«Το παρελθόν είναι φάρος, δεν είναι ποτέ λιμάνι.»
Ρώσικο γνωμικό
Βροχή και ήλιος, ψύχρα και ζέστη, τρελάθηκε ο καιρός στο δάσος των Παραμυθιών. Τούτο το ψυχρό πρωινό, σειρά της βροχούλας κι όλοι είχαν ταμπουρωθεί στα σπιτάκια τους εκτός από λιγοστούς που τριγυρνούν εκτός σαν τα σαλιγκάρια. Η φίλη μας υποδέχεται στο ζαχαροσπιτάκι της, αναπάντεχα την Μένη (Ωραία Κοιμωμένη).
-Καλά πώς βγήκες με τέτοιο καιρό; Καλημέρα! Σίγουρα για κάτι με γυρεύεις!
-Καλημέρα, Στελλίτσα Μπλετουφίτσα μου! Μια χαρά το κατάλαβες! Ήρθα να δανειστώ ένα βιβλίο! Φεύγω σε κάνα δίωρο. Πάω στο παλάτι μου.
-Μα με τέτοιο καιρό; Πώς και δεν κοιμάσαι;
-Ξέρεις καλά πως σπάνια είμαι ξύπνια κι είπα να το εκμεταλλευτώ. Ήρθε και με ξύπνησε ο πρίγκιπας το πρωί! Θέλω κάτι για ταξίδι. Ξέρεις… όχι τίποτα βαρύ, να τσουλάει. Χιχιχι. Κατάλαβες…
-Και κάτι μικρό φαντάζομαι… Με τη σκούπα της μάγισσας θα πας ε;
-Α, όχι και τόσο μικρό καλέ! Τη σκούπα ξέχνα τη! Δεν την πρόλαβα! Θα πάω με τον γάιδαρο του Σρεκ που θα μου τραγουδάει κιόλας! Χιχιχι…
-Ωραία τότε. Έχω ένα μια χαρά για την περίσταση. Μόλις το τελείωσα! Ούτε βάθος έχει, γλώσσα απλή -πιο απλή δεν γίνεται- ιστορία πολυδιαβασμένη... σου λέω μια χαρά για ταξίδι... ούτε συγκέντρωση θέλει.
-Μα, για κάτσε βρε Στελλίτσα μου, μη βαρεθώ κιόλας!
-Όχι, όχι… ένα καλό έχει, πως τρέχει σαν ιστορία αν και καθόλου πρωτότυπη. Ε, δεν λες και τι ήθελα και το διάβασα... εντάξει... ξυστά πέρασε ο Κακός Λύκος.
-Ξέρεις κάτι; Έχω λίγο χρόνο… δεν μου διαβάζεις κανένα απόσπασμα;
-Ευχαρίστως! οιπόν η ιστορία ξεκινά στο Μινσκ της Λευκορωσίας με την γέννηση της Ιρίνας από γονείς ελληνικής καταγωγής. Το θέμα του βιβλίου είναι η ζωή της κόρης της Ιρίνας, της Αksana. Στη σελίδα 15 έχουμε μια πρώτη περιγραφή της ηρωίδας: «Η Αksana μεγάλωσε, ξεκίνησε το σχολείο κι όσο μεγάλωνε έμοιαζε όλο και πιο πολύ με τη γιαγιά της, λυγερόκορμη με καστανά όμορφα μαλλιά κι ανοιχτά πράσινα μάτια σαν του πατέρα της. Δεν ήταν η πανύψηλη με το κατάλευκο πρόσωπο, ξανθιά λευκορωσίδα. Ήταν όμως μια πάρα πολύ εντυπωσιακή γυναίκα που όταν σε κοιτούσε μ’ εκείνο το γλυκό παράξενο και μελαγχολικό βλέμμα, τότε έβλεπες μπροστά σου όλη τη γλύκα και την ομορφιά που έβγαζε αυτό το πρόσωπο.» Όμως ένα τραγικό γεγονός θα πάρει το χαμόγελό της μακριά. «…ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα της, της είχε στοιχίσει και την είχε επηρεάσει πολύ. Η απέραντη λύπη για τον άδικο χαμό του είχε φωλιάσει για τα καλά μέσα της...{…}…βαθιά μέσα στην ψυχή της είχε απομείνει ένα μεγάλο μαύρο σημάδι που μάλλον θα το κουβάλαγε σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή της». Η ζωή της όμως συνεχίζεται με τη στήριξη της μητέρας, της γιαγιάς και της καλής της φίλης Ραΐσα. Έρχεται κι ο πρώτος έρωτας που όμως την πληγώνει κι η αναζήτηση για το τι θα κάνει στο μέλλον καθώς και η εμμονή της με το ταξίδι στην Ελλάδα που γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Τ΄ όνειρό της θα πραγματοποιηθεί με το που θα την καλέσει στην Ελλάδα η αγαπημένη της φίλη κι όλη η περιπέτεια ξεκινά. «Δεν ξέρω τι παραπάνω ψάχνω αλλά έχω ελληνικές ρίζες, έχω μεγαλώσει με το μύθο της Ελλάδας και ήθελα να τον ζήσω κι από κοντά. Θέλω να ζήσω κάτι εντελώς διαφορετικό, θέλω να κυνηγήσω τη ζωή κι όπου με βγάλει.» Η ζωή στην Ελλάδα ξεκινά με την φροντίδα ενός ζευγαριού και στη συνέχεια έρχονται απανωτές κλωτσιές από τη μια δουλειά στην άλλη. Η γνωριμία με τον Θέμη θα είναι σταθμός και στροφή παράλληλα...
«Στην αρχή ξετρελάθηκα μαζί του, μου άρεσε πολύ τον ερωτεύτηκα κι αυτός μου πρόσφερε τα πάντα. Ζούσα το όνειρο και πέρναγα καλά, μόνο που αυτό το όνειρο δεν κράτησε για πολύ. Κάποια στιγμή μου πρότεινε να κάνω αυτό που πρότεινε και σε σένα, «συνοδεία κυριών» μου το είπε…»
-Η φιλενάδα της ε; Εκείνη κάνει αυτήν την εξομολόγηση;
-Ναι, ακριβώς. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως συνεχίζεται η ζωή της και σε τι αδιέξοδα θα βρεθεί. «Αισθανόταν άσχημα μ’ ένα μεγάλο κενό μέσα της. Έπρεπε μόνη της πάλι να πολεμήσει για ένα ακόμα βράδυ τους δαίμονες που ώρες - ώρες ένιωθε να κυριεύουν την ψυχή της. Είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πως αυτή η ζωή που είχε ξεκινήσει καθημερινά την αλλοίωνε και μέσα της άρχισε να φωλιάζει μια άλλη γυναίκα. Αυτό ζούσε κάθε μέρα αλλά υποταγμένη στη μοίρα της δεν αντιδρούσε απλά περίμενε την επόμενη μέρα. Όταν γνωρίζει κι ερωτεύεται τον Στέφανο ξεκινά η πορεία στην αβεβαιότητα και την απελπισία για το μέλλον της μαζί του…
-Λοιπόν καλύτερα να μην μου διαβάσεις άλλα γιατί αποφάσισα να το πάρω μαζί μου στο ταξίδι. Έχει κάποιο ενδιαφέρον…
-Ε ναι, καλή μου Μένη… Σου είπα, δεν είναι η πιο πρωτότυπη ιστορία και σίγουρα ήδη ξέρεις τι θα επακολουθήσει και πως θα τελειώσει, δεν σου μένει κάτι δηλαδή, αλλά θα σου κρατήσει συντροφιά για λίγες ώρες.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ και δεν θα στο αργήσω. Α! Κοίτα τυχαία σε ένα απόσπασμα που βρέθηκα λίγες σελίδες πριν το τέλος, είναι κι επίκαιρο: «Άλλωστε σε όλους συμβαίνει και όλοι συμφωνούν πως η πραγματική μας πατρίδα είναι μόνο η παιδική μας ηλικία κι οι αθώες αναμνήσεις των πρώτων μας χρόνων στη ζωή. Κι εσωτερικός μετανάστης στην ίδια σου τη χώρα να είσαι πάντα εκεί που έζησες τα παιδικά σου χρόνια θεωρείς πως είναι και η πατρίδα σου.»
-Τέλεια, ας κλείσουμε με αυτό λοιπόν τα αποσπάσματα! Και καλό σου ταξίδι Μένη μου!
-Άντε φεύγω να σε αφήσω να διαβάσεις κι εσύ το καινούριο που ήδη κρατούσες σα μπήκα μέσα! Είσαι βιβλιοσχιζοφρενής τελικά όντως…
-Βιβλιοσχιζοφρενής μεν, άκακη δε!
Συνοδεύει την ανάγνωση το εξαιρετικό «ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ» από την μελωδική φωνή της Ελευθερίας, σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη και μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη. Για όλους εκείνους που έφυγαν νωρίς…
Ευχαριστώ Κουκλιδάκι μου γι' άλλη μια φορά για το ταξίδι καθώς και τις εκδόσεις Όστρια. Καλοτάξιδο το βιβλίο! Μείνετε παραμυθοσυντονισμένοι!
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
