… Ώρα δύο τα ξημερώματα και η σιωπή της πόλης με βρίσκει με μια ποιητική συλλογή στα χέρια και μια αίσθηση χαρμολύπης να μου σφίγγει τη καρδιά…
«Άραγε να ‘ναι το ίδιο αν διαβάσω τούτα τα ποιήματα ξανά στο φως της μέρας;» αναρωτήθηκα. Κι η μέρα που ξημέρωσε ήρθε να μ’ επιβεβαιώσει πως ότι λάμπει στο σκοτάδι, μένει το ίδιο φωτεινό όλες τις ώρες και στιγμές της ζωή μας.
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στις ποιητικές συλλογές. Ίσως επειδή πρόκειται για ένα παρεξηγημένο είδος γραφής, μιας και το μεγαλύτερο ποσοστό του αναγνωστικού κοινού τις θεωρεί προορισμένες για να τις κατανοήσουν λίγοι.
Απεναντίας, πιστεύω πως η ποίηση είναι η απόδοση πολλών ή μίας ιστορίας, με λιγότερες λέξεις και πάμπολλους περιγραφικούς συμβολισμούς. Αυτός ο χαρακτηρισμός μάλιστα, ακολουθεί πιστά το περιεχόμενο της ποιητικής εξομολόγησης της Κύπριας ποιήτριας Μαρίας Ιωάννου. Όπως το ποίημά της «Αύριο λοιπόν….» που προορίζεται ν’ αναστήσει από μέσα μας μνήμες, όνειρα, χωρισμούς και ανταμώματα ψυχών. Ν’ αποδώσει τις πρέπουσες τιμές στη Μάνα, στην αγάπη, στην μοναξιά, στα άδολα συναισθήματα.
Τα ποιήματά της δημιουργού δεν διαθέτουν τίτλους· ως τέτοιον εξέλαβα κάθε τελευταίο στίχο του αντίστοιχου έργου. Έτσι, στο παρακάτω ποίημα (IV) διαβάζουμε:
Το καθάριο το βλέμμα σου,
τα μάτια σου σαν χαμογελάς,
η ανάσα σου που μυρίζει δυόσμο.
Το βάδισμά σου το λαφίσιο
σαν δρασκελάς τις ρεματιές του τόπου σου,
τα χέρια σου κι η καρδιά σου
που χωρούν τον κόσμο ολόκληρο,
σύνθεση κι αποδόμηση,
όλα εσύ…
Μάνα.
Η ποιητική συλλογή αποτελείται από ετερόκλητα βιώματα της ποιήτριας, τα οποία μας μεταφέρονται με έναν ξεχωριστό τρόπο, ωσάν ένα ιδιαίτερο ημερολόγιο καρδιάς. Δηλαδή ως σκέψεις που αποτυπώνονται αυθόρμητα στο χαρτί, αποσκοπώντας στην ουσία και όχι στις εντυπώσεις.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρώ και το παρακάτω (VI):
Να κλαις θέλω, ψυχή μου.
Να κλαις από έρωτα.
Όχι γιατί πονάς,
αλλά γιατί γεμίζεις.
Τόσο πολύ
που ξεχειλίζεις.
Σχετικά με τις επιρροές της γραφής της Μαρίας Ιωάννου, θαρρώ πως το προσωπικό της εφαλτήριο πηγάζει απ’ την ανθρώπινη ανάγκη να μας μεταδώσει σε πλήρη ένταση τον προσωπικό της κόσμο.
Η ροή των σκέψεων και των εικόνων που περικλείουν οι γραφές της, μου αφύπνισε συνειρμούς που αφορούν το φως που μεταδίδουν ποιητές οι οποίοι εξερευνούν τον εαυτό τους και την ζωή στην ολότητά τους.
Γνωρίζουν δηλαδή τα όρια και πάντα τα ξεπερνούν, έχοντας ως οδηγό τη ψυχή τους για να της απονείμουν όλα όσα της αξίζει να βιώσει: Ένα όνειρο, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ: (ΧI)
Σε μια γωνιά
χρόνια τώρα,
εδώ, πάντα
να μιλώ με τη σιωπή.
Την ακούς;
Καλή σας ανάγνωση Φίλοι μου!
Βρείτε τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο στη σελίδα του βιβλίου του στο facebook
Η ποιητική συλλογή της Μαρίας Ιωάννου, Αύριο λοιπόν..., κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός. Θα τη βρείτε εδώ.
Οι στίχοι που αναφέρονται είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
Η Ιωάννου Μαρία γεννήθηκε μια Τρίτη χαράματα, Δεκέμβρη του 1968, σ’ ένα χωριό κοντά στη Λευκωσία.
Το 1974, με την τουρκική εισβολή, τη δέχτηκε το χωριό της μάνας της το Μοσφίλι, που δεν το έχει ο χάρτης, ένα χωριουδάκι ανάμεσα σε βουνό και θάλασσα.
Το 1981, εκεί που άρχισε να ριζώνει, ο άνεμος τη μετέφερε ξανά στη Λευκωσία.
Το 1986 τη βρίσκει με μια βαλίτσα πάλι στο χέρι στην Αθήνα για σπουδές στη Φιλοσοφική.
Το 1992 επιστρέφει στην Κύπρο. Η ζωή της αλλάζει εντελώς το 1995 με τον ερχομό της κόρης της Ιφιγένειας.
Τα θρανία την καλούν και πάλι το 2003 στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Στη συνέχεια κάνει μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία.
Το ταξίδι της συνεχίζεται με συντρόφους πάντα μια βαλίτσα, ένα μολύβι κι ένα κομμάτι χαρτί.
