Splitting ourselves everyday
Punching and fighting
Leaving each other alone and alone
I never expected my age to be dark
Trembling against
Thinking not like the way I should, as young
I won’t keep the fear
No
Great things to come are the ones we try to make them come[1]
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Μ.: Καταρχάς η οργή και ο θυμός για όσα συμβαίνουν όχι μόνο ως κατάσταση αλλά ως ψυχική μεταβολή του σύγχρονου ατόμου. Η τάση του να είναι «πολλά» πρόσωπα μαζί και ταυτόχρονα ίσως «τίποτα». Ήθελα να πω μια ιστορία ως φόρο τιμής σε πράγματα απλά, ουσιαστικά που ενυπάρχουν μέσα μας αλλά θάβονται κάτω από τη φασαρία, την πολυλογία, την προσπάθεια να καθοριστούμε ως κάποιοι. Νιώθω πώς έρχεται το τέλος μιας εποχής για τα συναισθήματα. Με αυτό το μυθιστόρημα προσπάθησα να τα κρατήσω άλλο λίγο όπως πιστεύω ότι πρέπει να είναι.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Μ.: Να προσπαθήσει να έχει στο μυαλό του όσα πραγματικά βλέπει να συμβαίνουν γύρω του, να έχει στο νου εκείνες τις μικρές συναισθηματικές λεπτομέρειες που πολλές φορές βιώνουμε ως άνθρωποι, την αίσθηση πώς κάτι πρέπει να αλλάξουμε για να ανασαίνουμε καλύτερα. Να ψάξει τα τραγούδια που αναγράφονται μέσα και να χαλαρώσει διασκεδάζοντας με την υπερβολή αλλά και με την ποιητικότητα που κρύβουν κάποιες σελίδες.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Μ.: Το SPLITTING εκτυλίσσεται ως ταξίδι. Ξεκινάει στο φθινοπωρινό Λονδίνο και τρέχει μέχρι τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και την Αθήνα, έχοντας και μια γεύση από Ισπανία! Αυτό το ταξίδι θα ήθελα να είναι και να κρατούσε μέχρι να ερχόταν η αλλαγή για τον καθένα όπως και για τα πρόσωπα του βιβλίου.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Σ.Μ.: […] Δεν είμαι κανένας αλλά είμαι ένας μόνο δικός μου δικός της ένας αγώνας και μια προσπάθεια να είμαι σε επαφή με αυτά που με καθορίζουν.
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Το μυθιστόρημα του Στέλιου Μοίρα, Splitting, κυκλοφορεί από τις Andy's Publishers.
Στο οπισθόφυλλο γράφει μεταξύ άλλων:
Στην Ελλάδα του σήμερα, ένας νέος με αφορμή την απόλυση από την εργασία του ξεκινά μια συνεχή εσωτερική και εξωτερική σύγκρουση με τον κόσμο του. Σε μια ρευστή εποχή κοινωνικών αλλαγών βρίσκεται ξαφνικά ακίνητος μπροστά στη ορμή των πραγμάτων, ψάχνοντας να δει πέρα από τη εφήμερη ευκολία κάθε είδους καταναλωτισμού και καταχρήσεων.
Τι γίνεται όμως όταν αποφασίζει να αυτοσχεδιάσει και να αφεθεί στον ηλεκτρισμό του;
Με όχημα τη μουσική ξεκινά μια απεγνωσμένη αναζήτηση για κάτι αληθινό και σταθερό στη ζωή και τον έρωτα. Στο δρόμο του θα βρεθούν «κατάσκοποι» και «ρουφιάνοι» βινυλίων, μουσικοί, ιδιοκτήτες δισκογραφικών εταιρειών, φιγούρες τάξεων σε παρακμή, συγγραφείς, μορφές και καταστάσεις, συνθέτοντας το δικό του rock ‘n’ roll ψηφιδωτό σε μια χώρα που ξεκινά να φλέγεται σε ένα μέλλον κοντινό.
Ένα πυρετικό μυθιστόρημα «δρόμου» για την προσωπική αναζήτηση της πληρότητας. Ένα οδοιπορικό από το Λονδίνο έως τα νησιά του ελληνικού καλοκαιριού και μια ψυχεδελική κατάδυση από τη φτιασιδωμένη επιφάνεια προς την αγνή ομορφιά.
Θέλω να γράφω με ψυχή, να κυλάνε οι λέξεις σαν ένα όνειρο βαρύ που το θυμάμαι όταν ξυπνάω ακόμη. Τι κι αν την πραγματικότητα θέλουν να την αρνούνται πώς δεν είναι καταστροφική αλλά απλά σύνθετη. Καταστροφική είναι η τάση μας να μην το δεχόμαστε ώστε να το αλλάξουμε. Μέσα σε ένα σύνολο εργαλείων, εικόνων, λέξεων που χρησιμοποιούμε ως χρησμούς ζητώντας μια ταυτότητα, εγώ προσπαθώ να αποκτήσω ταυτότητα μέσω των λέξεων. Με το φως τους, τη λάσπη τους που χώνω τα δάχτυλα μου, και έπειτα σκεπτόμενος τις αντοχές μου απέναντι στον τρόπο που αυτές θα εκληφθούν ή όχι. Γράφω όπως σκέφτομαι και δεν επιθυμώ καμία κωμική διάσταση, καμία κωμωδία γιατί πια γεμίσαμε. Θέλω να ακούω την λάσπη όπως είπα γιατί έχει κίνηση μες την ακινησία της. Πάλλεται καρδιά από κάτω μας κι ας το ξεχνάμε φορές φορές.[2]
Στέλιος Μοίρας
Περισσότερα από/για τον Στέλιο Μοίρα:
Splitting
Splitting
[1] Ο Στέλιος Μοίρας συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του μυθιστορήματός του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
[2] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
