Το κόκκινο γλυκό κρασί της μοίρας
Στο βιβλίο της Κατερίνας Κουτουκάκη, γνωρίζουμε τη Μοίρνα. Μία γυναίκα που μόλις έχει μπει στο αυτοκίνητό της αποφασισμένη να κάνει ένα ταξίδι. Δεν γνωρίζουμε ούτε πού πάει, ούτε τι την οδήγησε εκεί εξαρχής. Ξέρουμε μόνο ότι, έχοντας τακτοποιημένες τις όποιες εκκρεμότητες της, ξεκινάει το ταξίδι της.
Παράλληλα με τα χιλιόμετρα της εθνικής οδού Αθηνών - Λαμίας, αρχίζουν να ξεδιπλώνονται μπροστά μας οι αναμνήσεις και οι ιστορίες της ζωής τόσο της ίδιας όσο και των πιο στενών συγγενών της. Γνωρίζουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες της, τους γονείς της... Μαθαίνουμε πώς ήρθαν στον κόσμο, πώς μεγάλωσαν, πώς έκαναν οικογένεια, για να φτάσουμε κάποια στιγμή στο μεγάλωμα και την ενηλικίωση της ίδιας.
Κι όσο τα χιλιόμετρα τρέχουν, τρέχει κι η ζωή της Μοίρνας. Σε κάθε στάση που κάνει, για να ξεκουραστεί ή να προμηθευτεί κάτι, ανοίγει κι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ζωής της. Συναντά τυχαία και κάποιους παλιούς γνωστούς, με αποτέλεσμα το ταξίδι της να παρατείνεται σε διάρκεια. Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου δεν γνωρίζουμε ούτε τον προορισμό της, ούτε τον λόγο που κατευθύνεται εκεί. Αυτά ξεκινούν να μας γίνονται σταδιακά γνωστά, όταν πια έχουμε ξεπεράσει τα δύο τρίτα της ανάγνωσης του βιβλίου. Κι ενώ νομίζουμε ότι γνωρίζουμε το τέλος, έρχεται μια ανατροπή να μας αλλάξει το σκηνικό και να καταλήξει διαφορετικά από ό,τι περιμέναμε.
Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου της κυρίας Κουτουκάκη, ήρθα αντιμέτωπη με μια μεγάλη πρόκληση. Την πρόκληση του να ολοκληρώσω ένα βιβλίο που, μέχρι τα δύο τρίτα τουλάχιστον, δεν μου δημιουργούσε καμία ανάγκη να δω τι θα γίνει στη συνέχεια. Ναι μεν μιλάμε για ένα κείμενο άρτια γραμμένο και δομημένο και, από τη στιγμή που αντιληφθείς αυτές τις συνεχείς μεταφορές στον χώρο και το χρόνο, πλήρως κατανοητό. Από την άλλη μεριά όμως, όσο ωραίο και να είναι το κείμενο από αισθητικής πλευράς, η συγγραφέας δεν κατάφερε να μεταδώσει αυτό το μυστήριο και αυτήν την αγωνία, που πιθανά θα ήθελε, στον αναγνώστη.
Ένα βιβλίο ελαφρύ, με γλυκόπικρη επίγευση, που μπορεί άνετα να συντροφεύσει τον οποιονδήποτε στον ελεύθερό του χρόνο, χωρίς όμως να του προσφέρει δυνατά συναισθήματα και πολλές συγκινήσεις. Συμβαίνουν πολλά συγκινητικά, ακόμα και στενάχωρα, γεγονότα στο βιβλίο, που όμως σε αγγίζουν επιφανειακά.
Αυτό που οφείλω να αναγνωρίσω στη συγγραφέα, είναι τα νοήματα που προσπαθεί να περάσει μέσα από το έργο της. Αυτά είναι που εκτίμησα και που, ακόμα κι αν δεν θα το θυμάμαι ως ένα από τα ωραιότερα βιβλία, δεν θεωρώ χάσιμο χρόνου που το διάβασα. Μέσα από αυτό το βιβλίο βλέπεις με πολλούς διαφορετικούς τρόπους πόσο σημαντικό είναι να μιλάς με τους δικούς σου ανθρώπους και να μην αφήνεις σκοτεινά σημεία στις σχέσεις σου. Πόσο σημαντικό είναι στη ζωή σου, οι επιλογές σου να αντιπροσωπεύουν όσα θες και αγαπάς και να μην συμβιβάζεσαι σε καταστάσεις που στο μέλλον θα μετανιώσεις. Το μεγαλύτερο όμως νόημα, κι αυτό έρχεται να σε λυτρώσει στο τέλος, είναι η διαπίστωση ότι η ζωή είναι ένα δώρο. Ένα δώρο που οφείλεις να εκτιμάς στο έπακρο, ζώντας τα πάντα στο μέγιστο, είτε αυτό αφορά τις χαρές ή τις λύπες που σου επιφυλάσσει.
Κλείνοντας, θα πω μόνο ότι το συγκεκριμένο έργο αποτελεί μία πολύ αξιόλογη προσπάθεια από έναν άνθρωπο που ήθελε να πει πολλά. Αξίζει να του δώσετε μία ευκαιρία.
Καλή ανάγνωση!
Το μυθιστόρημα της Κατερίνας Κουτακάκη, Μοίρνα: Το κόκκινο γλυκό κρασί της μοίρας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.
