Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ε.Μ.: Η παρόρμηση της στιγμής κυριευμένη από την νοερή απεικόνιση της τελευταίας σκηνής. Η μεστωμένη σκέψη μιας ολόκληρης ζωής και η προσωπική ανάγκη να εξιστορήσω, να εξομολογηθώ και να δώσω το τέλος που θα επέλεγα σε μια αυτοσχέδια ιστορία.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Μ.: «ΑΓΑΠΗ». Νομίζω πως δεν υπάρχει καταλληλότερη λέξη. Αγκαλιάζει την κάθε ιστορία, ορίζει την αρχή και κυρίως το τέλος της.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Μ.: Να απελευθερωθεί από τα δεσμά των προσωπικών του βιωμάτων και να μεταβεί έστω και για λίγο στον εκάστοτε χωροχρόνο. Να εντρυφήσει στις συνήθειες αλλά και στις ανάγκες των ηρώων, ανάλογα με την εποχή που αυτές διαδραματίζονται. Κυρίως να σκεφτεί και να συναισθανθεί, όχι κάτι περίεργο, αλλά την ανάγκη κάθε ανθρώπου, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Έτσι και αλλιώς θα βρει σίγουρα τον εαυτό του, αν όχι σε κάποια ιστορία, σε μια σελίδα, μια παράγραφο, ακόμα και μια λέξη.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Μ.: Σαν ιδανικό προορισμό, μιας τέτοιας ιστορίας, θα όριζα την Σκωτία. Διαμονή σε κάποιον πύργο, για επιτυχημένη αναβίωση της παλαιότητας του υπέρτατου συναισθήματος. Πολύωρες βόλτες σε χώρους απέραντου πρασίνου, για να νιώσει την ηρεμία της θέας, την οσμή των φύλλων, την μυστικιστική ευεργετικότητα μιας ομίχλης. Στο τέλος θα ταξιδέψει λίγο πιο κάτω, μέχρι να αντικρίσει τον απύθμενο ωκεανό. Εκεί θα βρει απαντήσεις…
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ε.Μ.: Η ζωή γράφει τα πιο ευφάνταστα σενάρια. Κομπάρσοι είμαστε σε θέατρο σκιών. Οι πρωταγωνιστές επιβάλλεται να αλλάζουν, προφανώς για να διατηρούν ζωηρό το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού. Όλα θυσιάζονται σε κάποιον βωμό. Υπάρχουν όμως και εκείνοι, που αν και λαβωμένοι, αντιστέκονται σθεναρά. Αδιάκοπος αγώνας η επιβίωση ενάντια στον μαρασμό του πάθους. Η αναρρίχηση προς την κορυφή κρύβει επιμελώς τη μυστική θέα, ματώνει τα γόνατά μας. Κομμάτια βράχων ξεκολλούν. Οι ακρογωνιαίοι λίθοι των υποτιθέμενων ακλόνητων δεσμών, δημιουργούν κρότο κατά την πτώση τους στο έδαφος. Καρφώνουμε πεισματικά τους γάντζους στα χαλάσματα, με την ελπίδα πως θα αντέξουν. Είναι τόση η λαχτάρα να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από την κορυφή που κατοικοεδρεύει η αετοφωλιά, που οπλιζόμαστε πεισματικά με δύναμη. Οι θρύλοι λεν πως αυτό που θα αντικρίσουμε είναι εξωπραγματικό. Έτσι, συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Το βιβλίο της Έλσας Μαγγανάρη, Επαίτες ονείρων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Maradel books.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Τρεις ιστορίες, τρεις γυναίκες, τόσο διαφορετικές και συγχρόνως τόσο ίδιες, επαιτούν το όνειρο της απόλυτης αγάπης.
Η αυλαία ανοίγει με την αναγεννησιακή μορφή της Ιοκάστης. Γεννημένη στο τέλος του 19ου αιώνα, απολαμβάνει τα οφέλη μιας εποχής, ξέχειλης σε ρομαντισμό και ιπποτισμό. Ωστόσο, ασφυκτιά, εγκλωβισμένη μέσα σε απροσπέλαστους τοίχους καθωσπρεπισμού. Ακολουθεί πιστά τις ενδείξεις της καρδιάς της. Γνωρίζει την επιρροή που ασκεί η αγάπη και γίνεται οικειοθελώς ιέρεια της.
Λίγες δεκαετίες αργότερα, η Μαρίνα καλείται να υπερασπιστεί την βιωσιμότητα του υπέρτατου συναισθήματος, αντιμετωπίζοντας σθεναρά τις δύσκολες συνθήκες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ασπάζεται αδιαμαρτύρητα την δύναμη του πεπρωμένου. Σφραγίζει το τέλος της δικής της ιστορίας.
Η σύγχρονη ηρωίδα, η Εύα, πλήρωσε ακριβά το αντίτιμο της υποτιθέμενης ευτυχίας. Απογοητευμένη, κλείνει ερμητικά τις πόρτες, σε οποιονδήποτε επισκέπτη, είναι καλυμμένος με τον μανδύα του έρωτα. Αγνοεί όμως, πως το σύμπαν έχει επιλέξει ήδη, αυτόν που έχει το μοναδικό αντικλείδι.
Το τέλος ανατρεπτικό, απρόσμενο, επιφέρει την κάθαρση μιας αέναης αρχής.
Περισσότερα από/για την Έλσα Μαγγανάρη:
