Αγαπημένοι μου,
Αύγουστος ακόμη, αν και είναι πολλοί αυτοί που γύρισαν από τις διακοπές, τις όποιες και τις όσες διακοπές τους... Ο καιρός, όμως, είναι ακόμη ζεστός -μερικές φορές επικίνδυνα ζεστός- και οι επισκέψεις στη θάλασσα εξακολουθούν να μας τραβούν.
Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, παρά να σας δείξω έναν πίνακα με θάλασσα, καραβάκια και ανθρώπους, έναν αριστουργηματικό πίνακα του Μονέ που δεν είναι και τόσο γνωστός στους πολλούς. Είναι μια ελαιογραφία σε μουσαμά, 75 x 101 εκ. και εκτίθεται στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο.
Ήταν φθινόπωρο του 1866 όταν ο Κλωντ Μονέ υποχρεώθηκε, λόγω των χρεών που είχε δημιουργήσει, να εγκαταλείψει την βίλλα Ντ’ Αβραί και να μετακομίσει στο Σαιντ Αντρές. Η γειτνίαση με την θάλασσα είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας σειράς θαλασσογραφιών, όλες επηρεασμένες από το ύφος του δασκάλου του, του Μπουντέν.
Ο Μπουντέν του είχε διδάξει να ζωγραφίζει σχέδια εκ του φυσικού και μετά να τα επεξεργάζεται με την ησυχία του στο εργαστήριό του.
Βέβαια, οι πίνακες του Μονέ είναι πιο ζωντανοί και αυθόρμητοι. Δεν εφαρμόζει τους κανόνες της παραδοσιακής ζωγραφικής -εκείνοι υπαγόρευαν την χρήση απαλών, κιτρινωπών τόνων και μετωπικών, οπτικών γωνιών, όπως συνηθιζόταν τον 18ο αιώνα- αλλά χρησιμοποιεί χρώματα που πλησιάζουν το δυνατόν περισσότερο εκείνα του αντικειμένου που απεικονίζει, ενώ οι πινελιές του είναι απαλές και μικρές.
Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της τεχνικής του Μονέ εκείνων των χρόνων. Η γραμμή που προσδιορίζει το όριο ανάμεσα στην ακτή και στη θάλασσα μόλις που διακρίνεται. Βάρκες έχουν τραβηχτεί στην παραλία, ενώ τρεις μικροσκοπικές ανδρικές φιγούρες διακρίνονται δίπλα σε μια άλλη βάρκα. Στο βάθος ένας ικανός αριθμός ιστιοφόρων πλέουν στα νερά, ενώ στην απέναντι πλευρά της παραλίας βλέπουμε κάμποσα σπίτια και το καμπαναριό της εκκλησίας. Ο ουρανός, καλυμμένος ολόκληρος από γκρίζα σύννεφα, καταλαμβάνει σχεδόν το μισό του πίνακα.
Ο πίνακας χαρακτηρίζεται από μια μεγάλη ακρίβεια στην απόδοση των λεπτομερειών, ένα χαρακτηριστικό που ο ζωγράφος, πολύ σύντομα, θα εγκαταλείψει οριστικά.
Ο Μονέ δεν αγαπούσε απλά το νερό, είχε εμμονή με την απεικόνισή του σε σημείο που του αποδόθηκε το παρωνύμιο «Ραφαήλ του νερού». Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είπε: «Θα ήθελα να βρισκόμουν συνέχεια κοντά στη θάλασσα ή να λικνίζομαι στα κύματά της. Αλλά και όταν πεθάνω, θα μου άρεσε να θαφτώ σε μια σημαδούρα».
