Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Ανέμελες μέρες και νύχτες έναστρες. Άδειες. Διακοπές. Στιγμές αδιάκοπα γεμάτες από προσδοκίες ζεστές και αναπνοές δροσερές. Σώματα που γδύνονται και συναισθήματα που ντύνονται. Θάλασσες, αλμύρα κι άμμος. Κύματα και βήματα αγχωτικά και ιδρωμένα στην άσφαλτο και σε πεζοδρόμια κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι. Κι ύστερα μπαράκια νυχτερινά για να κερνάμε τα όνειρα μας δυο ποτά. Σταγόνες με γεύση από καρπούζι να κυλούν από το στόμα, τραγουδώντας: δεν με φίλησες ακόμα γλυκό μου στόμα.
Ξέρεις κάτι; Αρχές καλοκαιριού γεννήθηκα εγώ κι όμως έβρεχε. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν σημαδιακό όπως λένε. Μεγάλωσα. Μεγαλώνω. Κι έμαθα να ζω με βροχές κι από αντίδραση να φτιάχνω λιακάδες. Για τον φοβισμένο μου εαυτό, για σένα που τώρα σου μιλώ. Πέρασα κι ένα καλοκαίρι γεμάτο βαρύ χειμώνα. Μα το ξεπέρασα κι αυτό. Η καρδιά μου δεν έχει πια πληγές παρά μόνο ζωή από την ζωή που με επιτυχία ζω. Νικήθηκα κάποιες φορές σαν άνθρωπος αλλά κέρδισα γιατί δεν έπαψα να είμαι αυτό που είμαι. Και στο γέλιο το δυνατό και στο κλάμα το μεγάλο.
Αυτό το καλοκαίρι θέλω μια χάρη. Να πάμε κοντά στην θάλασσα ένα βράδυ μαζί. Να ανάψουμε μια φωτιά. Να ξαπλώσουμε ανάσκελα στην αμμουδιά. Να κοιτάμε τα αστέρια και να χαμογελάμε. Τριγύρω να ακούγονται τραγούδια κι ευτυχίες και να χορεύουν χωρίς ντροπή τα χρόνια που περάσαν δίνοντας την σειρά τους στα χρόνια που θα έρθουν. Να χορέψουμε κι εμείς με πόδια ξυπόλυτα, να ερωτευθούμε και να κάνουμε φασαρία ξεχωριστή μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο συνήθεια.
Κι ύστερα απλά να προλάβεις να με αγαπήσεις λίγο πριν έρθει η ανατολή.
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα της Samantha French
Της ίδιας:
Ο έρωτας αλλιώς
Λίγη ζωή ακόμη
Ξέρεις κάτι; Αρχές καλοκαιριού γεννήθηκα εγώ κι όμως έβρεχε. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν σημαδιακό όπως λένε. Μεγάλωσα. Μεγαλώνω. Κι έμαθα να ζω με βροχές κι από αντίδραση να φτιάχνω λιακάδες. Για τον φοβισμένο μου εαυτό, για σένα που τώρα σου μιλώ. Πέρασα κι ένα καλοκαίρι γεμάτο βαρύ χειμώνα. Μα το ξεπέρασα κι αυτό. Η καρδιά μου δεν έχει πια πληγές παρά μόνο ζωή από την ζωή που με επιτυχία ζω. Νικήθηκα κάποιες φορές σαν άνθρωπος αλλά κέρδισα γιατί δεν έπαψα να είμαι αυτό που είμαι. Και στο γέλιο το δυνατό και στο κλάμα το μεγάλο.
Αυτό το καλοκαίρι θέλω μια χάρη. Να πάμε κοντά στην θάλασσα ένα βράδυ μαζί. Να ανάψουμε μια φωτιά. Να ξαπλώσουμε ανάσκελα στην αμμουδιά. Να κοιτάμε τα αστέρια και να χαμογελάμε. Τριγύρω να ακούγονται τραγούδια κι ευτυχίες και να χορεύουν χωρίς ντροπή τα χρόνια που περάσαν δίνοντας την σειρά τους στα χρόνια που θα έρθουν. Να χορέψουμε κι εμείς με πόδια ξυπόλυτα, να ερωτευθούμε και να κάνουμε φασαρία ξεχωριστή μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο συνήθεια.
Κι ύστερα απλά να προλάβεις να με αγαπήσεις λίγο πριν έρθει η ανατολή.
👣
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα της Samantha French
Της ίδιας:
Ο έρωτας αλλιώς
Λίγη ζωή ακόμη
