Αυτό που τις ένωσε ήταν το γάλα της ίδιας γυναίκας. Δεσμός άρρηκτος και ισχυρός όμοιος με αυτόν του αίματος. Αυτό που τις χώρισε, η καταστροφή της Σμύρνης.
Για την Κλειώ και τη Λυγερή όλα άλλαξαν στην ανέφελη ζωή τους μέσα σε μια μέρα. Άφησαν την πατρίδα τους πνιγμένη στο αίμα και στους λυγμούς ακολουθώντας τα καραβάνια των ξεριζωμένων. Έναν δρόμο δύσβατο και άγνωστο, χώρια η μία από την άλλη.
Η υπόσχεση μία απ' όταν ήταν μικρά κορίτσια, από τότε που έκλειναν τα μάτια και σιγοτραγουδούσαν κάτω από τη μουριά. Η Κλειώ, ως αγωνίστρια, δεν ήθελε να ξεχάσει. Η Λυγερή, πιο ευάλωτη, δεν μπορούσε να θυμηθεί. Η φρίκη που βίωσε δεν ήταν σύμμαχός της.
Η αναζήτηση ξεκινάει για την Κλειώ με μόνο οδηγό την πυξίδα της καρδιάς. Τι θα βρεθεί στον διάβα της δεν ξέρει, μα δεν το βάζει κάτω, με πείσμα συνεχίζει... Τον όρκο της θα τον κρατήσει ό, τι κι αν γίνει, όσο καιρό και αν χρειαστεί να περιμένει...
Η ιστορία τους αποτελεί ένα μάθημα αγάπης, ελπίδας και πίστης στον άνθρωπο που όσοι τη διαβάσουν δεν θα την ξεχάσουν.
Θα μπορούσα να κρατήσω μόνο την τελευταία περίοδο της υπόθεσης του βιβλίου, διότι πραγματικά αυτή συμπυκνώνει όσα αισθάνθηκα κι εγώ διαβάζοντας το πόνημα της κυρίας Τσαβέα. Μια ιστορία δυνατή και τρυφερή συνάμα, αισιόδοξη μες στη στεναχώρια της, για το τι μπορεί να καταφέρει η θέληση της νεανικής ψυχής· ταυτόχρονα, μια συνειδητοποιημένη, σοβαρή μνεία στο δράμα του Ελληνισμού της Ανατολής, η οποία σίγουρα οφείλεται και στις ρίζες της συγγραφέως.
Η γλώσσα της, απλή, οικεία, σταράτη, αποδίδει το συναισθηματικό κόσμο και τις δράσεις των ηρώων δίχως πολλές εξάρσεις, δημιουργώντας παράλληλα γλαφυρές περιγραφές που με έκαναν να νιώθω ότι βίωνα από κοντά όλα τα γεγονότα.
Χωρίς διάθεση εντυπωσιοθηρίας ή δημιουργίας μελοδράματος, η κυρία Ζωγραφιά Τσαβέα καταφέρνει να δώσει ένα όμορφο μυθιστόρημα, που θα συγκινούσε πιστεύω όχι μόνο όσους έχουν κάποια ρίζα από τη Μικρά Ασία, όπως κι εγώ η ίδια, αλλά και πολλούς άλλους που διαθέτουν ευαίσθητο ψυχισμό, ιδίως γυναίκες. Κυρίως όμως κατορθώνει το να αγαπήσουμε και να συμπονέσουμε βαθύτατα τις ηρωίδες της, και να πορευτούμε μαζί τους κρατώντας την ανάσα μας από την αγωνία, καθώς η Κλειώ αποδύεται εναγώνια στην αναζήτηση της Λυγερής.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους συνειδητοποιούν το ανθρώπινο δράμα και ομνύουν στη δύναμη της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης, για να παραφράσω λίγο την τόσο περιεκτική κατακλείδα της υπόθεσης…
Η γλώσσα της, απλή, οικεία, σταράτη, αποδίδει το συναισθηματικό κόσμο και τις δράσεις των ηρώων δίχως πολλές εξάρσεις, δημιουργώντας παράλληλα γλαφυρές περιγραφές που με έκαναν να νιώθω ότι βίωνα από κοντά όλα τα γεγονότα.
Χωρίς διάθεση εντυπωσιοθηρίας ή δημιουργίας μελοδράματος, η κυρία Ζωγραφιά Τσαβέα καταφέρνει να δώσει ένα όμορφο μυθιστόρημα, που θα συγκινούσε πιστεύω όχι μόνο όσους έχουν κάποια ρίζα από τη Μικρά Ασία, όπως κι εγώ η ίδια, αλλά και πολλούς άλλους που διαθέτουν ευαίσθητο ψυχισμό, ιδίως γυναίκες. Κυρίως όμως κατορθώνει το να αγαπήσουμε και να συμπονέσουμε βαθύτατα τις ηρωίδες της, και να πορευτούμε μαζί τους κρατώντας την ανάσα μας από την αγωνία, καθώς η Κλειώ αποδύεται εναγώνια στην αναζήτηση της Λυγερής.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους συνειδητοποιούν το ανθρώπινο δράμα και ομνύουν στη δύναμη της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης, για να παραφράσω λίγο την τόσο περιεκτική κατακλείδα της υπόθεσης…
Λίνα Δώρου
Το μυθιστόρημα της Ζωγραφιάς Τσαβέα, Λουλούδι της ψυχής μου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.
Η Ζωγραφιά Τσαβέα γεννήθηκε στη Νέα Απολλωνία Θεσσαλονίκης. Εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Σπούδασε και ασχολήθηκε με τη μικροβιολογία για ένα διάστημα.
Η αγάπη της, όμως, για τα βιβλία την ώθησε να εγκαταλείψει τη σχολή και να απασχοληθεί στο βιβλιοπωλείο που διατηρεί ο σύζυγός της στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το πολυτιμότερο πράγμα που απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια είναι οι δύο κόρες της.
Το γράψιμο την προκαλούσε από τον καιρό που ήταν μαθήτρια, αλλά τώρα θεώρησε ότι έφτασε ο κατάλληλος χρόνος να ασχοληθεί μαζί του. Πιστεύει πως στη ζωή καθετί γίνεται μόνο άμα ωριμάσει.
