Γεγονός είναι ότι η "βιομηχανία" του βιβλίου ρίχνει το μεγαλύτερο μέρος της ετήσιας παραγωγής της την εποχή του χρόνου που ο καιρός βελτιώνεται και αρχίζουμε να βγαίνουμε περισσότερο από τα σπίτια μας άρα όλες αυτές οι ποθητές αναγνωστικές εμπειρίες μάς ακολουθούν στα καφέ, στις παραλίες, στο εξοχικό, στις βεράντες... και όπου τέλος πάντων αράζει ο καθένας απολαμβάνοντας τον ελληνικό ήλιο. Ειδικά για εμάς που μας αρέσει η θάλασσα, τα καλοκαίρια μας είναι πλημμυρισμένα με πολλές νέες εκδόσεις που θα τις "κουβαλήσουμε" στις ακτές και θα τις γεμίσουμε με άμμο, αντηλιακό, σταγονίδια θαλασσινού νερού και πάει λέγοντας. Και κάπου εκεί/κάπως έτσι ισχύει ο νόμος της βιβλιοφιλικής αντίστροφης αναλογίας: όσο πιο καλό το βιβλίο τόσο λιγότερο θα δεις τη θέα ή θα απολαύσεις τη θάλασσα/τον ήλιο/την εξοχή...
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη είναι μία τέτοια περίπτωση. Ανοίγεις το βιβλίο της, κολλάς στις σελίδες του και ξεχνάς όλα τα άλλα.
Στην υπόθεση του νέου της μυθιστορήματος θα γνωρίσουμε την Δώρα. Μια σύγχρονη Ελληνίδα μάνα και άνθρωπος της βιοπάλης που φαίνεται ότι φέρει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Όταν ο γκέι πρώην σύζυγος και πατέρας των παιδιών της μπλέκεται στο φόνο ενός πολιτικού ενώ εμφανίζεται από το πουθενά ο μεγάλος της έρωτας, η καθημερινότητά της περιπλέκεται από οράματα διόρασης, έρευνες, δικηγόρους, φίλους, ψέμματα και περισσότερες δολοφονίες. Ε, και κρυμμένα λόγια όπως θα καταλάβατε. Τι μπορεί να καταφέρει άραγε μια απλή γυναίκα-περίπου μάντισσα και ποια η σχέση της Κασσάνδρας, της Αίθρας ή της Αντιόπης με τη σύγχρονη Ελλάδα;
Το τελευταίο ερώτημα μπορεί κάλλιστα να είναι και ρητορικό, καθώς όλες οι ιστορίες επαναλαμβάνονται -εγγυημένα-, ό,τι έγινε θα ξαναγίνει και, τελικά, όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτου εποχής έχουν τα ίδια ελαττώματα και τις ίδιες αρετές... κι αν με ρωτάτε, αυτό ήθελε να περάσει και η συγγραφέας στην ιστορία της. Τη διαχρονικότητα των ανθρώπινων πόνων, καημών, εγκλημάτων, παθών, πόθων, λαθών κ.ο.κ. Εξάλλου, η μυθολογία έχει πάντα πέραση.
Κι έτσι, κάθε κεφάλαιο ξεκινά με μια γυναίκα από την αρχαιότητα, ένα μικρό βιογραφικό σημείωμα ή ένα συμβάν της ζωής της ώστε να συνδέσει το πάντα με το σήμερα. Κι αν κάποιες από εκείνες τις γυναίκες που κατάφεραν να κερδίσουν την αθανασία είναι ιδιαιτέρως γνωστές κι οικείες (Αριάδνη, Πυθία, Κασσάνδρα, Εκάτη, Καλλιστώ...) θα συναντήσετε κι άλλες πολλές λιγότερο δημοφιλείς όμως το ίδιο τραγικές ή ιδιαίτερες (Χιόνη, Ηπιόνη, Ωρείθυια, Λασθενία, Άτη...).
Η ανάγνωση κυλάει όμορφα, ρυθμικά -θαρρείς και διαθέτει τέμπο-, η γραφή διασκεδαστική και δημιουργεί προσδοκίες αποκαλύψεων, μυστικών, ακόμα και συνωμοσιών που τις εκπληρώνει όλες.(!) Η ιστορία είναι ανθρώπινη με όμορφο χιούμορ και δράση εκεί που δεν το περιμένεις. Πρόκειται για ένα ακόμη αστυνομικό της ίδιας (βλέπε και Φερμουάρ) που δεν έχει την κλασική δομή αστυνομικού μυθιστορήματος προς όφελος του αναγνώστη και περισσότερο εκείνου που αναζητεί καινοτομίες και πρωτοτυπίες, κι αφορά μια ιστορία στην Αθήνα της κρίσης και των κρίσεων: οικονομικής, ηλικίας, ταυτότητας, φύλου... όλα, μπλεγμένη διασκεδαστικά με τη Μυθολογία και την Αρχαιότητα· απόδειξη ότι όλα ξαναγίνονται ακριβώς τα ίδια.(?!)
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη είναι μία τέτοια περίπτωση. Ανοίγεις το βιβλίο της, κολλάς στις σελίδες του και ξεχνάς όλα τα άλλα.
Στην υπόθεση του νέου της μυθιστορήματος θα γνωρίσουμε την Δώρα. Μια σύγχρονη Ελληνίδα μάνα και άνθρωπος της βιοπάλης που φαίνεται ότι φέρει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Όταν ο γκέι πρώην σύζυγος και πατέρας των παιδιών της μπλέκεται στο φόνο ενός πολιτικού ενώ εμφανίζεται από το πουθενά ο μεγάλος της έρωτας, η καθημερινότητά της περιπλέκεται από οράματα διόρασης, έρευνες, δικηγόρους, φίλους, ψέμματα και περισσότερες δολοφονίες. Ε, και κρυμμένα λόγια όπως θα καταλάβατε. Τι μπορεί να καταφέρει άραγε μια απλή γυναίκα-περίπου μάντισσα και ποια η σχέση της Κασσάνδρας, της Αίθρας ή της Αντιόπης με τη σύγχρονη Ελλάδα;
Το τελευταίο ερώτημα μπορεί κάλλιστα να είναι και ρητορικό, καθώς όλες οι ιστορίες επαναλαμβάνονται -εγγυημένα-, ό,τι έγινε θα ξαναγίνει και, τελικά, όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτου εποχής έχουν τα ίδια ελαττώματα και τις ίδιες αρετές... κι αν με ρωτάτε, αυτό ήθελε να περάσει και η συγγραφέας στην ιστορία της. Τη διαχρονικότητα των ανθρώπινων πόνων, καημών, εγκλημάτων, παθών, πόθων, λαθών κ.ο.κ. Εξάλλου, η μυθολογία έχει πάντα πέραση.
Κι έτσι, κάθε κεφάλαιο ξεκινά με μια γυναίκα από την αρχαιότητα, ένα μικρό βιογραφικό σημείωμα ή ένα συμβάν της ζωής της ώστε να συνδέσει το πάντα με το σήμερα. Κι αν κάποιες από εκείνες τις γυναίκες που κατάφεραν να κερδίσουν την αθανασία είναι ιδιαιτέρως γνωστές κι οικείες (Αριάδνη, Πυθία, Κασσάνδρα, Εκάτη, Καλλιστώ...) θα συναντήσετε κι άλλες πολλές λιγότερο δημοφιλείς όμως το ίδιο τραγικές ή ιδιαίτερες (Χιόνη, Ηπιόνη, Ωρείθυια, Λασθενία, Άτη...).
Η ανάγνωση κυλάει όμορφα, ρυθμικά -θαρρείς και διαθέτει τέμπο-, η γραφή διασκεδαστική και δημιουργεί προσδοκίες αποκαλύψεων, μυστικών, ακόμα και συνωμοσιών που τις εκπληρώνει όλες.(!) Η ιστορία είναι ανθρώπινη με όμορφο χιούμορ και δράση εκεί που δεν το περιμένεις. Πρόκειται για ένα ακόμη αστυνομικό της ίδιας (βλέπε και Φερμουάρ) που δεν έχει την κλασική δομή αστυνομικού μυθιστορήματος προς όφελος του αναγνώστη και περισσότερο εκείνου που αναζητεί καινοτομίες και πρωτοτυπίες, κι αφορά μια ιστορία στην Αθήνα της κρίσης και των κρίσεων: οικονομικής, ηλικίας, ταυτότητας, φύλου... όλα, μπλεγμένη διασκεδαστικά με τη Μυθολογία και την Αρχαιότητα· απόδειξη ότι όλα ξαναγίνονται ακριβώς τα ίδια.(?!)
Διαθέτει μια ηρωίδα άκρως συμπαθητική. Μπορεί να έχει χίλια προβλήματα αλλά σηκώνει τα μανίκια και αναζητεί διεξόδους. Δεν απογοητεύεται, δεν κλαίει, δε τα παρατάει. Έχει μια στάση βλέποντας-και-κάνοντας αλλά διαθέτει διορατικότητα, οξύνοια, πνεύμα και συνεχίζει.
Δε θα έλεγα απλά ότι εκπληρώνει το σκοπό του. Ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις, ολοκληρώνει μια ιστορία αφήνοντας ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο και σε κάνει να τρέξεις να βρεις ό,τι άλλο έχει γράψει η ίδια, μπας και γεμίσει η αναμονή μέχρι το επόμενο καθώς, όπως αναφέρει στο οπισθόφυλλο: Το νέο μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη είναι το πρώτο της τριλογίας της Αθήνας και εξελίσσεται τώρα. Τώρα, που η άβυσσος μας κοιτάζει κι αυτή.
Υ.Γ.: Έχασα δυόμιση βουτιές απαγκιστρωμένη στις σελίδες του -και δε συμβαίνει συχνά να θυσιάζω θάλασσα. Χαλάλι. Κέρδισα αναγνωστικό πλούτο -και δε συμβαίνει συνέχεια. Μου έμεινε ότι κάθε άνθρωπος έχει ηχητική υπόκρουση.
Το μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη, Κάτι μου κρύβεις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Περισσότερα θα βρείτε εδώ.
Οι πλαγιογραμμένες εκφράσεις είναι αποσπάσματα του μυθιστορήματος.
Ευχαριστώ την Μανίνα Ζουμπουλάκη και τις εκδόσεις Παπαδόπουλος για τη διάθεση του βιβλίου.
Περισσότερα από/για τη Μανίνα Ζουμπουλάκη:
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη για το Κάτι μου κρύβεις
Αόρατα κορίτσια
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη και τα Αόρατα κορίτσια
Φερμουάρ
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη και το Φερμουάρ
