Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Σ.Κ.Μ.: Σε στιγμές.
Την δημιουργία;
Σ.Κ.Μ.: Σε αμφιβολίες.
Την επιτυχία;
Σ.Κ.Μ.: Σε λάθη.
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Σ.Κ.Μ.: Ένοιωσα γεμάτη. Ήμουν 19 ετών όταν έγραψα την παράσταση Μνήμες Περίστροφα η οποία παρουσιάστηκε μετά από ένα χρόνο σε γνωστό αθηναϊκό θέατρο.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Κ.Μ.: Η επόμενη.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Σ.Κ.Μ.: Stairway to heaven – Led Zeppelin.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Σ.Κ.Μ.: 1970s. Mία γενιά αξιοζήλευτη πολιτισμικά και κοινωνικοπολιτικά – Τεχνολογικά. Θα ήθελα να ζήσω την δημιουργία απ΄την αρχή. Όλα όσα είναι σήμερα δεδομένα θα ήθελα να τα δω να χτίζονται μπροστά μου. Επαναστατική εποχή, πρωτότυπες ιδέες, απελευθερωμένοι άνθρωποι.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Σ.Κ.Μ.: Γαλάζιο.
Η λαχτάρα;
Σ.Κ.Μ.: Κόκκινο.
Η φλόγα;
Σ.Κ.Μ.: Μαύρο.
Πιστεύεις...
Σ.Κ.Μ.: Στον άνθρωπο.
Πονάς...
Προχωράς...
Σ.Κ.Μ.: Πάντα. Όποιος κι αν είναι ο δρόμος.
Χορεύεις;
Σ.Κ.Μ.: Όλα τα είδη. Όσο πιο πολύ μπορώ.
Ξαναγεννιέσαι...
Σ.Κ.Μ.: Μέσα από τέχνες.
Χάνεσαι…
Σ.Κ.Μ.: Στο ίδιο μέρος που βρίσκομαι. Στη σκέψη.
Τραγουδάς;
Σ.Κ.Μ.: Εminem. Όπου κι αν βρεθώ.
Διαβάζεις...
Σ.Κ.Μ.: Μίλαν Κούντερα – Το αστείο.
Γράφεις...
Σ.Κ.Μ.: Πολύ. Πυκνά. Συχνά.
Παίζεις...
Σ.Κ.Μ.: Με τη ζωή. Με τη σκηνή. Με την ένταση. Με την αδράνεια.
Όλα στο τέλος τέλος είναι ένα καλοστημένο ενδιαφέρον παιχνίδι.
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Η Σίλια Κατραλή Μινωτάκη κατάγεται από τα Χανιά. Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, τραγουδίστρια και συγγραφέας. Σπούδασε στην Δραματική σχολή Ίασμος και Ιστορία-Αρχαιολογία στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Αθηνών. Ερμηνεύει και γράφει τραγούδια στην Spicy, έχει γράψει και σκηνοθετήσει "Το επόμενο δέρμα - The next skin", έχει συνεργαστεί με το κανάλι High Tv ενώ έχει παίξει στις παραστάσεις kiss them Kate (Altera Pars) και Νυχτερινή σονάτα, κ.ά. Η Διάσπαση προσευχής είναι το πρώτο της βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηρόδοτος.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Κ.Μ.: Το πέρασμα από την παιδική εφηβική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Ο χρόνος και η συνειδητοποίηση της σημασίας του. Είναι ό,τι πιο δυνατό έχω βιώσει.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Κ.Μ.: Παρειδωλία.[1]
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Κ.Μ.: Να αναζητήσει. Να αναρωτηθεί. Να βρει την απάντηση.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Κ.Μ.: Ισλανδία. Οκτώβρης. Με φόντο το βόρειο Σέλας. Ίσως να κρατούσε μόνο μια στιγμή. Ίσως και για πάντα. Είναι προσωπικό θέμα η αντίληψη. Η στιγμή που θα σε κάνει να πιστέψεις, να αντέξεις, να κατανοήσεις, να βγεις από σένα για να βρεις εσένα. Για μένα το μέρος, ο χρόνος και ο τόπος θα ήταν αυτά.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Σ.Κ.Μ.: ...Και συχνά τα βράδια, όταν πας να κοιμηθείς, δεν καταλαβαίνεις αμέσως την στιγμή που παραδίδεσαι στο όνειρο. Αυτά τα σύνορα ανάμεσα στη γλυκιά αγκαλιά του ύπνου και στη μισάνοιχτη λάμπα του δωματίου είναι αόρατα στο γυμνό μάτι. Έτσι συμβαίνει κι όταν πας να σκοτώσεις. Συχνά δεν καταλαβαίνεις αμέσως την εισαγωγή της υπόστασής σου στο θάνατο. Αφού ξέρεις πως πραγματικά σύνορα δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Αυτές οι ανόητες γραμμές ήταν μια ακόμη ανθρώπινη επέμβαση στην κουρασμένη γη μας... Ίσως κάποτε μ' ευχαριστείς γι΄αυτό το τέλος. Κι έτσι αφήνομαι σ' αυτήν την πιο γλυκιά, μεστή αγκαλιά που γνώρισα ποτέ μου. Μέσα σ΄αυτή την κυματιστή μυρωδιά της σάρκας σου, δεν έχει σημασία αν γνωριζόμαστε καλά ή αν δε γνωριστήκαμε ποτέ. Ούτε έχει σημασία που πέρασαν τριάντα χρόνια. Θλίβομαι μόνο που δεν πέρασε αυτή η καταραμένη αρρώστια μου, η ματαιοδοξία. Κι όπως φιλάω για πρώτη και τελευταία φορά το δέρμα σου, ανοίγω το βλέμμα μου και βλέπω μπροστά μου δυο πυρκαγιές αναμμένες στο κέντρο της θάλασσας. Εκείνα τα μάτια των ανθρώπων είναι που δεν αλλάζουν ποτέ... Όσο αυτοί κρυφά τραγουδούν για ελευθερία, εκείνη η πόλη χαροπαλεύει στις σιωπές των αναμνήσεων μιας γιορτινής απελευθέρωσης που ήρθε κάποτε κι εμείς ακόμη προσκολλημένοι και αμόρφωτοι την προσκυνούμε. Δίχως να ενοχλούμαστε που εκείνος ο αόριστος φυλάκισε για πάντα σε μια ανελεύθερη προσμονή τον ενεστώτα μας.
[1] Παρειδωλία ονομάζεται το ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο ένα δυσδιάκριτο ή ασαφές εξωτερικό ερέθισμα εκλαμβάνεται εσφαλμένα ως ευκρινές και πλήρως αναγνωρίσιμο. (Βικιπαίδεια)
