Πως μετράμε... την ευτυχία;
Σ.Δ.: Σε φωτεινά χαμόγελα!
Την δημιουργία;
Σ.Δ.: Σε οποιαδήποτε εμπνευσμένα έργα…
Την επιτυχία;
Σ.Δ.: Στη διάδραση με τους γύρω μας!
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Σ.Δ.: Ξαναγεννημένη! Στα 32 μου όταν ολοκλήρωσα το παρόν μυθιστόρημα ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Δ.: Δεν υπάρχει μια ταινία και συγκεκριμένα μια σκηνή που να αντιπροσωπεύει τη ζωή μου. Ωστόσο στην περίοδο που διανύω τους τελευταίους μήνες υπάρχουν στιγμές που η σκηνή από την ταινία CITY OF ANGELS με τη Meg Ryan και τον Nicolas Cage, κατά την οποία διαβάζεται απόσπασμα από το διήγημα A MOVEABLE FEAST του Ernest Hemingway, περιγράφοντας την υφή του αχλαδιού, με εκφράζει…
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Σ.Δ.: Στην παρούσα φάση Vanessa Mae "Storm" (Vivaldi Techno) να εναλλάσσεται με Ed Sheeran "Thinking Out Loud"!
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Σ.Δ.: Πριν καιρό θα απαντούσα σε μια οποιαδήποτε πιο ρομαντική εποχή, αλλά τώρα λέω στο τώρα!
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Σ.Δ.: Ροζ.
Η λαχτάρα;
Σ.Δ.: Βαθύ κόκκινο.
Η φλόγα;
Σ.Δ.: Πυρόξανθο.
Πιστεύεις...
Σ.Δ.: ...στην αγάπη.
Πονάς...
Σ.Δ.: ...ψυχικά καθημερινά με τη σκληρότητα ορισμένων ανθρώπων.
Προχωράς...
Σ.Δ.: ...ακόμη και αν δεν είναι πάντα εύκολο!
Χορεύεις;
Σ.Δ.: Με το νου και την καρδιά μου καθημερινά ακόμη και στη δουλειά ακούγοντας μουσική (ή και όχι) έχοντας παρέα τις σκέψεις μου!
Ξαναγεννιέσαι...
Σ.Δ.: ...αισίως! Πάντα βοηθά μια απόδραση, άσχετα αν δεν είναι εφικτό…
Χάνεσαι...
Σ.Δ.: Στο βλέμμα του άνδρα μου…
Τραγουδάς;
Σ.Δ.: Δυστυχώς για τους συναδέλφους ακόμη και στη δουλειά!
Διαβάζεις...
Σ.Δ.: Καθημερινά διαταγές για τη δουλειά μου. Τους τελευταίους μήνες ποίηση στο ίντερνετ ανάλογα με την ψυχολογία μου και όποτε βρω ελεύθερο χρόνο οποιοδήποτε βιβλίο με μαγνητίσει με κάποιον τρόπο. Όπως και με τη μουσική δεν έχω κάποια συγκεκριμένη προτίμηση. Μπορώ να απολαύσω με την ίδια ένταση οποιοδήποτε είδος βιβλίου, ανάλογα με το πώς νιώθω.
Γράφεις...
Σ.Δ.: Θα ήθελα να πω μεταφορικά όσους με στενοχωρούν αλλά θα έλεγα ψέματα, έτσι θα πω όποτε βρω χρόνο το 2ο μυθιστόρημά μου…
Παίζεις...
Σ.Δ.: ...σα μικρό, ανέμελο παιδί με τους φίλους μου (επιτραπέζια παιχνίδια) αλλά και μόνη μου με τη φαντασία μου.
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Στόχοι και επιδιώξεις:
Σ.Δ.: Ίσως να περίμενε κάποιος να πω κάτι σε σχέση με το βιβλίο, αλλά για μένα μετράει περισσότερο, το να μεγαλώσουμε με τον άνδρα μου την οικογένειά μας…
Όνειρα:
Σ.Δ.: Σε αυτή τη φάση ένα ταξίδι. Έχω ανάγκη να φύγω, να αλλάξω παραστάσεις, να φορτίσω μπαταρίες και να επιστρέψω δριμύτερη! Τα ταξίδια με ανανεώνουν, με χαλαρώνουν και μου αναπτερώνουν το ηθικό κι επειδή είναι σπάνια, τα λαχταρώ και τα επιζητώ μονίμως!
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Σ.Δ.: Γεννήθηκα στο ακριτικό Διδυμότειχο, στο οποίο διαμένω και προσφέρω τις υπηρεσίες μου στο τοπικό υποκατάστημα του ΟΑΕΔ. Σπούδασα βοηθός προσχολικής αγωγής, δραστηριοτήτων, δημιουργίας κι έκφρασης. Το μυθιστόρημα ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ αποτελεί την πρώτη συγγραφική μου απόπειρα και βασίζεται σε αληθινές αναμνήσεις πραγματικών γυναικών του κοινωνικού μου περίγυρου, διανθισμένες με άλλες της φαντασίας μου. Πρόκειται για ένα βιβλίο όπου κάθε γυναίκα ανεξαρτήτου ηλικίας μπορεί να ταυτιστεί με μία ή περισσότερες ηρωίδες ανάλογα με τη φάση που διανύει και στο πρόσωπο των υπολοίπων σίγουρα θα αναγνωρίσει γυναίκες με τις οποίες συναναστρέφεται.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Δ.: Η εσωτερική μου ανάγκη για συναισθηματική επιβίωση! Διένυα μια εξαιρετικά απαιτητική περίοδο της ζωής μου με κατακλυσμό επώδυνων γεγονότων. Προκειμένου να δραπετεύει ο νους κι η καρδιά να μη πονά, αρχικά βυθιζόμουν στα βιβλία που δανειζόμουν από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Διδυμοτείχου. Όταν αυτό δεν ήταν πλέον εφικτό, γεννήθηκε η ανάγκη για να γράψω δικές μου ιστορίες και να ταξιδέψω μακριά χάρη σε αυτές…
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Δ.: Όταν πρωτοδιάβασα την ερώτηση μου ήρθε η λέξη ΖΩΗ, διότι όλα όσα εκτυλίσσονται στο ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ είναι στιγμές από τη ζωή αν όχι όλων, των περισσοτέρων! Σε δεύτερη ανάγνωση όμως σκέφτηκα ΓΥΝΑΙΚΕΣ, οι αναμνήσεις των πρωταγωνιστριών εσωκλείουν ένα κομμάτι από κάθε γυναίκα, ένα κομμάτι από την καθεμιά μας…
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Δ.: Καμία συμβουλή, απλά να βρει χρόνο και να απολαύσει τη συντροφιά των πετραδιών μου. Θα βιώσει ένα ενδιαφέρον συναισθηματικό roller coaster, όπως έχει πει μια νέα φίλη -ένας εξαιρετικός άνθρωπος!
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Δ.: Σταθμοί αυτού του ταξιδιού θα ήταν εκτός από το Διδυμότειχο και τους Μεταξάδες που κατάγονται οι ηρωίδες, η Αλεξανδρούπολη, η Κομοτηνή, η Καβάλα, η Ρώμη, η Βενετία, (ο γύρος της Ιταλίας γενικότερα), το Βερολίνο, το Παρίσι, το Παμπόροβο… όπως καταλαβαίνετε θα διαρκούσε πολύ καιρό!!!
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Σ.Δ.: «Ξέρεις εσύ…» αρκέστηκε να του πει. Ήταν η μόνη φράση που ακούστηκε εκείνη τη βραδιά…
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Το μυθιστόρημα της Σταυρούλας Δεληντζόγλου, Μια χούφτα πετράδια κυκλοφορεί από τις Πρότυπες εκδόσεις Πηγή. Περισσότερα για το βιβλίο θα δείτε εδώ!
