Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο που αφορά στη μυθιστορηματική βιογραφία του συγγραφέα του -το δεύτερο είναι το Χάριτας όπου συνεχίζεται η ιστορία του ήρωα, του Αλέξανδρου- ενώ τα δύο βιβλία μπορούν να διαβαστούν ανεξάρτητα και αυτόνομα. Καθώς όμως μου αρέσει να διαβάζω τα βιβλία με τη σειρά -τη συγγραφική σειρά ώστε να βλέπω και την εξέλιξη στη γραφή- ξεκίνησα από αυτό. Εννοείται ότι θα περιμένετε ν' ακολουθήσει επόμενη ανάρτηση για το Χάριτας όπως και συνέντευξη του Γαβριήλ Αλεξάνδρου όμως, προς το παρόν, διαβάστε τί εισέπραξα από το Χωρίς αερόσακο.
Στην υπόθεση... ο Αλέξανδρος, που μεγαλώνει στην Αμερική, βρίσκεται στο δρόμο στα δεκαοκτώ του χρόνια. Παλεύει με κάθε αντιξοότητα για να επιβιώσει ενώ μια γνωριμία του τον ωθεί στη μουσική. Διάφοροι άνθρωποι περνούν από τη ζωή του σαν από μηχανής θεοί αναπληρώνοντας το κενό του απόντα πατέρα ενώ δέκα χρόνια μετά ανακαλύπτει την πικρή αλήθεια που κρύβεται στο επίθετό του.
Διαβάζοντας το πρώτο βιογραφικό μυθιστόρημα του Γαβριήλ Αλεξάνδρου, Χωρίς αερόσακο, ξεπηδούν ζωντανές εικόνες και όμορφες ιστορίες με πλούσιο λεξιλόγιο· όχι χάριν εντυπωσιασμού αλλά για λογοτεχνική αρτιότητα και καλαισθησία. Ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στην Αμερική των Ελλήνων μεταναστών και στην περιπλάνηση του Αλέξανδρου που αποκτά εμπειρίες ενώ μαθαίνει την επιβίωση μέσα από το πιο συναρπαστικό και μεθυστικό ταξίδι όλων: τη ζωή.
Στην υπόθεση... ο Αλέξανδρος, που μεγαλώνει στην Αμερική, βρίσκεται στο δρόμο στα δεκαοκτώ του χρόνια. Παλεύει με κάθε αντιξοότητα για να επιβιώσει ενώ μια γνωριμία του τον ωθεί στη μουσική. Διάφοροι άνθρωποι περνούν από τη ζωή του σαν από μηχανής θεοί αναπληρώνοντας το κενό του απόντα πατέρα ενώ δέκα χρόνια μετά ανακαλύπτει την πικρή αλήθεια που κρύβεται στο επίθετό του.
Στην δομή του βιβλίου συναντάμε αρκετά διαδοχικά κεφάλαια που λειτουργούν ως αυτοδύναμες εικόνες από τη ζωή του κεντρικού ήρωα, του Αλέξανδρου, και που όλες μαζί σκιαγραφούν τον χαρακτήρα και ολοκληρώνουν το προφίλ του ίδιου και των άλλων προσώπων. Υπάρχει μια θεατρικότητα στις εικόνες αυτές αφού στο σύνολό τους διηγούνται την ιστορία της ζωής του ενώ το βιβλίο ανοίγει και κλείνει με τον ίδιο παρονομαστή, το επώνυμο του Αλέξανδρου. Πάντοτε μισούσε το επίθετό του θα γράψει στην πρώτη πρώτη αράδα ο συγγραφέας αν και το ίδιο το επίθετο όπως και η αποκάλυψη ενός τεράστιας σημασίας μυστικού της οικογένειας με επίκεντρο το επώνυμο θα αποκαλυφθούν πολύ αργότερα στον αναγνώστη και μάλιστα λίγο πριν το τέλος, όπου σαφέστατα πρέπει να τοποθετηθεί και η κορύφωση.
Ο Γαβριήλ Αλεξάνδρου υπογράφει μια βιογραφική μυθιστορία -την δική του- μένοντας λακωνικός, χωρίς μεγάλες αναπτύξεις και πολλές λεπτομέρειες· δεν τις χρειάστηκε κιόλας αφού διαθέτει διεισδυτική γραφή βάζοντας τον αναγνώστη στη σύμβαση και το συναίσθημα ακόμα και με μία φράση. Παρόλο όμως τον βιογραφικό χαρακτήρα του έργου αισθάνθηκα ότι διάβασα περισσότερο μια μυθιστορηματική ιστόρηση για ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να είναι εντελώς φανταστικό παρά μια βιογραφία και σίγουρα γι' αυτό συντέλεσε (και) το γεγονός ότι προτιμήθηκε η τριτοπρόσωπη γραφή.
Διαθέτει πανέμορφη ροή, στρωτό λόγο, ωραίες μεταφορές και παρομοιώσεις, νεύρο, καλής ποιότητας χιούμορ, προσφέρει συνεχώς νέα ερεθίσματα χωρίς καμία επανάληψη ή κοιλιά και πολύ καλή επιμέλεια. Βγάζει συγκίνηση και νοσταλγία σε όλη την έκταση δίπλα στα επιμέρους συναισθήματα: αδικία, πόνο, απώλεια, μόχθο...
Το χιόνι έπεφτε για ώρες πυκνό, μετατρέποντας όλη τη συνοικία του Όραντζ σε παιδικό βιβλίο με το δικό του μαλλιαρό Γκριντς.
Σημείωσα την τοποθέτησή του για τον άνθρωπο. Πώς να διαφωνήσει κανείς όταν, για να ορίσει την ελευθερία, λέει: ...να είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Απαλλαγμένος από το άγχος της υποχρέωσης. Από τις μικρότητες, εγωισμούς. Χωρίς να χρειάζεται ν' αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Ένας ελεύθερος άνθρωπος προικισμένος με τη δυνατότητα να δημιουργήσει, να εκφραστεί, να δώσει. Προπάντων να μη φοβάται να κάνει λάθη... αλλά και για το ελληνικό πνεύμα για το οποίο γράφει ότι πρέπει να διαδίδεται. Είναι η πιο δυνατή κόλλα που κρατάει τον Ελληνισμό δεμένο, τον Έλληνα δυνατό και δίνει στην ανθρωπότητα ουσία... ενώ θέλω να τον ρωτήσω αν ισχύει ότι όταν μάθεις ταγκό θα γίνεις και πολύ καλύτερος εραστής απ' ότι είσαι που διαβάζω ανύποπτα.
Γενικότερα, η ανάγνωση κυλά όμορφα και καταλαβαίνω πόσο λάτρεψε τους ανθρώπους που γνώρισε ή πέρασαν από τη ζωή του με εκείνο το είδος της αμόλυντης βαθιάς αγάπης. Κλείνει την ιστόρηση με έναν γλυκό τρόπο ολοκληρώνοντας τους κύκλους ζωής -για να ανοίξουν νέοι-, κλείνοντας λογαριασμούς -για ν' ανοίξουν άλλοι(;) στη συνέχεια-, κάνοντας τον απολογισμό του ενώ βρίσκει την απαραίτητη ισορροπία και κατανόηση για ό,τι τον σημάδεψε, πόνεσε και πλήγωσε περισσότερο.
Αντί υστερόγραφου, ανανεώνω το "ραντεβού" για το δεύτερο βιβλίο του Γαβριήλ, το Χάριτας, αλλά και για τη συνέντευξη που μου παραχώρησε. Κλείνοντας, παραθέτω το παιχνίδι της Ακροστιχίδας το οποίο συμπλήρωσε μέσα σε μισό λεπτό σολομώντεια, θέλοντας να μην αδικήσει κανένα από τα βιβλία του.
ΧΩΡΙΣ ΑΕΡΟΣΑΚΟ
Αν
Ρισκάρεις
Ίσως
Ταξιδέψεις σε
Απάτητα
Σοκάκια του νου[1]
Ευχαριστώ τον Γαβριήλ Αλεξάνδρου για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Αν
Ρισκάρεις
Ίσως
Ταξιδέψεις σε
Απάτητα
Σοκάκια του νου[1]
Τα βιβλία του Γαβριήλ Αλεξάνδρου, Χωρίς αερόσακο και Χάριτας, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ιωλκός. Περισσότερα για το Χάριτας θα βρείτε εδώ και για το Χωρίς αερόσακο εδώ.
Ευχαριστώ τον Γαβριήλ Αλεξάνδρου για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
[1] Ο Γαβριήλ Αλεξάνδρου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
Απαντήστε κι εσείς στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
