Οι συλλογές διηγημάτων είναι το είδος εκείνο των βιβλίων που απολαμβάνω κάθε που θέλω να βιώσω πολλές διαφορετικές καταστάσεις αποκλειστικά και μόνο σε ένα βιβλίο, με ποικίλα συναισθήματα, έχοντας ως όχημα το εξομολογητικό ταλέντο του πεζογράφου στο χαρτί. Η αλήθεια είναι πως επιλέγω περισσότερο συλλογές που περιέχουν μυστήριο και φαντασία, μα παράλληλα σέβομαι και με θέλγουν έργα που στοχεύουν σε καθημερινές καταστάσεις που διαδραματίζονται στην κοινωνία μας και περιέχουν πολύτιμα ηθικά διδάγματα.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και η συλλογή διηγημάτων «Χρυσόσκονη στη σκιά μου» της Γεωργίας Μαμά. Το βιβλίο μάλιστα είναι επενδυμένο με εικόνες από τους πίνακες του Δημήτρη Τούλιου.
Όπως σημειώνεται και στην εισαγωγή η συλλογή αποτελείται από ιστορίες για πράγματα που πονάνε, στιγμές καθημερινές, δύσκολες κάποτε, οδυνηρές άλλοτε, συχνά αναπόφευκτες.
Είναι αλήθεια πως όλα τα παραπάνω στοιχεία τα διασταύρωσα σε κάθε ιστορία που διάβασα. Η προσωπική μου ανάγκη ωστόσο -την οποία δεν κάλυψα μέχρι τέλους- ήταν το να συναντήσω σε μεγαλύτερες δόσεις το στοιχείο της ελπίδας, μεταμορφώνοντας όλο αυτό το σκοτάδι σε ένα ευκολότερα μεταβατικό στάδιο για τον αναγνώστη που ψάχνει το φως.
Στις σελίδες λοιπόν αυτής της συλλογής παρουσιάζονται θρυμματισμένες ζωές ανθρώπων που αποζητούν σωσίβιο για να επιζήσουν. Έτσι, άλλοτε κάποιος ήρωάς μας ανατρέχει στο παρελθόν και πίνει προς τιμήν μιας ιδιαίτερης πικρής επετείου, ενώ για κάποιον άλλον πρωταγωνιστή ο χρόνος σταματά, θρηνώντας μια αγάπη που του στέρησε η μοίρα.
Σε πολλές περιπτώσεις παρατηρούμε πως οι χαρακτήρες συμβιβάζονται εξουθενωμένοι με το ριζικό τους. Άλλοτε επειδή ο θάνατος έχει το πάνω χέρι και κάποτε γιατί τους έχουν καταβάλει οι συνθήκες.
Η μοναξιά έχει μια ιδιαίτερη θέση στην πλοκή. Βρίσκει χώρο ακόμη και στην περίπτωση που κάποιο ανδρόγυνο μας παρουσιάζεται ότι πρόσκαιρα πιστεύει πως έχει κατακτήσει την χαρά και την αγάπη. Και ξάφνου τα πάντα αλλάζουν, γίνονται ρουτίνα. Καταλήγουν στο σημείο που η θέα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία -τους αρκεί να πιστεύουν ότι κοιτάζουν την ίδια κατεύθυνση.
Οι πράξεις του παρελθόντος επίσης, είναι μια έννοια που στοιχειώνει τυραννικά τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες. Κι αυτό, γιατί τίποτε δε μένει στη λήθη. Κάθε πράξη τους βρίσκει αντίκτυπο και στο μέλλον, με το είδος της δικαιοσύνης που επιβάλει σχεδόν πάντα η τύχη ή η ατυχία.
Ένα από τα διηγήματα στο οποίο στάθηκα περισσότερο είναι αυτό που αφορά την φοιτήτρια Rabab, το «Με ρούχα μετρημένα». Εκεί, που οι αγώνες μιας ζωής γκρεμίζονται μπρος στη θέα του πολέμου.
Μες από τις παραπάνω, ενδεικτικές ιστορίες, καλούμαστε αυθόρμητα από την συγγραφέα να «φορέσουμε» τις σκέψεις των πρωταγωνιστών της και να αναλογιστούμε αν αντέχουμε την ειλικρινή αλήθεια και ποια θα ήταν η δική μας απόφαση ενάντια στη μοίρα.
Η προσωπική απάντηση που έδωσα τελειώνοντας το βιβλίο, είναι πως εάν θέλουμε πραγματικά να λυτρωθούμε, αξίζει ν’ αφήσουμε πίσω οριστικά το παρελθόν και να συνεχίσουμε κοιτώντας μπροστά…
Η συλλογή διηγημάτων της Γεωργίας Μαμά, Χρυσόσκονη στη σκιά μου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Δείτε όλα τα βιβλία του ίδιου εκδότη εδώ!
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
