Το ερωτικό και υπαρξιακό δράμα της Μαίρης Μιχαλάτου παρουσιάζεται με τη μορφή θεατρικού αναλογίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο θέατρο Studio Κυψέλης και, παράλληλα, συμπίπτει με τα δέκατα γενέθλια των Θεατρίνων Θεατές.
Στην υπόθεση... μια γοητευτική ηθοποιός προσπαθεί να θυμηθεί τη ζωή της, τους έρωτες, τις προδοσίες και εκείνους που την αγάπησαν. Η Κάρεν Στόουν επιστρέφει εκεί που "έζησε", στη Ρώμη, για να επανεξετάσει, να προσδιορίσει, να συμπεράνει... Οι μνήμες επιστρέφουν, οι πρωταγωνιστές ατόφιοι παρόντες και μοιραία έρχεται κι ο απολογισμός. Θα καταφέρει να θυμηθεί ποια πραγματικά ήταν;
Στην παράσταση... το θεατρικό αναλόγιο έτσι κι αλλιώς περιορίζει, από τη φύση του, την κίνηση των ηθοποιών άρα τα εκφραστικά τους μέσα, όμως για άλλη μια φορά ο Γιώργος Λιβανός δείχνει με πόση λατρεία σκύβει ευλαβικά πάνω σε κάθε πρόκληση, εμπλουτίζει την παράσταση με κάθε τρόπο, εκμεταλλεύεται όλες τις προοπτικές και παρουσιάζει ένα θεατρικό θέαμα αντάξιο των προσδοκιών του κοινού, των συντελεστών και του κειμένου. Η αρχική συνθήκη του έργου επαυξάνεται από τις νότες της σοπράνο Σοφίας Μπεράτη (κάποιοι ίσως την είδαν και στην παράσταση Ο Fellini και τα όνειρα των κλόουν την ίδια χρονιά ή στο Όταν ο Παζολίνι γνώρισε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο... πάντα ερμηνεύοντας ζωντανά άριες), από τα κόλπα του μάγου Luigello, με χορό από τον Κωνσταντίνο Μενούνο όπως και με τη ζωντανή μουσική συνοδεία από τη Νίκη Γκουντούμη στο πιάνο δημιουργώντας τελικώς μια θεατρική πρόταση ανώτερη τού όποιου αναλογίου προσφέροντας κίνηση, αισθαντισμό, εντάσεις, τονικότητες -πολύ πάνω από τα όρια του είδους. Όλοι οι συντελεστές συνυπάρχουν ιδανικά στην σκηνή, η διανομή είναι πολύ επιτυχημένη και με την Καίτη Ιμπροχώρη στον ρόλο της Στόουν το σύνολο δεν έχει να φοβηθεί πραγματικά από τίποτα.
Το κείμενο της Μαίρης Μιχαλάτου είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Τέννεσσι Ουίλιαμς και αφορά στο ψυχογράφημα των ανθρώπων του θεάματος όταν τα φώτα σβήσουν και χαθεί η μαγεία. Η Τέχνη αντιμετωπίζεται με ρεαλισμό και διάθεση να προταθεί η αλήθεια της εξού και η παράσταση δεν περιορίστηκε μόνο στο αναλόγιο και τους χαρακτήρες αλλά "απλώθηκε" για να αγγίξει κι άλλες μορφές όπως: τραγούδι, μουσική, χορό, ταχυδακτυλουργικά... ενώ παράλληλα βιώνουμε τον ψυχισμό της βασικής ηρωίδας και διακρίνουμε τον απολογισμό της ζωής της.
Ενθουσιάστηκα με την Καίτη Ιμπροχώρη καθώς "είδα" μέσα στα μάτια της την εμπειρία των χρόνων που μετρά στην υποκριτική και άκουσα την μοναδική της χροιά να χρωματίζει την κυρία Στόουν -οι ευκαιρίες είναι λιγοστές πια σε ό,τι αφορά κάποιους ηθοποιούς· αδράξτε αυτήν για να την δείτε επί σκηνής.
Η ίδια, σε μια προσπάθεια να την αποσπάσω από τους συνθεατές και θαυμαστές της, μου αφιέρωσε όσο χρειαζόταν από το χρόνο της -κάνοντάς με πολύ ευτυχισμένη- για να μου μιλήσει σχετικά με την ηρωίδα της:
Η Κάρεν Στόουν είναι μια γυναίκα που απηχεί σε πολλές γυναίκες αν και δε ξέρω κατά πόσο είναι σωστός ο τρόπος με τον οποίο θέλει να προχωρήσει μέχρι να πεθάνει. Αυτό είναι θέμα του καθενός μας και σχετίζεται με τον ψυχισμό του. Αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον το έργο γιατί η μοναξιά κουβαλιέται πόρτα πόρτα.
Όταν τη ρωτάω για τον σκηνοθέτη, τον Γιώργο Λιβανό, με περισσή θέρμη μού εξηγεί ότι:
Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε από παλιά, με ήξερε, με ήθελε, έχουμε καλή συνεργασία, τον πιστεύω πολύ σαν σκηνοθέτη... κι αφού είμαι συνταξιούχος τί ποιο κατάλληλο από ένα θέατρο που θα με βοηθούσε εσωτερικά.
Κι όταν μιλήσαμε για όλα αυτά τα χρόνια καριέρας που "κουβαλά" η Καίτη Ιμπροχώρη, μου είπε χαρακτηριστικά ότι εκείνο που κρατάει είναι η οικογένεια των θεατρίνων, που είναι πολύ σπουδαία. Έστω κι αν βρισκόμαστε κάπως αργά, ωστόσο αγαπάει πολύ ο ένας τον άλλο κι αυτό είναι το ζητούμενο.
Το κείμενο της Μαίρης Μιχαλάτου είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Τέννεσσι Ουίλιαμς και αφορά στο ψυχογράφημα των ανθρώπων του θεάματος όταν τα φώτα σβήσουν και χαθεί η μαγεία. Η Τέχνη αντιμετωπίζεται με ρεαλισμό και διάθεση να προταθεί η αλήθεια της εξού και η παράσταση δεν περιορίστηκε μόνο στο αναλόγιο και τους χαρακτήρες αλλά "απλώθηκε" για να αγγίξει κι άλλες μορφές όπως: τραγούδι, μουσική, χορό, ταχυδακτυλουργικά... ενώ παράλληλα βιώνουμε τον ψυχισμό της βασικής ηρωίδας και διακρίνουμε τον απολογισμό της ζωής της.
Η ίδια, σε μια προσπάθεια να την αποσπάσω από τους συνθεατές και θαυμαστές της, μου αφιέρωσε όσο χρειαζόταν από το χρόνο της -κάνοντάς με πολύ ευτυχισμένη- για να μου μιλήσει σχετικά με την ηρωίδα της:
Η Κάρεν Στόουν είναι μια γυναίκα που απηχεί σε πολλές γυναίκες αν και δε ξέρω κατά πόσο είναι σωστός ο τρόπος με τον οποίο θέλει να προχωρήσει μέχρι να πεθάνει. Αυτό είναι θέμα του καθενός μας και σχετίζεται με τον ψυχισμό του. Αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον το έργο γιατί η μοναξιά κουβαλιέται πόρτα πόρτα.
Όταν τη ρωτάω για τον σκηνοθέτη, τον Γιώργο Λιβανό, με περισσή θέρμη μού εξηγεί ότι:
Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε από παλιά, με ήξερε, με ήθελε, έχουμε καλή συνεργασία, τον πιστεύω πολύ σαν σκηνοθέτη... κι αφού είμαι συνταξιούχος τί ποιο κατάλληλο από ένα θέατρο που θα με βοηθούσε εσωτερικά.
Κι όταν μιλήσαμε για όλα αυτά τα χρόνια καριέρας που "κουβαλά" η Καίτη Ιμπροχώρη, μου είπε χαρακτηριστικά ότι εκείνο που κρατάει είναι η οικογένεια των θεατρίνων, που είναι πολύ σπουδαία. Έστω κι αν βρισκόμαστε κάπως αργά, ωστόσο αγαπάει πολύ ο ένας τον άλλο κι αυτό είναι το ζητούμενο.
Ταυτότητα:
Κείμενο: Μαίρη Μιχαλάτου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός
Σκηνικά-κοστούμια: Γιοβάνννα Πρασίνου
Μουσική: Φώτης Σιβριγιάν
Την παράσταση συνοδεύει μουσικά η Νίκη Γκουντούμη
Πρωταγωνιστούν: η Καίτη Ιμπροχώρη στο ρόλο της Κας Στόουν και οι: Αγησίλαος Σιούνας, Μαρία Δρακοπούλου, Ζωρζέτ Μιρόν, Βασίλης Θεοδώρου, Νίκος Χαλατζίδης
Τραγουδά η σοπράνο Σοφία Μπεράτη
Χορεύει ο Κωνσταντίνος Μενούνος
Guest star: Μάγος Luigello
Φωτογραφίες: Κώστας Βολιώτης
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Κάθε Τετάρτη στις 21:15
Στο Studio Κυψέλης, Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη, 2108819571
