Αρμενίζοντας κανείς στο όνειρο με τους Γιους της Γαλανής Κυράς και γνωρίζοντας την πολύκροτη οικογένεια Βονασέρα, ντύνεται στη στιγμή με το βαθύ μπλε του Αιγαίου, περπατά στα σοκάκια της Σύρου, της μεγάλης αρχόντισσας των Κυκλάδων, και βιώνει το αιώνιο ταξίδι της ψυχής που ακροβατεί ανάμεσα στο καθάριο φως που λυτρώνει και στις καταστροφικές αποφάσεις που σκοτεινιάζουν για πάντα την καρδιά του ανθρώπου. Τα καταιγιστικά συναισθήματα και οι έντονες διαδράσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας μαγεύουν αλλά και δοκιμάζουν έντονα τις αντοχές του αναγνώστη που συγκλονίζεται από τις εξελίξεις. Τα έντονα πάθη που κυριαρχούν ανακατεύονται στιγμές στιγμές με κάποια πιο ανάλαφρα, ενίοτε δε και κωμικά στοιχεία, για να επιτευχθεί έτσι η πολυπόθητη ισορροπία. Έτσι ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως οι ήρωες ειδικότερα αλλά και ο άνθρωπος γενικότερα, παρότι δεν μπορεί να διαλέξει τις καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή του, μπορεί εντούτοις να επιλέξει αν θα συστρατευτεί με το φως ή θα καταβυθιστεί στο σκοτάδι.[1]
Δήμητρα Ιωάννου
Όταν ο ήλιος πνιγόταν, ματώνοντας τη θάλασσα κι εκείνη ντυνόταν τα μενεξελιά της πέπλα, τότε λύνονταν τα μάγια της ημέρας και η γυναίκα δεν μπορούσε να κρατηθεί μακριά από τον άντρα της.
Ιρίδιζε το φως της νύχτας στην κάμαρη κι εκείνη πρόσεξε συγκλονισμένη τη φωτερή ασημένια γιρλάντα που στόλιζε μυστηριακά το περίγραμμα του σώματός του. Παρ’ ότι δεν πίστευε σε καμιά ανώτερη δύναμη, δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί ότι τέτοιο φως ξεχύνουν γύρω τους μόνο οι θεοί.
Γλυκοκυματούσα και μεγαλόπρεπη μέσα στο διαμαντοστόλιστο φόρεμα που της είχε υφάνει η πανσέληνος, κρατούσε την ανάσα της για να ακούσει τα λόγια που θα σιγοψιθύριζαν οι δυο εραστές.
Ιούνιος έφτασε στο νησί, εργατικός κι αεικίνητος, που γλύκανε τα κεράσια, ωρίμανσε τα σύκα, άνθισε τα λουλούδια, φούσκωσε τους καρπούς και με το μαγικό ραβδί του μετέτρεψε τον ανθό της ελιάς στο ευλογημένο χρυσοπράσινο θαύμα της ελληνικής γης.
Ο σκληρός ήλιος που δε συγχωρούσε και η άγρια αντανάκλαση της ολόγυμνης πέτρας τρόμαξαν το φίνο εγγλέζικο ρόδο, συρρίκνωσαν τα πέταλά του, έκλεψαν τη δροσιά και στέγνωσαν τους χυμούς του.
Ιερός ο τόπος κι ο άντρας έκανε μια βουβή προσευχή μπας και τον συγχωρούσε Εκείνος που όλα τα βλέπει από ψηλά.
Το πρωί ο μπάτης ξαμολιόταν κεφάτα μέσα από τη γαληνεμένη θάλασσα και η δροσερή πνοή του λίκνιζε απαλά τα φύλλα των δέντρων και τα μακριά μαλλιά των κοριτσιών.
Η πόλη είχε σφαλίσει εδώ και ώρες τα ανήσυχα μάτια της, παραδομένη σε έναν βαθύ ύπνο που έμοιαζε με θάνατο.
Σίγουρα τους άναβε φωτιές και τους άφηνε ξαναμμένους κι αλύτρωτους να την ονειρεύονται στον ύπνο τους και να την αναζητούν στον ξύπνιο τους.
Γεννήθηκαν τρία παιδιά από τούτες τις ενώσεις που ευλόγησε ο Θεός και μόλεψε ο διάβολος και οι τρεις μοίρες στρώθηκαν με βιάση στη δουλειά τους.
Ανταριασμένος κι ο ουρανός απόψε, είχε παρατήσει τη θάλασσα κι είχε τρέξει ξέφρενος να συναντήσει τις στεριές.
Λυτοί κατάμαυροι βόστρυχοι λικνίζονταν ελεύθεροι στην πλάτη της, ενώ το παλλόμενο αφρόπλαστο κορμί έμοιαζε να ασφυκτιά μέσα σε φορέματα νοτισμένα από ορμή κι ιδρώτα.
Άλλος δημιουργός είχε φτιάξει τούτο το πλάσμα. Ένας πλάστης εμπνευσμένος που σίγουρα δεν αποφάσιζε να δημιουργήσει συχνά, αλλά, όταν το ’κανε, έντυνε τη σάρκα με ασύλληπτη ομορφιά.
Νιώθοντας οδύνη οι άγγελοι έβαλαν ευθύς τα περήφανα ξίφη στα θηκάρια τους, γονάτισαν πάνω στα σύννεφα κι άρχισαν να ραίνουν με άγια δάκρυα τη γη, θεία σπονδή στον μεγάλο νεκρό.
Ήταν μια γυναίκα θνητή, χωμάτινη, πώς μπορούσε να αναμετρηθεί λοιπόν με τούτο τον άφθαρτο θεό;
Στον αέρα οσφραινόταν το άρωμα του κρουστού κορμιού που ευωδίαζε θηλυκή θέρμη και χρυσό λεμονανθό και κόντευε να χάσει το μυαλό του.
Και τέλος, πάνω από όλα, τραγουδούσε για τα πολλά πρόσωπα εκείνης της απατηλής μαργιόλας, της θάλασσας, της μάγισσας, που όσοι την πίστεψαν τους πλάνεψε και τους κέρασε πόνο.
Ύστερα άνοιξε τα τρομερά άσαρκα χείλη του και βγήκε από μέσα τους θανατερή πνοή, ένα ξεχαλίνωτο αερίδι, που όρμησε και κρουστάλλιασε τον θερμό αέρα του Μάη.
Ριγώντας, απέμεινε να παρακολουθεί την άμαξα να απομακρύνεται, ώσπου την κατάπιε το σκοτάδι της νύχτας. Μόνο τότε έπεσε στα γόνατα και ξέσπασε σε γοερούς λυγμούς, ξύνοντας με τα νύχια τη βρεμένη γη.
Ακόμα κι η φοβερή θάλασσα, που κοίταζε τους άντρες επιφυλακτικά και συχνά πυκνά οργιζόταν μαζί τους και τους τιμωρούσε, μαγεύτηκε με εκείνη.
Σιμά στο κύμα η ξανθή Παναγιά περπατούσε στην αμμουδιά και το παγωμένο νερό μαλάκωνε λίγο τις κεντιές που της γάζωναν τα στήθια.
Το μυθιστόρημα της Δήμητρας Ιωάννου, Οι γιοί της γαλανής κυράς, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Περισσότερα για το βιβλίο αλλά και ένα απόσπασμα θα βρείτε εδώ!
Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:
Σύρος 1841
Δυο ξένοι εμφανίζονται από το πουθενά στην πανέμορφη αρχόντισσα του Αιγαίου και ταράζουν τις ζωές των ντόπιων. Ένας μεγάλος έρωτας θα σαρώσει την καρδιά του πρώτου, σηματοδοτώντας τις εξελίξεις. Ο δεύτερος, ένας διάβολος με αγγελική μορφή, θα προσπαθήσει να γητέψει τη μονάκριβη κόρη του Δομένικου Βονασέρα, στοχεύοντας στο όνομα και στα πλούτη της οικογένειας.
«Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», και οι επόμενες γενιές καλούνται να πληρώσουν τα φοβερά λάθη του παρελθόντος.
Δαμιανός, Δομήνικος, Λορέντζος. Τρεις άντρες, τρεις γενιές, που αφανίζονται από τα παράφορα πάθη τους ή λυτρώνονται από το μεγαλείο της αγάπης και τη θέρμη του έρωτα.
Και πάνω από όλους, ο ακοίμητος πατριάρχης, ο γερο-Δομένικος Βονασέρας, που φυλάει καλά το φοβερό μυστικό της οικογένειας προστατεύοντας την αλήθεια.
Ποια μυστικά περιφρουρούν εδώ και αιώνες οι φύλακες της οικογένειας; Ποιος θα κρατήσει στα χέρια του όλη τη δύναμη, κληρονομώντας τη γνώση; Θα επικρατήσει η σύνεση και η επιθυμία για το ανώτερο καλό ή όλα θα βουλιάξουν στην απληστία και στο σκοτάδι;
Η Δήμητρα Ιωάννου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολείται επαγγελματικά με τη Σωματική Ψυχοθεραπεία και τη Βιοανάδραση. Η μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριφορών και διαδράσεων ανέκαθεν τη γοήτευε, ενώ το γράψιμο είναι το μεγάλο της πάθος. Η αγάπη της για την Ελλάδα είναι ριζωμένη βαθιά, γι’ αυτό και ερευνά επίμονα τη λαογραφία και τα μυστικά κάθε γωνιάς της. Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Κασσάνδρα - Το μυστικό της μάγισσας, Το τραγούδι της Αννέτας, Βαλεντίνα - Η γητεύτρα των Αθηνών και Οι γιοι της γαλανής κυράς.
Περισσότερα από/για τη Δήμητρα Ιωάννου:
Η Δήμητρα Ιωάννου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του μυθιστορήματος της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
