια μελέτη, διανθισμένη με μυθοπλαστικά στοιχεία.
Ένας άνθρωπος γεμίζει με την παρουσία του το χώρο εγκλωβίζοντας πάνω του όλες τις αισθήσεις μας -γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την απόλυτη ησυχία στην αίθουσα και την αμέριστη προσοχή μας. Φορτίζονται τα λεπτά από το μέγεθος της ιστορικής προσωπικότητας, φορτίζεται κι ο χώρος από την εμβληματική του φυσιογνωμία. Ο Χρήστος Λιακόπουλος ενσαρκώνει (ταιριάζει καλύτερα από το ερμηνεύει θαρρώ) βάζοντας πάθος, διαθέτει την κατάλληλη εμφάνιση και σωματότυπο (θα ήταν άσκοπο να αναζητήσει άλλον ηθοποιό), την σωστή χροιά (προσπαθήστε να φανταστείτε μια άλλη φωνή και θα δείτε ότι δε θα σας αρέσει τόσο) αλλά περισσότερο από όλα, είναι όσο διεκπεραιωτικός χρειάζεται, όσο σκληρός απαιτείται... γλυκός εκεί που πρέπει, τόσο αυτοκρατορικός όσο το μέγεθος του Αδριανού ή τόσο θνητός όσο ο άνθρωπος... τεχνικά αλάνθαστος και υπέροχα αισθαντικός. Ο μονόλογος δε, διαθέτει την ιδανική αναλογία σε αφηγήσεις, εξομολογήσεις, εντάσεις, σιωπές... και τα μουσικά χαλιά ντύνουν μοναδικά, ισορροπούν ή ενδυναμώνουν τις αισθήσεις.
Ένας άνθρωπος γεμίζει με την παρουσία του το χώρο εγκλωβίζοντας πάνω του όλες τις αισθήσεις μας -γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την απόλυτη ησυχία στην αίθουσα και την αμέριστη προσοχή μας. Φορτίζονται τα λεπτά από το μέγεθος της ιστορικής προσωπικότητας, φορτίζεται κι ο χώρος από την εμβληματική του φυσιογνωμία. Ο Χρήστος Λιακόπουλος ενσαρκώνει (ταιριάζει καλύτερα από το ερμηνεύει θαρρώ) βάζοντας πάθος, διαθέτει την κατάλληλη εμφάνιση και σωματότυπο (θα ήταν άσκοπο να αναζητήσει άλλον ηθοποιό), την σωστή χροιά (προσπαθήστε να φανταστείτε μια άλλη φωνή και θα δείτε ότι δε θα σας αρέσει τόσο) αλλά περισσότερο από όλα, είναι όσο διεκπεραιωτικός χρειάζεται, όσο σκληρός απαιτείται... γλυκός εκεί που πρέπει, τόσο αυτοκρατορικός όσο το μέγεθος του Αδριανού ή τόσο θνητός όσο ο άνθρωπος... τεχνικά αλάνθαστος και υπέροχα αισθαντικός. Ο μονόλογος δε, διαθέτει την ιδανική αναλογία σε αφηγήσεις, εξομολογήσεις, εντάσεις, σιωπές... και τα μουσικά χαλιά ντύνουν μοναδικά, ισορροπούν ή ενδυναμώνουν τις αισθήσεις.
Ένα έργο με σωστές δομές: ραφιναρισμένες γραμμές, σωστές ενότητες και εκπαιδευτικό ενδιαφέρον, από έναν δημιουργό με προσήλωση και σεβασμό στην ιστορία και το πρόσωπο, και από έναν ηθοποιό με άψογη τεχνική και μεγάλη ερμηνευτική γκάμα.
Θερμές ευχαριστίες στον Χρήστο Λιακόπουλο για την άδεια των λήψεων.
Συνεχίστε την ανάγνωση... η Εύη Ρούτουλα γράφει για την παράσταση Αυτοκράτωρ Αδριανός.
Ο φιλέλληνας και οραματιστής των ελληνιστικών χρόνων
Ας πάμε όμως λίγο πιο κάτω: τι ήταν αυτό που ενέπνευσε τον συγγραφέα. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός (76 - 138 μ.Χ.) θεωρείται ιστορικά ένας από τους πετυχημένους αυτοκράτορες, και όχι άδικα. Ο Αδριανός ήταν ένας ειρηνιστής φιλόσοφος, απέφευγε τον πόλεμο και λάτρευε τον πολιτισμό, απεχθανόταν τη φτώχεια και την ανθρώπινη εξαθλίωση και προσπαθούσε να καλυτερεύσει τις συνθήκες της καθημερινής διαβίωσης. Επηρεασμένος από την ελληνική φιλοσοφία, ο Αδριανός έχτιζε βιβλιοθήκες και θέατρα, κατασκεύαζε έργα για να καλυτερεύσει τη ζωή των πολιτών. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του, έμεινε γνωστός για τους νόμους του: διέγραψε τα υπέρογκα χρέη των πολιτών προς το κράτος, μοίρασε ακαλλιέργητη γη στους αγρότες, απαγόρευσε την κακομεταχείριση των δούλων, βελτίωσε το νομικό σύστημα, καλυτέρευσε την θέση των γυναικών. Θα ήταν ευχής έργον αν είχαμε σήμερα στην Ελλάδα έναν τέτοιο ηγέτη!
Ο Αδριανός ήταν φιλέλληνας, οι ιδέες του ήταν παρμένες από τον Επίκουρο· ο Σίλλερ τον αποκαλεί «πρώτο υπηρέτη της αυτοκρατορίας», δημοκράτη ηγέτη που τον ενδιαφέρει το καλό του λαού του. Πολύ αγάπησε ο Αδριανός την Ελλάδα και ειδικά την Αθήνα, άφησε πίσω του έργα που τα καρπώθηκαν οι Έλληνες έως και πριν από μερικά χρόνια! Το Υδραγωγείο του Αδριανού διοχέτευε νερό στην Αττική έως και τον 20ο αιώνα! Μόλις στην δεκαετία του 1920 και μετά την προσφυγική έλευση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, εφαρμόστηκε το σχέδιο Ούλεν του Μαραθώνα. Έως τότε οι Αθηναίοι υδρεύονταν από το αρχαίο υδραγωγείο του Αδριανού. Ο Ναός του Ολυμπίου Διός (οι γνωστές Στήλες του Ολυμπίου Διός που βλέπουμε όλοι μας σχεδόν κάθε μέρα), που είχε αρχίσει να χτίζεται από τον τύραννο Πεισίστρατο τον 5ο π.Χ. αιώνα, ολοκληρώθηκε επί Αδριανού. Μέρος της Βιβλιοθήκης του Αδριανού σώζεται έως τις μέρες μας στο Μοναστηράκι, οι κολόνες που βλέπουμε κάθε μέρα απέναντι από τον σταθμό του ηλεκτρικού, είναι το δυτικό τμήμα της βιβλιοθήκης. Δίπλα ακριβώς στέκεται το πρώην τζαμί Τζισταράκη, όπου σήμερα στεγάζεται έκθεση κεραμεικής.
Ο κύριος Λιακόπουλος εμπνεύστηκε από αυτήν την ιστορία, ερεύνησε και έγραψε αυτόν τον υπέροχο μονόλογο. Ο αυτοκράτορας ξαναζωντανεύει μαζί μας και μας διηγείται την ιστορία του. Την μοναχική παιδική του ηλικία, την ορφάνια του και από τους δύο γονείς του, την κηδεμονία του από τον αυτοκράτορα, την πορεία του στις στρατιωτικές εκστρατείες, τον αποτυχημένο γάμο του, την προσπάθειά του να ανέβει ιεραρχικά, τους έρωτές του, την απογοήτευσή του από τον άδικο χαμό του εραστή του, την προσπάθεια να δημιουργήσει έργο για τους πολίτες, την φοβία της ασθένειας και του επερχόμενου θανάτου.
Όλα αυτά ο Λαικόπουλος, ντυμένος με μια άσπρη χλαμίδα και φορώντας σανδάλια, καταφέρνει να μας τα δώσει και να μας κάνει κοινωνούς στην προσπάθεια του ανθρώπου Αδριανού να μείνει αθάνατος, να δημιουργήσει έργο, να γίνει δημιουργός όπως το καλεί η λέξη. Τα σκηνικά είναι ανύπαρκτα: μια βασιλική πολυθρόνα που εμφανίζεται στη σκηνή όποτε θωρείται ότι υπάρχει θεατρική ανάγκη.
Συμπέρασμα: Ερευνήστε γύρω σας τα πάντα! Κάτι θα υπάρξει που θα σας κινήσει την προσοχή. Πηγαίνετε να δείτε αυτόν τον Αδριανό, είναι φιλέλληνας, είναι οραματιστής, είναι μέρος της ιστορίας μας.
