Γνωρίζω τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο τα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα νομίζω ότι τον εντόπισα μέσα στο αχανές του διαδικτύου το 2013 -μπορεί να ήταν και το 12- όταν διάβασα μερικούς στίχους του. Στο μυαλό μου σχηματίστηκε η εικόνα ενός ανθρώπου που εκφράζεται ποιητικά, φειδωλός από λέξεις όμως πλούσιος σε συναίσθημα και εντάσεις.
Γνωρίζοντάς τον καλύτερα, όχι μόνο μέσα από τις δημόσιες κοινοποιήσεις του, έμαθα ότι: τον έχει στιγματίσει το Μονόγραμμα του Ελύτη, ότι δεν έχει χόμπι -μόνο πάθη-, ότι ξεκίνησε να γράφει ένα ηλιοβασίλεμα που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος, ότι η δημιουργικότητα είναι μια φουρτουνιασμένη θάλασσα μέσα του στην οποία πνίγεται αν μείνει στάσιμος ενώ ο επόμενος στόχος τού εμφανίζεται σιωπηλά τα βράδια όταν σκέπτεται μόνος μαζί με την ψυχή του.. και άλλα τέτοια συγκινησιακά φορτισμένα στοιχεία που προδίδουν την καλλιτεχνική του φύση, ευαισθησίες, κουλτούρα, εσωτερικές φωνές και πλούτο.
Αυτή η πρώτη γνωριμία, που εξελίχθηκε σε καθημερινότητα, δεν προϊδεάζει για το πρωτόλειο μυθιστόρημά του καθώς μέσα στις σελίδες του Αγκάθινου Στέμματος "ζει" ένας άλλος τύπος. Διαβάζοντας το βιβλίο πιστεύεις ότι ο συγγραφέας του είναι λάτρης των γρίφων, της περιπέτειας και της φύσης, της ιστορίας και της ελληνικής υπαίθρου... δημιουργείς τελικά μια εικόνα που ίσως αντικρούει όλα τα προηγούμενα, απόδειξη όμως ότι πρόκειται για πραγματικά ταλαντούχο άνθρωπο ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως τις ανάγκες του κάθε τρόπου έκφρασης, προσαρμόζεται σε αυτές και τελικώς παράγει υπέροχα έργα σε κάθε μορφή.
Σε αυτό το μυθιστόρημα, ένας συγγραφέας που αναζητεί τη χαμένη του έμπνευση και ένας βυζαντινολόγος ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια αγωνιώδης αναζήτηση μέσα από κατακόμβες, υπόγειες διόδους, κρυψώνες, κρυμμένες πύλες αρχαίων και βυζαντινών ναών... ενώ επισκέπτονται πληθώρα πόλεων, χωριών, αρχαιολογικών χώρων... βιώνουν μια περιπέτεια γεμάτη από γρίφους που πρέπει να λυθούν, μυστικά, σημάδια που πρέπει να εντοπίσουν και να ακολουθήσουν... και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ένα χρυσό δαχτυλίδι, νομίσματα, σταυρούς, έναν πάπυρο, μια κωδικοποιημένη βυζαντινή επιστολή, ένα κειμήλιο της Ορθοδοξίας και -τι άλλο;- ένα αγκάθινο στέμμα.
Κι ενώ πολλές ιστορίες διαθέτουν τέτοια στοιχεία, η μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα είναι τόσο οι βατοί ήρωες που ανταποκρίνονται στο μέσο όρο όσο και η καταγραφή μιας ιστορίας χωρίς ίχνος υπερβολών. Ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με τον Κωνσταντίνο και τον Άγγελο καθώς πρόκειται για ανθρώπους που αγγίζουν το μέσο όρο παρά για τύπους με υπερφυσικές ιδιαίτερες και άπιαστες ικανότητες ή δεξιότητες και η ίδια η ιστορία δεν έχει δομηθεί με υπερβολές, ούτε στοιχεία λογοτεχνίας του φανταστικού.
Η θριλερική περιπέτεια γίνεται εθιστική για τον αναγνώστη προκαλώντας τον να συνεχίσει παρακάτω μέχρι να ολοκληρωθεί η εικόνα καθώς θα κορυφώνεται η αγωνία και το σασπένς, όσο θα ανατρέπονται τα δεδομένα και η μία έκπληξη θα διαδέχεται την άλλη. Θα συναντήσει αρκετό άρωμα Θεσσαλονίκης, άμεση ένταξη στην ιστορία και τους βασικούς χαρακτήρες, γρήγορη ροή και νεύρο, μικρά σφηνάκια καλού χιούμορ στρατηγικά τοποθετημένα στα σημεία και ομαλή βατή ανάγνωση.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το βιβλίο προβάλλει την ιστορία του τόπου μας, σε προδιαθέτει να αναζητήσεις τόπους στο χάρτη, να εντοπίσεις τα σημεία δράσης, τους ναούς, να διαβάσεις περισσότερα για τις πόλεις και τα μνημεία που υπάρχουν διάσπαρτα στον Ελλαδικό χώρο... ακόμα και να συστηθείς με κάποια από αυτά. Οι ήρωες θα περιπλανηθούν σε πόλεις όπως η Ξάνθη, η Καβάλα, η Κομοτηνή, το Πόρτο Λάγος και σε μέρη όπως η λίμνη Βιστωνίδα... όμως πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την Αναστασιούπολη, τη Μοσυνούπολη, τις Φέρες... χωριά όπως τους Αμαξάδες, τη Ξυλαγανή και τη Συκορράχη;
Την θέση του πρωινού πήρε μια στείρα ξαγρύπνια και οι λέξεις που εξακολουθούν να μ’ επισκέπτονται και να ξομολογούνται απρόθυμα τα μελλούμενα στην ψυχή μου… πάντα εκεί, στην σκιά, περιμένοντας να ωριμάσουν σε ένα κομμάτι της ψυχής μέχρι να ξεχειλίσουν στο χαρτί... έγραφε ο ίδιος πριν από 4 χρόνια. Σήμερα, μπορεί να συστήνεται στα γράμματα με μια καταιγιστική περιπέτεια αλλά, πέρα από τα τετριμμένα κι εκείνα που περιμένετε να σας πω, εκτός από την εξαιρετική πλοκή και δράση του μυθιστορήματος, κοιτάζοντας καλύτερα μέσα στις αράδες, είναι αδύνατο να μην εντοπίσεις λεπτές αποχρώσεις ποιητικού αισθαντισμού.
Αυτό που μου πονάει τα μάτια έχει φτάσει στην καρδιά πια και ψάχνω φωνή. Μ' ακούς;
Η ψυχή μου έσπασε και βγαίνει από τα μάτια.
Όπως και με εκείνη την όμορφη ιστορία: Σε κάποιες περιοχές, λέει κάπου, πιστεύουν ότι τη νύχτα το νερό για μία ώρα αποκοιμιέται. Έτσι, όποιος θέλει να πιει, θα πρέπει να ταράξει λίγο την επιφάνεια με το χέρι του για να ξυπνήσει το στοιχειό, αλλιώς θα δηλητηριαστεί. Ή όταν πανέξυπνα γράφει: Τα ταξίδια διαρκούν ακριβώς όσο τα νιώθουμε. ένα δευτερόλεπτο, έναν χρόνο, μια ζωή, ένα τίποτα. Μα, λίγο πιο πέρα θα συμπληρώσει: Θαρρείς... ...μια μυστήρια δύναμη για χάρη τους αψηφούσε καθετί ακατόρθωτο, μετατρέποντάς το σε μαγικά αληθινό. Κάπως έτσι δε προχωράμε; Αυτό δε γίνεται με όλα τα όμορφα πράγματα; Κι αν το θαύμα δε συμβεί είναι επειδή -γράφει αλλού- μερικές φορές όσα κυνηγάμε αποτυγχάνουμε να τ' αποκτήσουμε, είτε γιατί δεν τα αξίζουμε, είτε γιατί δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Με την ελπίδα ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για τον Θεόφιλο και θεωρώντας ότι μόνος του τοποθέτησε ψηλά τον πήχη, αξίζει να σημειωθεί ότι Το αγκάθινο στέμμα είναι ισάξιο μεγάλων, πασίγνωστων επιτυχιών ξένης λογοτεχνίας ενώ σαφέστατα δε χρειάζεται καμία διαφήμιση. Απλά ρωτήστε εκείνον που έζησε την εμπειρία.
Το μυθιστόρημα του Θεόφιλου Γιαννόπουλου, Το αγκάθινο στέμμα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Έξη για τη διάθεση του μυθιστορήματος.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
Περισσότερα από/για τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
Βρείτε τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο στη σελίδα του βιβλίου του στο facebook
