Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Γ.Κ.: Με πληρότητα, με χαμόγελα και αγκαλιές!
Τη δημιουργία;
Γ.Κ.: Προσωπικά τη μετρώ με… σελίδες.
Την επιτυχία;
Γ.Κ.: Από τις κριτικές, καλές ή κακές, που σκοπό τους έχουν να σε βελτιώσουν και να σε εξελίξουν.
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Γ.Κ.: Ξεκίνησα να γράφω στίχους για τα καθημερινά μου βιώματα σε μικρή ηλικία και ανάλογα με τη διάθεση που είχα. Άλλες φορές ήταν χιουμοριστικά και άλλες σκοτεινά. Με τη συγγραφή άρχισα να ασχολούμαι πριν μερικά χρόνια. Αν και έχω γράψει αρκετά διηγήματα, τη μεγαλύτερη χαρά πήρα πρόσφατα, όταν ολοκλήρωσα τη νουβελέτα μου «Πλανήτης Ποσειδώνας: Η απειλή των Ζοριανών», η οποία πρόκειται να εκδοθεί στην ανθολογία για τα βραβεία Larry Niven από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Κ.: Από το Dirty Dancing. Λατρεύω το χορό.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Γ.Κ.: Μια σύνθεση ροκ.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Γ.Κ.: Θα γυρνούσα πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στην αθωότητα και την ανεμελιά.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Γ.Κ.: Μπλε ρουά.
Η λαχτάρα;
Γ.Κ.: Κόκκινο.
Η φλόγα;
Γ.Κ.: Χρυσοκόκκινο.
Πιστεύεις...
Γ.Κ.: Στον Θεό και στην αγάπη.
Πονάς...
Γ.Κ.: Με οτιδήποτε δεν φέρνει χαμόγελα.
Προχωράς...
Γ.Κ.: Πάντα μπροστά, ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω για να διορθώνω τα λάθη μου.
Χορεύεις;
Γ.Κ.: Κάθε είδους χορού. Με εκτονώνει.
Ξαναγεννιέσαι...
Γ.Κ.: Κάθε μέρα που ανοίγω τα μάτια μου και είμαι υγιής και ευτυχισμένη.
Χάνεσαι...
Γ.Κ.: Στις σελίδες των βιβλίων και στους στίχους των τραγουδιών.
Τραγουδάς;
Γ.Κ.: Συχνά.
Διαβάζεις...
Γ.Κ.: Όταν βρίσκω χρόνο.
Γράφεις...
Γ.Κ.: Λίγο κάθε φορά αλλά ναι, καθώς ο χρόνος μου είναι περιορισμένος.
Παίζεις...
Γ.Κ.: Με τα παιδιά μου και τον σκύλο μου.
Απάντησε η
Γιώτα Καλαμαρά
Στόχοι και επιδιώξεις:
Γ.Κ.: Να εκδώσω κάποια στιγμή το δικό μου βιβλίο.
Όνειρα:
Γ.Κ.: Όταν εκδώσω το βιβλίο μου, να αγαπηθεί από το κοινό.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Γ.Κ.: Ονομάζομαι Γιώτα Καλαμαρά, γεννήθηκα το 1978 και είμαι υπάλληλος της Ελληνικής Αστυνομίας. Είμαι παντρεμένη και μητέρα δίδυμων αγοριών. Μιλώ δύο γλώσσες, αγγλικά και ισπανικά. Λατρεύω να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία κάθε κατηγορίας και να φτιάχνω κατασκευές. Μεγάλη μου αγάπη είναι τα ταξίδια και τα ζώα. Διηγήματά μου περιλαμβάνονται σε ανθολογίες από τις εκδόσεις i-write, Συμπαντικές διαδρομές και Bythebook, ενώ μια νουβελέτα μου είναι προς έκδοση σε συλλογικό τόμο των βραβείων Larry Niven από τις εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομές. Θα με βρείτε στο facebook καθώς και στο e-mail: giota.kalamara@gmail.com
Γ.Κ.: Το ακόλουθο κείμενο είναι απόσπασμα από έργο μου σε εξέλιξη.
Ο φακός ίσα που έβγαζε μια λάμψη αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα για το Τίμοθι. Τα μάτια του δούλευαν σαν του γερακιού και συνάμα ένα έντονο φως ίσως και να τραβούσε την προσοχή κάποιου που θα τύχαινε να περάσει απ’ έξω. Σηκώθηκε από την κρυψώνα του και άρχισε να επιθεωρεί τους διαδρόμους με τα φάρμακα. Λίγα λεπτά μετά άρχισε να απογοητεύεται. Τίποτα από αυτά που υπήρχαν στα ράφια δεν εξυπηρετούσε τους σκοπούς του. Παυσίπονα, αντιπυρετικά, παστίλιες για το λαιμό, αντιβιώσεις, φάρμακα για κότες, κτηνοτροφικά είδη… Μα πως ήταν δυνατόν να μην υπάρχει έστω μορφίνη; Ο Σιμόν κίνησε προς τον πάγκο που τακτοποιούσε η κυρία Ιζαμπέλ. Ίσως εκεί έβρισκε κάτι χρήσιμο. Και τότε την είδε! Μια μικρή πόρτα! «Μακάρι να είναι ανοιχτή» σκέφτηκε. Άγγιξε το πόμολο με τα ακροδάχτυλά του και το ώθησε μαλακά προς τα κάτω. Η πόρτα άνοιξε. Με δυο αέρινα βήματα βρέθηκε μέσα στο χώρο. Απ’ όσο του επέτρεπε το φως του φακού του, επρόκειτο για μια μικρή αποθήκη γεμάτη ράφια. Στα αριστερά του δίπλα στην πόρτα υπήρχε ένας διακόπτης. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και τον πάτησε. Ο χώρος φωτίστηκε από ένα αχνοκίτρινο φως. Ο Σιμόν προχώρησε στο κέντρο της αποθήκης και κοίταξε εκστασιασμένος γύρω του. Λογής λογής μπουκάλια διαφορετικού χρωματισμού ήταν αραδιασμένα στα ράφια και τα περισσότερα από αυτά είχαν πάνω στην ετικέτα τους τη γνώριμη νεκροκεφαλή. Έκανε ένα γύρω του χώρου αγγίζοντας ευλαβικά τα μπουκάλια. Ένιωθε ότι βρισκόταν στον παράδεισο! Υπήρχαν δηλητήρια για όλες τις χρήσεις! Και τότε έφτασε στο ράφι που επιθυμούσε. Ενέσεις μορφίνης, παραισθησιογόνα φάρμακα και άλλου είδους ναρκωτικά, κοσμούσαν αυτό το ράφι, το οποίο στα μάτια του φάνταζε σαν έργο τέχνης. Σαν υπνωτισμένος έβγαλε από την πλάτη του το σακίδιο, το άνοιξε και τοποθέτησε με προσοχή όσα περισσότερα από αυτά μπορούσε. Όταν τελείωσε με αυτό, γέμισε και τις τσέπες του και έμεινε να κοιτάζει για λίγο ακόμα τον παράδεισό του πριν τον αποχωριστεί. Με βαριά καρδιά βγήκε από τη μικρή αποθήκη και έκλεισε μαλακά την πόρτα πίσω του. Το σχέδιο απόκτησης των πρώτων υλών είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Σπάζοντας τη τζαμαρία βγήκε από το φαρμακείο και ανέμελος και ήσυχος γύρισε στο σπίτι του.
Copyright © Γιώτα Καλαμαρά All rights reserved
