koukidaki: Ελιγμοί

Στην υπόθεση... γνωρίζουμε ένα ζευγάρι. Εκείνος είναι ηθοποιός κι εκείνη στρατιωτικός. Ο Ντάριο και η Μπελέν παλεύουν με την πραγματικότητα προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν την εξουσία -έναν σκηνοθέτη και έναν υπολοχαγό αντίστοιχα- όπως και τον ίδιο τους τον εαυτό, αγωνιούν να σταθούν μέσα στο "σύστημα"· αν όχι να ελιχθούν διεκδικώντας μια εξέλιξη.

Το έργο θέτει χαρακτήρες και θεατές μπροστά σε καίρια κοινωνικά ερωτήματα πολλά εκ των οποίων μας έχουν απασχολήσει στην πραγματική ζωή έτσι κι αλλιώς. Σίγουρα όλοι μας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αλήθειες οδυνηρές, οπωσδήποτε έχουμε συνθηκολογήσει ή συμβιβαστεί στην προσπάθειά μας να φτάσουμε τους στόχους μας και, φυσικά, έχουμε αναρωτηθεί πού βρίσκονται -κι αν υπάρχουν κάποιες φορές- τα όρια της εξουσίας ή πότε μια πρόκληση ισοδυναμεί με κατάχρηση αυτής... και όλο αυτό το συνβιώνουμε στην παράσταση διττά: για την εξουσία στον πόλεμο -που είναι κάτι αναμενόμενο τρόπον τινά- και για την εξουσία στην Τέχνη -που είναι κάτι ασυμβίβαστο με την ελεύθερη έκφραση τής τέχνης ή του καλλιτέχνη εξ ορισμού, όμως το ίδιο επεμβατικό και περιοριστικό. Πέρα όμως των όποιων περιθωρίων, προσφέρεται ένα ακόμα μεγαλύτερο ζήτημα: από τη στιγμή που καθένας έχει την ελευθερία να ελιχθεί για να πετύχει, ποιος ο ρόλος του θύτη και ποιος του θύματος; Και εντέλει, μπορεί κανείς να είναι τόσο θύμα όσο και θύτης ή (πρέπει) να επιλέξει (θα μπορούσε να μπει και σε εισαγωγικά το ρήμα) τη μεριά του;

Όπως και να 'χει, οι λεπτές αποχρώσεις και οι διαχωρισμοί σκιαγραφώνται υπέροχα σε μια φράση του Στέφαν Τσβάιχ που θα βρείτε πάνω σε κάθε δελτίο τύπου της παράστασης (δικαίως): Ελευθερία χωρίς εξουσία καταντάει χάος και εξουσία χωρίς τον σεβασμό της ελευθερίας, τυραννία.

Στην παράσταση... τέσσερις νέοι άνθρωποι, άψογοι εκπρόσωποι των ηρώων, που βρίσκονται στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους, που αρχίζουν να διαγράφουν την πορεία τους σε αυτό που θέλησαν, ελίσσονται για να πετύχουν σε ό,τι επέλεξαν. Βρίσκονται αντιμέτωποι με την εξουσία αναζητώντας τη χρυσή τομή ανάμεσα στο "θέλω" και στο "μπορώ".
Ο Θοδωρής Βουρνάς επιμένει να τονίσει όλες τις συνιστώσες και δημιουργεί ένα σύνολο με νεύρο και συναισθηματικές εντάσεις· ενίοτε και εξάρσεις. Προφανώς κάτι κάνει καλά ως διδάσκαλος του έργου (εκτός κι αν η διανομή αφορά τέσσερα εξαιρετικά ταλέντα οπότε η γραφούσα οφείλει να υποκλιθεί στους ηθοποιούς) και σίγουρα τον αφήνουν αδιάφορο οι όποιες εκπτώσεις.
Το σκηνικό είναι απλό, λιτό και απέριττο... όμως λειτουργικό και επιτρέπει άνεση κινήσεων στους ερμηνευτές· στοιχείο που προσφέρει άνεση στις σκηνές δράσεις και ατμόσφαιρα στις πιο στατικές. Οτιδήποτε βρίσκεται πάνω στη σκηνή έχει λόγο ύπαρξης ενώ τίποτα δε διασπά την προσοχή του θεατή από τα δρώμενα. Στα plus ένα όμορφο εύρημα στον τοίχο με τέσσερις -όσα και τα πρόσωπα δηλαδή- πολυμορφικούς καθρέφτες.
Όλοι οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται άψογα ενώ μου έκανε εντύπωση η "φυσικότητα" με την οποία παραστασιοποιήθηκαν κάποια στιγμιότυπα εντάσεων που, λόγω του νεαρού της ηλικίας αυτών, θα μπορούσαν να βγουν λιγότερο αβίαστα, πιο σφιγμένα ή νευρικά. Κατέληξα ότι το σύνολο των ανθρώπων που εργάστηκαν για την παράσταση προσέφερε το καλύτερο δυνατό και ότι υπάρχει ομαδικότητα.
Εις το επανιδείν.