Yard Gal
Κι όπως εν αρχή ην ο λόγος, κατ’ αρχάς ας δούμε το κείμενο. Το Yard Gal της Πρίτσαρντ γράφτηκε το 1998 και τιμήθηκε με το βραβείο Critics’ Circle Award. Η Πρίτσαρντ ανήκει στην γενιά εκείνη θεατρικών συγγραφέων που ανέδειξε μια Σάρα Κέιν κι έναν Ρέιβενχιλ. Το έργο πήρε τον τίτλο από τα μέλη Τζαμαϊκανών συμμοριών που είναι γνωστά ως yardies· το yard εδώ σημαίνει είτε το σπίτι είτε την πατρίδα. Τα κορίτσια αυτών των συμμοριών ονομάζονται yard gals. Οι βασικοί χαρακτήρες του κειμένου είναι μια έγχρωμη μετανάστης με το παρατσούκλι Boo και η Marie, μια ντόπια της εργατικής τάξης του East End. Αυτές οι δύο αποτελούν ένα μέρος μιας παρέας κοριτσιών. Αυτή η παρέα, που στο τέλος έρχεται σε ρήξη, εκτός από αυτές τις δύο φίλες, που είναι στενά συνδεδεμένες, χωρίς να είναι λεσβίες, ψωνίζονται, κάνουν χρήση ναρκωτικών, ζουν κατά κύριο λόγο την νύχτα, πίνουν, χορεύουν και διαπράττουν μικροεγκλήματα. Το χαρακτηριστικό του κειμένου είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί η Πρίτσαρντ -μια κοινωνιόγλωσσα του περιθωρίου αναμεμειγμένη με στοιχεία διαλέκτου των εργατικών τάξεων και δοσμένη με μια αινιγματική σύνταξη, σε σημείο που να χρειάζεται γλωσσάρι για να καταλάβεις τι θέλει να πει. Μια κοπέλα από την παρέα αυτοκτονεί, η Marie μένει έγκυος και ρίχνει το παιδί, ενώ διαπράττει και μια δολοφονία, την οποία επωμίζεται η Boo.
Στη δική μας παράσταση τώρα. Θα πρέπει να επαινέσουμε τα σκηνικά και το video art που έπαιζε σχεδόν καταλυτικό ρόλο στην παράσταση. Τα σκηνικά λιτά, ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για μια τέτοια παράσταση. Δεν έχω ξαναδεί πιο ταιριαστό video art να παίζει σε θέατρο. Χαρακτηριστικό, κομμένο και ραμμένο ώστε να αποδώσει καλύτερα καταστάσεις και να αφηγηθεί πράγματα. Η επιλογή της μουσικής χαρακτηριστική και άκρως ταιριαστή. Οι φωτισμοί όπως έπρεπε να είναι… Όλα αυτά μια χαρά.
Οι κ. Δούτσιου και Τσεσματζόγλου πολύ καλές στους ρόλους τους, προσπάθησαν φιλότιμα να αποδώσουν σύγχρονα δεδομένα, που βρίσκονται αρκετά μακριά από την ελληνική πραγματικότητα και σ’ αυτό τα κατάφεραν. Η κ. Δούτσιου μας ξένισε λίγο στην αρχή, φάνηκε κάπως παράταιρη στην εναρκτήρια αφήγησή της, στην συνέχεια όμως, βρήκε πολύ γρήγορα τα φωνητικά της πατήματα κι εμείς το συνηθίσαμε χωρίς να μας ξενίζει. Η κ. Τσεσματζόγλου απ’ την αρχή μέχρι το τέλος πολύ καλή στην αεικίνητη, νευρική, οξύθυμη και παρορμητική αποστολή της. Η αφήγηση της επίθεσης στον τύπο μέσα στο μπαρ ήταν εξαιρετική. Παρ’ όλ’ αυτά, στο τέλος της παράστασης κάτι δεν μας «κόλλαγε». Κι αυτό το κάτι ψάξαμε να βρούμε.
Το πρώτο που παρατηρήσαμε ήταν μια αναντιστοιχία, που μπορεί και να αποδειχθεί ολέθρια, σε σημείο να καταβαραθρώσει το κείμενο και την παράσταση. Το μεταφρασμένο κείμενο έβριθε στοιχείων μιας γλώσσας αργκό που παρέπεμπε περισσότερο σε 80’s ελληνικά παρά στην τέλη δεκαετίας ’90 κι αρχών 2000. Αυτό, δε, σε συνδυασμό με την αφήγηση απ’ την μια και απ’ την άλλη με την ηλικιακή απόδοση των πρωταγωνιστριών μας ξένισε. Στην παράστασή μας οι πρωταγωνίστριες δηλώνεται πως είναι 25 και 30 χρόνων.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτές είναι και οι ηλικίες που έχει στο κείμενο της η Πρίτσαρντ, αν έχει. Πάντως, για τα ελληνικά δεδομένα, περισσότερο θα ταίριαζαν κάπως νεότερες ηλικίες για να αποδώσουν όλα αυτά, ας πούμε γύρω στα 18 με 20, ή 20 με 25 ετών, παρά μεγαλύτερες.
Το έτερο είχε να κάνει περισσότερο με τα μικρόφωνα την ώρα που ταυτόχρονα έπαιζε μουσική δυνατά και χρειαζόταν να μιλούν οι ηθοποιοί. Εκεί πολλές φορές χάνονταν, δεν ακούγονταν υπερκαλυπτόμενες από την μουσική. Όπως και όταν χρειαζόταν να μιλήσουν με γυρισμένη πλάτη στους θεατές. Αν και αυτά τα τελευταία αποτελούν μικροπροβλήματα που εύκολα διορθώνονται.
Σε γενικές γραμμές, είδαμε μια καλοκουρδισμένη παράσταση, στο σύνολό της. Μπορεί να μην είδαμε ακριβώς το Yard Gal της Πρίτσαρντ, αυτό που είδαμε όμως μας άρεσε. Κι αυτό που είδαμε ήταν η ανάδειξη ενός δυστοπικού και ζοφερού παρόντος και μέλλοντος, μέσα από την περιθωριακή ματιά των πρωταγωνιστριών, βυθισμένη στα ναρκωτικά, στο πληρωμένο σεξ, στο ανύπαρκτο μέλλον και στο άνευ ουσίας παρόν. Αυτά είναι που ανέδειξε η σκηνοθεσία του κ. Σαγρή.
Άθ.Λι-ος
Με την παράσταση Η ΝΥΧΤΑ! (Υard Gal) της Rebecca Prichard σε σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών εξερευνά την βία, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες των νέων ανθρώπων σήμερα. Στέλνει ένα σήμα κινδύνου για το άμεσο μέλλον. Μας καλεί να ταξιδέψουμε στην σκοτεινή πλευρά του ίδιου μας του εαυτού, εκεί που κατοικούν οι εφιάλτες και τα πιο κρυφά όνειρα μας.
Ταυτότητα:
Σκηνοθεσία: Τάσος Σάγρης
Παίζoυν: Σίσσυ Δούτσιου, Λίλη Τσασματζόγλου
Μουσική: Radiohead, Prodigy, Anne Clark, Total Eclipse, X Dream, Atmos, Sandman, Lou Reed, Μikael Delta, Yann Tiersen, Αrcade Fire
Video Art: Άλκηστις Καφετζή, Void Optical Art Laboratory
Σκηνικά: Κenny Mac Lellan
Φωτισμοί: Γιώργος Παπανδρικόπουλος
Μετάφραση: Anna Holloway
Στο θέατρο Παραμυθίας (Παραμυθίας 27 και Πλαταιών, Κεραμεικός, 2103457904) κάθε Δευτέρα και Τρίτη
