Διαβάζοντας τη συλλογή της Χρυσάνθης Ιακώβου συναντώ χειμαρρώδη έργα, που διαβάζονται με μια ανάσα, διαθέτοντας όμορφες προσεγγίσεις στα θέματα που αφορούν. Κυρίως μου έμεινε ο αέρας από το ανοιχτό τζάμι του αυτοκινήτου που ανακατεύει λάγνα τα μαλλιά σε κάποιο ταξίδι, μια γεύση γλυκόπικρη ανακατεμένη με θαλασσινό αλάτι και ευωδιά λουλουδιών όπως μοιάζουν και μυρίζουν πάντα οι στιγμές που θα αξιωθούν να γίνουν ανάμνηση και, σε αντιδιαστολή, η άχρωμη γκρίζα τσιμεντένια πόλη με τα αφιλόξενα σκληρά της σίδερα και τους πολύπλοκους δρόμους όμοιους με λαβύρινθο. Ξεχώρισα τα καλοκαίρια, τον Αύγουστο, τον Ιούλιο... τη θάλασσα, τη βροχή, τον ήλιο κυρίαρχο... στιγμές, επιλογές, λύσεις, αποφάσεις, διαπιστώσεις, ισορροπίες... τα χείλη για φίλημα, τα σεντόνια στα κρεβάτια φτιαγμένα για έρωτα... και, παράλληλα, μια ύπαρξη να πρωτοστατεί σε όλη την έκταση, ματώνοντας μοιραία, όπως και όπου μπορεί μέσα από βανδαλισμούς, βεβηλώσεις, εξοστρακισμούς... Τα πάντα σε πορείες/διαδρομές που έγιναν λαβυρινθοσκοπικά, εξού και τεθλασμένες(;) όπως ο χρόνος στον τίτλο της. Ίσως κιόλας οι λαβύρινθοι να είχαν κι εκείνα τα κάτοπτρα με τους καθρέφτες... μπορεί να ήταν και παραμορφωτικοί αντανακλώντας σφαλμένα είδωλα, συγχύζοντας το μυαλό.
Ξόδεψες μια λάθος ζωή
σε έναν τόπο
που δεν ήταν ποτέ ο σωστός.
Μου αρέσουν τα βιβλία που έχουν ανάσες: διαστήματα, κενά, λευκές σελίδες και στο συγκεκριμένο λειτούργησαν καθαρτήρια καθώς όπως προείπα τα έργα διαβάζονται απνευστί. Μερικές εικόνες υπαίθρου παρεμβάλλονται υπέροχα.
Το λάθος μου δικό μου,το ήπια όλο μόνη μου...
...ένα φιλί απαγορευτικό
και είμαι ήδη στην κόλαση.
Στη δομή δεν υπάρχει συγκεκριμένο "σχήμα". Γράφει χωρίς δεσμεύσεις, μέσα ή έξω από τις γραμμές, όμως παρατηρώ ότι αγαπά τις αντιθέσεις ή αναιρέσεις όχι μόνο μέσα στο ίδιο ποίημα αλλά ακόμα και στον ίδιο στίχο και, αρκετές φορές, οι επαναλήψεις λέξεων ή φράσεων με την ίδια ή διαφορετική σύνταξη δίνουν το στίγμα ή την ένταση.
...το ταξίδι μας
το αταξίδευτο...
...για το χώρια και το μαζί...
...των ημερών και των νυχτών...
...εντός κι εκτός της ζωής...
...υπάρχει και δεν υπάρχει.
Τζένη Κουκίδου
Έχοντας μόλις εκδώσει την ποιητική συλλογή "Τεθλασμένοι χρόνοι", νιώθω σαν να επιχείρησα να κάνω ένα ταξίδι βαθύ ως τα μύχια της ψυχής μας. Όπου πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τις αποφάσεις που πήραμε, με τα διλήμματα που ταλαντεύονται στο βάθος της καρδιάς μας, με το θάρρος που δείξαμε στις κομβικές στιγμές της ζωής μας, με την ευθύνη που έχουμε απέναντι στους εαυτούς μας, στους γύρω μας, στην κοινωνία. Όπου πρέπει να μετρήσουμε τις αντοχές μας μπροστά στο αναπόδραστο ή απέναντι στον ανίκητο πειρασμό. Ένα ταξίδι βουτηγμένο στον άνεμο, το βροχόνερο και το φως, εν αναμονή μιας λύτρωσης που έρχεται και δεν έρχεται, μοιάζει περισσότερο με λύτρωση πλασματική. Και το ταξίδι αυτό σαν να ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, σαν αλήθεια και ψευδαίσθηση να εναλλάσσονται και να συμπλέκονται. Προσπάθησα να λειτουργήσω σαν συλλέκτης κάποιων χαρακτηριστικών στιγμών της ύπαρξης μας, που μας στέλνουν άλλοτε στον παράδεισο, άλλοτε στην κόλαση -συχνότερα βέβαια στην κόλαση…[1]Χρυσάνθη Ιακώβου
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Χ.Ι.: Ό,τι με ωθεί να γράφω γενικά: η ανάγκη για ερμηνεία του κόσμου γύρω μας, η αποκωδικοποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η ροπή μας στα λάθη και οι πτώσεις μας σε πάθη. Στο συγκεκριμένο βιβλίο (σε σχέση με το προηγούμενο μου) ίσως να είναι πιο διογκωμένη η έννοια της ευθύνης που έχουμε όλοι μας απέναντι στον εαυτό μας, στις αποφάσεις μας, στην κοινωνία.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Ι.: Διαδρομές.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Ι.: Δεν μπορώ να δώσω συμβουλή για κάτι τέτοιο… Ο καθένας μας διαβάζει βάσει των προσωπικών του βιωμάτων, των ερεθισμάτων από το περιβάλλον του και φυσικά αναλόγως των συναισθημάτων του και της διάθεσης του τη δεδομένη στιγμή. Αντί να δώσω μια συμβουλή πριν την ανάγνωση, θα μου άρεσε περισσότερο να ακούσω μία άποψη μετά την ανάγνωση.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Ι.: Θα ήταν ένα road trip (με το αυτοκίνητο φυσικά), χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, σε δρόμους μεγάλους και έρημους, μέσα στη φύση, ανάμεσα σε βράχια, δέντρα και ξεραμένα λιβάδια, μήνα Αύγουστο κατά προτίμηση. Θα διαρκούσε μέχρι να αισθάνονταν οι ταξιδιώτες ότι βρήκαν μέρος να αράξουν κι ότι μπορούν πλέον σταματήσουν.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Χ.Ι.: Μια ψευδαίσθηση η ζωή μας, / ένα κυνήγι για τα ανέφικτα.
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Η ποιητική συλλογή της Χρυσάνθης Ιακώβου, Τεθλασμένοι χρόνοι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Οι πλαγιογραμμένοι στίχοι είναι αποσπάσματα της συλλογής.
Ευχαριστώ την Χρυσάνθη Ιακώβου και τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.
Η Χρυσάνθη Ιακώβου έχει σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 2013 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή Αχ-έρων από τις εκδόσεις Βακχικόν. Έχει συμμετάσχει με ποιήματα και διηγήματά της σε συλλογικές εκδόσεις. Οι Τεθλασμένοι χρόνοι είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
