Γράφει ο Χρήστος Δημούλας
Τα πρωινά τα Πειραιώτικα
μια στάλα μαβί, στον ουρανό απλωταριά.
Συνεχές, αδιάλειπτο μαβί, σαν κρεμασμένο
από χρόνια, εκεί στη μέση του κόσμου, που γερνά, πεθαίνει
ξαναγεννιέται και φτου κι απ' την αρχή.
Ματιές-γαλαρίες, εργατιά παρασυρμένη
και καράβια-μέρος ενός χρέους, που δεν λέει να εξοφληθεί.
Πονούνε τα πόδια του αέρα εδώ κάτω
σαν του νεαρού που πηγαίνει καφέδες ολημερίς
στα εφοπλιστικά γραφεία, στις γειτονιές του ίδρωτα
στις λησμονημένες γωνιές, που μαχαιριές και τουφεκιές
υψώσαν την Ελλάδα.
Φρέσκα κουλούρια μυρίζουν τα στενά
με μια μπόχα διυλιστηρίων να προσβάλει το ζουμί τους
ενώ των τσιγάρων ο καπνός κυκλώνει τις ψυχές
που γυρεύουν οξυγόνο, δρασκελιά και ποίηση
στης θάλασσας το χρώμα.
Και τότε ξανακούγεται ετούτο το ρυθμικό τακ-τακ
των τακουνιών του Χρόνου
μήνυμα εκκωφαντικό, ουρλιαχτό απόκοσμο
νυχτερινή ενέδρα, σπρώξιμο πρωτόγνωρο
που υποδηλώνουν αίτημα για ξύπνημα
κι εγρήγορση για δράση.
✋
Copyright © Χρήστος Δημούλας, All rights reserved, 2017
Το κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα του Yannis Stavrou, Piraeus Port (oil on canvas)
Του ίδιου:
