Εξαρχής ο συγγραφέας μάς κάνει κοινωνούς της ιστορίας του, προσηλυτίζοντάς μας στις μνήμες που εύγλωττα και γλαφυρά περιγράφει στον προλογισμό του. Σ’ αυτό το εισαγωγικό κεφάλαιο μας προϊδεάζει για την συνέχεια κάνοντας έναν εσωτερικό απολογισμό για όσα ανθρώπινα συναισθήματα θέρισε η μοίρα και όσα άνθισαν κατόπιν στο διάβα της, προσκαλώντας μας παράλληλα να θυμηθούμε τις μνήμες που σκόνισε ο χρόνος κι ακόνισε ο αγέρας του μέλλοντος, με λόγια και επιχειρήματα όπως τούτα παρακάτω:
Όμως εσύ δεν αποδέχτηκες καμιάν ήττα βέβαια και βρήκες πάλι τη δύναμη εκείνη να μείνεις μόνος, και η μοναξιά αυτή σε οδήγησε όπως παλιά να βγεις σα σύννεφο από καιρό και να πάρεις τους δρόμους για ελευθερία και τραγούδι, σε γνωστές διαδρομές και στέκια που ευωδίαζαν μυριστικά του βουνού και του ουρανού, μύριζαν νόστο και θάλασσα. Γιατί το ταξίδι του Έλληνα, όπως κι αν έχει, με τραύματα και μνήμες ή ανοιχτά στο πέλαγο, ατομικό ή ομαδικό, για να ολοκληρωθεί, πρέπει να γίνει νοσταλγία και επιστροφή σε πατρίδα που αυτός ορίζει και ορίζεται από αυτήν, αλλιώς εξορία και καθόλου σοφία δε μοιάζει.
Στη ροή της ιστορίας βιώνουμε την αλυσιδωτή αντίδραση που επιφέρει η ζημιά στο υποστύλωμα της εκκλησίας, ξεκινώντας από την παρέα του Μένιου, του Αποστόλη και του Μάρκου, που παίζοντας χαρτιά στο χωριό συζητούν για το επίμαχο σχίσιμο στον τοίχο του γυναικωνίτη.
Το ενδιαφέρον μας περνά κατόπιν στην φοιτήτρια Θάλεια που σπουδάζει στην Ισπανία και την φίλη της Ευφροσύνη που εργάζεται στη γραμματεία της Εφορίας Νεότερων Μνημείων. Όπως αποδεικνύεται αυτή είναι και η υπεύθυνη υπάλληλος για την έκδοση της άδειας για την ανακατασκευή και την προστασία της εκκλησίας.
Κατόπιν στο χορό των εξελίξεων εισβάλλει και η φυσιογνωμία του αρχιτέκτονα μηχανικού Κωνσταντίνου Αντονιόνι που ειδικεύεται στην ολοκληρωμένη φροντίδα διατηρητέων μνημείων και κτηρίων. Ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία που τον συνοδεύουν είναι πως προέρχεται από πατέρα Ιταλό και μητέρα Ρωμιά Κωνσταντινουπολίτισσα.
Και μες στον κυκεώνα των χαρακτήρων που προηγήθηκαν και θα μας παρουσιαστούν στην συνέχεια, το κτήριο αποκτά την δική του οντότητα και βούληση, επικοινωνώντας συχνά μαζί μας δια μέσου της πένας του συγγραφέα. Όπως μας προετοιμάζει και ο ίδιος ο δημιουργός, σημειώνει χαρακτηριστικά πως: Μέρος του προβλήματος ήταν αναπόφευκτα και το ίδιο το μνημείο που περίμενε να δεχτεί επισκέπτες, μηχανικούς, αρχιτέκτονες κι εργάτες. Αυτή άλλωστε είναι η μοίρα των μνημείων. Είτε είναι κρυμμένα μέσα στην αγκαλιά της γης είτε είναι φανερά, στον επίγειο αέρα της. Να περιμένουν στη θέση τους. Θα έλεγαν πολλά, αν τους δινότανε ο λόγος. Αυτό όμως δεν αποτελεί πρόβλημα για κανέναν, γιατί ό,τι λανθάνει της προσοχής των ανθρώπων το λένε αυτά τα ίδια με τη δική τους γλώσσα σε μας, γι’ αυτό τα λέμε μνημεία.
Κι η πορεία μας από το παρελθόν προς το σήμερα συνεχίζεται έχοντας ως βάση το παρόν, όπου τυχαίες συναντήσεις βοηθούν ώστε να έρθουν στην επιφάνεια ιστορίες λησμονημένες, που όμως ήταν γραφτό να ειπωθούν.
Γνωρίζουμε τον Τσβετάν, την γυναίκα του Γιούλια και το γιο τους, Πετάρ. Κι άλλοτε ακολουθούμε τον παραμυθά Άλμπερτ και τον διευθυντή του εργαστηρίου τοπικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης, τον Τιβέριο Σόδ, φτάνοντας ως την καπνεργάτρια Αϊγκούλ στην Ξάνθη και την ιστορία του Πάνου που ξεκινά από το 1927 και περνά από κάμποσες ταραγμένες περιόδους της ιστορίας μας.
Και στο μάτι του κυκλώνα παραμένει πάντα ως αγέρωχος καταγραφέας των εξομολογήσεων των ψυχών, εκείνος ο γυναικωνίτης, που από τη μικρή πόρτα ανέβαιναν στην ξύλινη σκάλα και στο σανιδένιο πάτωμα στεκόταν όρθιες οι ψυχές και δέονταν γεμάτες επιθυμίες για χαρές και λύπες ολοζώντανες.
Και τ’ αποτέλεσμα όλων αυτών που ζωντανεύουν στις σελίδες του μυθιστορήματος, δονούν μέσα μας συναισθήματα που μας ωθούν ν΄ αναζητήσουμε τα πραγματικά συμβάντα. Γιατί πέρα από την μυθιστορηματική πλευρά του έργου του κυρίου Αλέξανδρου Ακριτόπουλου, υπάρχει και μία άλλη. Η μελέτη της αλήθειας που βρίσκεται μπολιασμένη στα μέρη και τους ήρωες που μας ταξίδεψαν αρμονικά στις ράγες της ιστορίας.
Γίνεται αμέσως κατανοητό στον αναγνώστη πως συνταίριαξε μαεστρικά ένα μυθιστόρημα που γεννήθηκε μεσ' από ένα χρονογράφημα (μα και το αντίθετο), παρουσιάζοντας την εμπλοκή διάφορων ανθρώπων και καταστάσεων που σχετίζονται με τον εν λόγω γυναικωνίτη.
Κι αυτό το καταφέρνει λόγο της ποιότητας στην οικεία γραφή του, η οποία πιστεύω πως συνάδει με τις σύγχρονες τάσεις, ανάγκες και απαιτήσεις των αναγνωστών. Είναι χρωματισμένη με εικόνες, ψυχές, συμπεριφορές και πρακτικές, όλα τους παιχνίδια τα μοίρας που συναντώνται συνεχώς στην καθημερινότητά μας. Κι έτσι μας παρασύρει αυθόρμητα σε έναν ισορροπημένο λυρικό συναισθηματισμό που πραγματικά αποσκοπεί στο ν’ αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως το αναγνωστικό κοινό που θα διαβάσει το έργο «Η αληθινή ζωή ενός γυναικωνίτη» εντοπίζεται σε όσους αγαπούν τα ιστορικά μυθιστορήματα που διαδραματίζονται σε γεγονότα των τελευταίων εκατό και πλέον χρόνων, ανεξαρτήτως ηλικιακής ομάδας και δίχως να χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να το απολαύσει.
Γιατί ο συγγραφέας μιλάει στη καρδιά μας με μία γλώσσα κατανοητή προς όλους.
Αυτή των δοτικών συναισθημάτων…
Καλή σας ανάγνωση Φίλοι μου!
Το μυθιστόρημα Η αληθινή ζωή ενός γυναικωνίτη του Αλέξανδρου Ακριτόπουλου κυκλοφορεί από εκδόσεις Γράφημα.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
