Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Π.Κ.: Η εσωτερική ανάγκη να συνθέσω ακούσματα, προσωπικές εμπειρίες και συγκινήσεις ζωής πλάθοντας κάτι εντελώς νέο. Μια ιστορία που θα αναδεικνύει την διαφορετικότητα στις κοινωνίες Βορρά – Νότου, κάτι που έχω βιώσει προσωπικά, με ήρωες χωρίς ταξικές ή μορφωτικές διαφορές, αλλά με μια διαφορετική ματιά στα πράγματα. Ταυτόχρονα θέλησα να μιλήσω για την αδυσώπητη δύναμη του Τυχαίου, μπροστά στην οποία κανείς, ούτε και οι ήρωες μου, δεν είναι θωρακισμένος και ανίκητος.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Κ.: Ανατροπή.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Κ.: Να αφεθεί στο ταξίδι και τη συγκίνηση, χωρίς προκαταλήψεις. Να μη βιαστεί να βάλει αρνητικά ή θετικά πρόσημα πάνω στους κεντρικούς χαρακτήρες.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Κ.: Ολόκληρος ο μύθος είναι ένα ταξίδι σύγχρονο σε τόπους αγαπημένους. Ας ξεκινήσουμε από τη Νορβηγία, από το Όσλο στο Μπέργκεν, με τα φιόρδ, τους πράσινους λόφους, τα δαντελωτά νησιά, τα ψαρολίμανα και τα ιστιοφόρα. Να είναι οπωσδήποτε καλοκαίρι! Να ξενυχτίσουμε στο παράξενο φως της Σκανδιναβικής νύχτας. Και μετά πτήση για την Αθήνα με μια σύντομη στάση στο Αμβούργο. Κάτω από τον αττικό ουρανό θα κινηθούμε από την Κηφισιά στον Πειραιά και από την Πεντέλη στην Πλάκα και το Καβούρι. Ακόμη, θα ζήσουμε ένα χαλαρό διήμερο στις Σπέτσες. Τέλος, θα περπατήσουμε ξυπόλυτοι σε μια ερημική αμμουδιά της Σερίφου.
Ο χρόνος φαίνεται πάντα λίγος όταν ταξιδεύεις, αλλά δεκαπέντε ημέρες θα έφταναν γι’ αυτόν τον κύκλο. Βέβαια, αν είχαμε περισσότερο χρόνο και φαντασία, θα πεταγόμασταν και μέχρι Νότια Αμερική. Αργεντινή, Χιλή, Περού. Ζητάμε πολλά; Ίσως, μα τα όνειρα δεν κοστίζουν.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Π.Κ.: Υπάρχουν τόσα πράγματα που θα έπρεπε να είχε κάνει πριν φύγει από το Όσλο... κι όμως εκείνος δεν τα έκανε. Αφέθηκε ζαλισμένος σε αλλεπάλληλες στιγμιαίες εκρήξεις. Αγάπη, πείσμα, επιθυμία, εξιλέωση. Θέλω, θέλω, θέλω, δεν θα την αφήσω, δεν θα τη χάσω. Παράφορη αγκαλιά, φιλιά, δάκρυα. Η κόρη μου, η κόρη μου, να το λέει και να μη ξέρει τι εννοεί. Ξετρέλανε το μικρό κορίτσι και πάγωσε την Άννελι. Λάθος και πάλι λάθος. Τα κόκκινα σκαρπίνια της ζωγραφιάς μπερδεύτηκαν στον νου του Ορέστη με μια κόκκινη ζακέτα που είχε σκουρήνει από αίμα. Απόσχιση, όλα τα χρόνια, όλες οι εικόνες, όλη η οδύνη σε θερμοκρασία τήξης να μπλέκονται σε μια ψυχή ταραγμένη.
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Το μυθιστόρημα της Πολύμνιας Κοσσόρα, Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα; κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ αλλά και εδώ
Ο ήρωας της ιστορίας επιχειρεί ένα μοναδικό ταξίδι, με την ψυχή του να περνάει από το φως στο σκοτάδι και πάλι πίσω στο φως. Από μια στρωμένη ζωή, σε μια προκλητική περιπέτεια. Αφήνοντας πίσω του τις νεανικές παρέες, τα πάρτι και τις πλάκες με φίλους, μια ζωή που θα μπορούσε να φαίνεται σαν κωμωδία, ένα μεθυσμένο όνειρο, ένα παράξενο μήνυμα και μια παλιά πληγή θα τον βάλουν σε απροσδόκητες ατραπούς. Αν ακολουθήσετε με την καρδιά και τον νου τα βήματα των κεντρικών χαρακτήρων, σύντομα θα καταλάβετε ότι ο δρόμος τους έχει συγκρούσεις και μοιραίες ανατροπές. Τέλος, μια καταστροφική στιγμή θα δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές της ψυχής τους.[1]
Η Πολύμνια Κοσσόρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε και Διοίκηση Ασφαλιστικών Επιχειρήσεων (Fellow Member of Life Management Association, USA). Για πολλά χρόνια υπήρξε υψηλόβαθμο διοικητικό στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας. Ως εργαζόμενη, ταξίδεψε, μαθήτευσε, δίδαξε, γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους και ιδέες. σταματά ποτέ να αναζητά την γνώση, να διαβάζει και να γράφει. Μιλά τρεις γλώσσες (Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά). Το «Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα;» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της. Λίγα χρόνια πριν είχε προηγηθεί η «Ανοξείδωτη Μνήμη» (εκδ. Άνεμος), το πρώτο της βιβλίο, αποσπώντας θερμές κριτικές, τόσο από το κοινό, όσο και από τους κριτικούς.
[1] Στο Πλοκόλεξο [εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή] οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Πολύμνια Κοσσόρα σημειώνει: Αντικαθίσταται η λέξη "καταλάβετε" με τη λέξη "πάρτι".
