Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Β.Μ.: Η εσωτερική ανάγκη που ωθεί όλους όσους θέλουν να εκφραστούν πάνω στο ''χαρτί'', η ανάγκη να επικοινωνήσουν τα συναισθήματά τους και τη φαντασία τους με το κοινό. Φτιάχνεις μια ιστορία που έχεις αγαπήσει πολύ και θέλεις να τη μοιραστείς... Θέλεις να την αγαπήσουν και οι άλλο όσο εσύ!
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Μ.: Η λέξη αυτή, θα ήθελα να είναι η Ακάσα. Η αρχέγονη αυτή ύλη, η μητέρα του κόσμου, το συλλογικό αρχείο που έχει αποθηκευμένα μέσα του όλα τα συναισθήματα και τους αυτοματισμούς του ανθρώπινου είδους! Όλοι εμείς και όλοι οι άλλοι πριν και μετά από εμάς, ανασύρουμε από εκεί, από αυτή την κοινή στέρνα ''τραβάμε'' για να ζήσουμε, για να νιώσουμε, για να ερωτευθούμε...
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Μ.: Να μπει στην ιστορία με ανοιχτό μυαλό, να μην αφήσει τα προσωπικά του πιστεύω να γίνουν τροχοπέδη... Γιατί το βιβλίο μου αυτό πραγματεύεται την αγάπη και τη δύναμη της μεταμόρφωσης που κουβαλάει μέσα της. Την αγάπη αυτή που μπορεί να μετατρέψει το θηρίο σε άνθρωπο!
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Μ.: Αν το βιβλίο μου γινόταν ένα ταξίδι, δε θα ήταν ούτε κοντινό, ούτε κανονικό! Θα πηγαίναμε στην αστρική ζώνη του Α του Κενταύρου ανάμεσα στον Κρόνο και τον Ουρανό, εκεί που ο Χείρωνας έχει γίνει αστεροειδής και προσφέρει την ίαση του απλόχερα στο σύμπαν. Όσο για τη διάρκειά του... Θα κρατούσε χίλια χρόνια... και άλλα χίλια...
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Β.Μ.: «Γιατί η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο… γιατί η πανσέληνος φουσκώνει την παλίρροια και αδειάζει την άμπωτη… γιατί ο ορίζοντας χάνεται μέσα στη θάλασσα… γιατί ο Αντάρις είναι το πιο φωτεινό αστέρι του Σκορπιού… γιατί τα ποτάμια χύνονται στις θάλασσες… γιατί οι άνδρες ξεκινούν πολέμους για τις γυναίκες που αγάπησαν… γιατί οι γυναίκες θυσιάζουν τη ζωή τους για τον έρωτα του άνδρα τους… Γι’ αυτό είμαστε μαζί, Ιπποδάμεια, γι’ αυτό μοιραστήκαμε τρεις ζωές».
Το μυθιστόρημα της Βάσιας Μαυράκη, Χίλια χρόνια μετά... κι άλλα χίλια, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος. Βρείτε το εδώ. Περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ.
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Τρεις διαφορετικές ιστορίες.
Ή μήπως μία;
Ο Άρχης και η Δαμεία, δύο σύγχρονοι άνθρωποι, συναντιούνται τυχαία(;) στην αυλή της Μονής του Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη, θέλοντας να ευχαριστήσουν -ο καθένας για τους δικού του λόγους- τον Άγιο για το θαύμα που τους άλλαξε τη ζωή.
Κι όμως, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που διασταυρώνονται οι δρόμοι τους. Το παρελθόν τους είναι κοινό και χάνεται στο βάθος των αιώνων. Οι ήρωες έχουν συναντηθεί και αγαπηθεί άλλες δύο φορές, σε διαφορετικές εποχές.
Τον 11ο αιώνα, στο ίδιο πάλι μοναστήρι, κατά την άλωσή του από τον αρχηγό των Σαρακηνών πειρατών Σιχράν, ήταν και οι δύο εκεί. Άρχοντας του Στένακα αυτός, αιχμάλωτη στα χέρια του κουρσάρου αυτή. Αλλά και στο Πήλιο, στο πεδίο της μάχης μεταξύ Κενταύρων και Λαπίθων. Αρχηγός των πρώτων αυτός, πριγκίπισσα της Μεσσηνίας αυτή.
Το παρόν τους ζητάει να κλείσουν τους κύκλους που άφηναν διαρκώς ανοιχτούς και να βιώσουν στο έπακρο αυτή τη φορά τη σχέση τους. Θα τα καταφέρουν;
Η μικρή ψυχή καθόταν σκαρφαλωμένη στην μάντρα του ήσυχου κοιμητηρίου και κοίταγε λυπημένη τη φρέσκια λάσπη που είχε στοιβαχτεί από τις δυο μεριές του φρεσκοσκαμμένου τάφου. Αλήθεια, θυμόταν ακόμη πως είναι να είσαι λυπημένος; Το αχνό φως της νέας σελήνης που μόλις σχηματιζόταν στον ουρανό, δεν άφηνε να φανεί η πραγματική διάσταση, ούτε το βάθος του ανοιχτού χαντακιού! ''Κάνε να μην είναι πολύ βαθύ'' ευχήθηκε με όλη τη δύναμη της καρδιάς της... αλήθεια είχε ακόμη καρδιά, ή ήταν και αυτή μια ανάμνηση, ένα όνειρο, νωπό ακόμη από το σύντομο πέρασμά της απέναντι. Κοίταξε γύρω της απορημένη δε θυμόταν καλά τι της είπαν να περιμένει. Μα γιατί καθόταν κουρνιασμένη εδώ πάνω και δεν γύρναγε σπίτι της; Αν σηκωνόταν όρθια και τέντωνε λίγο τα πόδια της θα το έβλεπε... αλλά να, θυμήθηκε! Της είπαν να περιμένει εδώ γιατί θα έρχονταν αυτοί... όλοι αυτοί που την αγάπησαν από όταν γεννήθηκε και μετά, όχι πολύ, πριν είκοσι πέντε χρόνια μόνο! Είκοσι πέντε μόνο χρόνια πριν την καταστροφική στιγμή, που την έφερε εδώ πάνω στη μάντρα να περιμένει τους δικούς της... Στο ψηλό πεύκο πίσω της άκουσε τις κουκουβάγιες να φωνάζουν πένθιμα και ανατρίχιασε... κάποιος θα πεθάνει απόψε σκέφτηκε. Θεέ του Σύμπαντος δώσε αντοχές λιονταρίσιες σε αυτούς που αγάπησε... κάνε να έζησε τον απόλυτο έρωτα πριν περάσει τη μεγάλη Πύλη. Αλήθεια, εγώ ερωτεύτηκα ποτέ... αναρωτήθηκε η μικρή ψυχή σκαρφαλωμένη πάνω στη μάντρα του ήσυχου κοιμητηρίου.[1]
Στην Κατερινούλα, 22 Ιουλίου 2017
Βάσια Μαυράκη
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
[1] Στο Πλοκόλεξο [εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή] οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Βάσια Μαυράκη σημειώνει: Συνεχίζω την πρόκληση με τη λέξη αιωνιότητα...
