Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Σε έχω αγαπήσει πριν να μάθω τι σημαίνει αγάπη. Σε έχω ποθήσει μέσα στα όνειρα μου κι έχω νιώσει την υγρασία από το κορμί σου να κυλάει επάνω στο δικό μου το κορμί. Σαν μια απόλυτη βροχή ερωμένη δική μου.
Τώρα πια που είδα τα μάτια σου από κοντά και που τόλμησα να σε αγγίξω πραγματικά. Τώρα πια που κι εσύ άγγιξες εμένα κι έπιασες το χέρι μου και με το δικό σου χέρι ένιωσες το πως χτυπάει η καρδιά μου. Τώρα πια είναι που τρέμω πιο πολύ από ζωή, από αλήθεια κι αγάπη μαζί.
Ζηλεύω την αναπνοή σου και θέλω να στην κλέψω για να την φιλήσω και να σου δώσω ακόμα μια ανάσα πιο δυνατή. Ζηλεύω ακόμα και τα δάχτυλα σου εκείνα που με χάιδεψαν και θέλω να στα φιλήσω πιο πολύ από όσο με άγγιξαν εκείνα για να τα κάνω να μην τρέμουν από έρωτα ή από ντροπή άλλο πια. Ζηλεύω ακόμα κι εμένα που άντεξα να αγαπήσω τόσο πολύ εσένα.
Θέλω να ανάψεις μια φωτιά και να σου κάνω έρωτα. Να σε καίω και να με καις έτσι όπως δυνατά μέσα μας θα μπερδεύονται σώματα, χάδια, φιλιά, παράπονα και κάτι ατίθασες ενοχές. Θέλω να με θέλεις πιο πολύ από όσο σε θέλω απόψε εγώ. Θέλω να με θέλεις σαν απωθημένο σου και να ξεσπάσεις με όση ηδονή σου έχει απομείνει.
Και αμέσως μετά από όλα αυτά να πιάσει μια καταιγίδα. Τότε είναι που θα δούμε τι ακριβώς συμβαίνει με εμάς. Θα φύγεις για να γλυτώσεις; Θα φύγω τρέχοντας για να μην βραχώ πολύ; Ή θα μείνουμε μαζί αγκαλιασμένοι σαν πανωφόρια ο ένας επάνω στον άλλον μέχρι να περάσει κι αυτό.
💓
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή της ίδιας.
Επίσης:
