Γράφει ο Χρήστος Δημούλας
Μελωδία ανήμερη, το σκότος μελωδεί του ουρανού
ακούνε τα σύννεφα και κλαίνε μέσα στο μυαλό του κάθε νου.
Το τραγούδι του χρόνου που περνά
κυνήγι λησμονιάς μέσα στα βουνά
σε θάλασσες μετέπειτα πηγαίνει
κόβει καημούς, νεκρούς μεταλαβαίνει.
Σηκώνει άγκυρα και φεύγει για τα ξένα
μα ξένο δεν είναι τίποτα από τα περασμένα
που μοιάζουνε τόσο πολύ καινούρια
ρούχα φορεμένα, κουρέλια και κουσούρια.
Μορφές παλιές το τυραννούν
λόγια που δαγκώνουν το πονούν
κι οι πληγές βαθιές μες στα φυλλοκάρδια
που μάτωσαν πολύ έξω στα κρύα βράδια.
Το τραγούδι του χρόνου, στη ψυχή λυγμός
φερέφωνο της λύπης και κατατρεγμός
τα τρένα βλέπει που φέρνουν όλο γύρα
ψάχνοντας για όνειρα με την καλή τους μοίρα...
⚜
Copyright © Χρήστος Δημούλας All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από ιμπρεσιονιστικό πίνακα (λάδι) του Tom Brown
Του ίδιου:
