Κάτι μυστήριο «τρέχει» πίσω από το προφανές, και η Δώρα, η ηρωίδα, το διαισθάνεται -ή καλύτερα, το ξέρει. Είναι βέβαιη ότι ο ένοχος δεν είναι ένοχος… τουλάχιστον όχι για αυτό που κατηγορείται.
Αν είναι πράγματι χαρισματική η Δώρα και βλέπει εικόνες από παρελθόν και μέλλον, κανείς δεν είναι σίγουρος, ούτε καν η ίδια.
Τα βάζει με τον εαυτό της περισσότερο, που δεν είναι πιο δυναμική…
Ιδιαίτερα στα ερωτικά/προσωπικά της που (όπως όλος ο κόσμος έτσι κι αυτή) τα κάνει συνέχεια θάλασσα.
Μαντεύει πράγματα ή απλώς έχει τρελή φαντασία;
Ο πρώην μεγάλος της έρωτας, ο Μίνωας, υποψιάζεται ότι είναι λίγο, όσο χρειάζεται, τρελή…
Υποψίες που θολώνουν όχι μόνο το μυαλό του Μίνωα αλλά και όλη την ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Κοντά στη λύση του μυστηρίου, τα εγκλήματα πολλαπλασιάζονται. Όπως και οι συσχετισμοί με μυθικά γυναικεία πρόσωπα, με ιστορίες από την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία…
Ρομαντικά είναι μόνο τα όνειρα που κάνουμε μέχρι τα είκοσι χρόνια μας. Μετά, καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν είναι αθώος -τουλάχιστον όχι για όλα.
Υπάρχει ανθρωπιά και αγάπη στους ήρωες, αλλά τι είναι αυτό που κρύβει ο καθένας τους, και κατά πόσον θα το ανακαλύψει η Δώρα, παίζεται....
Βασίζεσαι στους έρωτες τελικά ή στις φιλίες σου σε αυτή τη ζωή; Ή στον εαυτό σου μόνον;
Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση: κρύβουμε λόγια, τα αποθηκεύουμε για μια δύσκολη στιγμή, μερικές φορές τα ξεχνάμε, μερικές φορές δεν καταφέρνουμε να τα ξεχάσουμε με τίποτα.
Ίσως η Δώρα καταλαβαίνει τι κρύβουν οι δικοί της άνθρωποι, ίσως απλά τα διαισθάνεται.
Ίσως η Δώρα καταλαβαίνει τι κρύβουν οι δικοί της άνθρωποι, ίσως απλά τα διαισθάνεται.
Στο τέλος, οι καλοί κερδίζουν πάντα: ακόμα κι όταν δεν συμβαίνει αυτό στη ζωή, στην λογοτεχνία ισχύει πάντα…[1]
Το δελτίο τύπου γράφει ότι:
Το νέο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη είναι ένα γρήγορο noir μυθιστόρημα, με μια καθημερινή ηρωίδα που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα στη σύγχρονη Αθήνα: η Δώρα είναι χωρισμένη, με δύο παιδιά στην εφηβεία, γοητευτική με τον τρόπο της, σχεδόν-άνεργη και… ίσως έχει ένα έξτρα χάρισμα, ή ίσως δεν έχει -ίσως απλώς διαθέτει ζωηρή φαντασία. Πάντως «βλέπει» πράγματα μέσα στο κεφάλι των άλλων ανθρώπων, εικόνες από το παρελθόν ή το μέλλον. Είτε την πιστεύουν οι άλλοι είτε όχι.
Έτσι «βλέπει» ότι ο πρώην άντρας της είναι αθώος για τον φόνο του πολιτικού για τον οποίον συλλαμβάνεται. Προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι τρελή, τουλάχιστον όχι εντελώς, κι ότι αλλού κρύβεται ο ένοχος. Ψάχνει μόνη της σε ακραίες οργανώσεις, πάντα με την αίσθηση ότι κάτι της κρύβουν όλοι γύρω της… οι πρώην και νυν έρωτές της, τα παιδιά της, οι πάντες.
Το οπισθόφυλλο λέει:
Τι σχέση έχει η Κασσάνδρα, η βασιλοπούλα της Τροίας, με τις εθνικιστικές οργανώσεις της σημερινής Ελλάδας; Και τι μπορεί να καταφέρει μια σύγχρονη, σχεδόν-μάντισσα όταν ο (γκέι) πρώην της συλλαμβάνεται για το φόνο ενός φιλελεύθερου πολιτικού; Μπορεί να «δει» ποιος είναι ο δολοφόνος ή απλώς φτιάχνει ιστορίες με το μυαλό της; Και, αν είναι έτσι, γιατί όσο πληθαίνουν οι νεκροί, προοδευτικοί, αλληλέγγυοι ή σχετικοί, τόσο την κυριεύουν τα «οράματα»; Η Δώρα δεν τα καταλαβαίνει όλα. Μόνον ποιος της κρύβει λόγια, δηλαδή όλοι. Ο μεγάλος της έρωτας που εμφανίζεται απ’ το πουθενά, ο δικηγόρος φίλος, ο γιος της… Εντωμεταξύ, οι προδοσίες διαδέχονται τα ψέματα και οι δολοφονίες γίνονται δύο, τρεις, ή έξι…
Περισσότερα από/για τη Μανίνα Ζουμπουλάκη:
[1] Η Μανίνα Ζουμπουλάκη συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
Απαντήστε κι εσείς στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
