Πως μετράμε... την ευτυχία;
Γ.Κ.: Με το χαμόγελο!
Την δημιουργία;
Γ.Κ.: Με την αγάπη.
Την επιτυχία;
Γ.Κ.: Με τη δημιουργία.
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Γ.Κ.: Πριν τέσσερα χρόνια κατάφερα κι έγραψα το πρώτο μου κοινωνικό μυθιστόρημα. Μπορεί να μην έχει πάρει τον δρόμο της έκδοσης, ωστόσο η ολοκλήρωσή του ήταν για μένα ένα στοίχημα που το κέρδισα!
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Κ.: Δεν έρχεται στο μυαλό μου κάποια σκηνή που να περιγράφει τη ζωή μου. Ωστόσο έτσι όπως νιώθω από τότε που έγινα μητέρα νομίζω ότι η σκηνή που μου ταιριάζει απόλυτα είναι από την ταινία Taken (Η Αρπαγή). Πρόκειται για τη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής Λίαμ Νίσον απειλεί τον απαγωγέα της κόρης του ότι θα τον σκοτώσει εάν δεν την ελευθερώσει. Ειλικρινά θα γίνω θηρίο εάν πειράξουν τα παιδιά μου. Τα λατρεύω με όλη μου την ψυχή.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Γ.Κ.: Νομίζω οποιαδήποτε επιτυχία των Secret Garden ή του Yanni.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Γ.Κ.: Την εποχή των ιπποτών και των πριγκιπισσών.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Η λαχτάρα;
Γ.Κ.: Τριανταφυλλί!
Η φλόγα;
Γ.Κ.: Πορτοκαλοκίτρινο.
Πιστεύεις...
Γ.Κ.: Στον Θεό με όλο μου το «είναι».
Πονάς...
Γ.Κ.: Όταν αντικρίζω τη δυστυχία γύρω μου.
Προχωράς...
Γ.Κ.: Μπροστά με ελπίδα.
Χορεύεις;
Γ.Κ.: Όχι τόσο όσο παλιότερα.
Ξαναγεννιέσαι...
Γ.Κ.: Κάθε φορά που κοιτάζω τα παιδιά μου.
Χάνεσαι...
Γ.Κ.: Στους κόσμους που δημιουργώ όταν γράφω.
Τραγουδάς;
Γ.Κ.: Συνέχεια! Βέβαια τα παιδιά μου μου ζητούν να σταματήσω αλλά δεν πτοούμαι!
Διαβάζεις...
Γ.Κ.: Πολύ. Προσπαθώ συνεχώς να είμαι με ένα βιβλίο στο χέρι.
Γράφεις...
Γ.Κ.: Όταν έχω χρόνο κι έμπνευση. Αυτόν τον καιρό έχω καταπιαστεί με ένα μυθιστόρημα φαντασίας.
Παίζεις...
Γ.Κ.: Παιχνίδια με τα παιδάκια μου. Τα κυνηγάω, τα γαργαλάω… τρελαίνομαι να ακούω το ξεκαρδιστικό γέλιο τους.
Απάντησε η
Γεωργία Καλαμαρά
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Στόχοι και επιδιώξεις:
Γ.Κ.: Να ολοκληρώσω το πρώτο μου μυθιστόρημα φαντασίας και να το στείλω προς αξιολόγηση. Έπειτα να καταπιαστώ με την επιμέλεια ενός κοινωνικού μυθιστορήματος που ολοκλήρωσα πέρυσι και περιμένει υπομονετικά στα σκαριά.
Όνειρα:
Γ.Κ.: Να αναθρέψω τα παιδιά μου όσο καλύτερα μπορώ. Επίσης να δω τα βιβλία μου στα ράφια των βιβλιοπωλείων και το αναγνωστικό κοινό να τα αγκαλιάσει με αγάπη.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Γ.Κ.: Γεννήθηκα στις 5-1-1981 στην Αμαλιάδα Ηλείας. Είμαι έγγαμη κι έχω τρία παιδιά. Κατοικώ στην Αθήνα τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια. Έχω σπουδάσει Ηλεκτρονικός Μηχανικός, διαθέτω μεταπτυχιακό τίτλο στις ψηφιακές επικοινωνίες και τα δίκτυα και μιλάω Αγγλικά και Ισπανικά. Την τρέχουσα περίοδο ασχολούμαι αποκλειστικά με την ανατροφή των παιδιών και τη συγγραφή. Διηγήματά μου έχουν διακριθεί σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και κυκλοφορούν σε συλλογές από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές (Θρύλοι του Σύμπαντος V, Το ξύπνημα), τις εκδόσεις Άλλωστε (Στα σύνορα του τρόμου) και τις εκδόσεις iwrite.gr (Το έπος της φαντασίας). Σε λίγο καιρό αναμένονται άλλες δυο ανθολογίες (Εκδόσεις Λυκόφως και iwrite.gr) στις οποίες συμμετέχω με διήγημα μετά από διάκριση. Τέλος πρόσφατα απέσπασα βραβείο Larry Niven για την πρώτη μου νουβελέτα φαντασίας. Έχω παρακολουθήσει σεμινάριο δημιουργικής γραφής για μυθιστόρημα και διήγημα καθώς επίσης και σεμινάριο διόρθωσης κι επιμέλειας κειμένων. Λατρεύω τον κινηματογράφο, τα βιβλία και να γράφω ιστορίες.
Ακολουθεί η αρχή από ένα διήγημά μου με τίτλο «Το κίτρινο μπαλόνι» που έχει γραφτεί εδώ και δύο χρόνια.
Το κίτρινο μπαλόνι ακολουθεί την ξέφρενη πορεία του αέρα. Έχει απομακρυνθεί αρκετά από το σημείο που τα παιδικά χέρια το άφησαν ελεύθερο και τρέχει προς το άγνωστο. Η κατεύθυνσή του δεν είναι ανοδική. Τραμπαλίζει πότε στον αέρα και πότε στο έδαφος. Δεν έχει φουσκωθεί με ήλιον, αλλά με το οξυγόνο που πηγάζει από τα παιδικά πνευμόνια. Έτσι, στέκεται αδύνατο να υψωθεί μέχρι τον ουρανό και να χωθεί ανάμεσα στα σύννεφα όπως ελπίζει το κοριτσάκι. Χορεύει αδέξια προσπαθώντας να ακολουθήσει τον ρυθμό του αγέρα και πασχίζει να αποφύγει τις μυτερές πέτρες, τις άκρες των κλαδιών των δέντρων, οτιδήποτε θα μπορούσε να το τρυπήσει και να το αφήσει άψυχη, ξεφούσκωτη ελαστική μάζα.
Ο αέρας πότε λυσσομανάει και πότε ξεθυμαίνει την ορμή του. Προσπαθεί να αποφασίσει ποιος θα είναι ο προορισμός του κίτρινου επιβάτη του. Θέλει να τον πάει όσο πιο μακριά γίνεται. Έτσι αυξάνει ταχύτητα, υψώνεται για λίγο προσπαθώντας να δει πέρα στον ορίζοντα κι ύστερα χαμηλώνει και τραβά μπροστά. Κάνει σλάλομ επιδεικνύοντας ταυτόχρονα τις χορευτικές του ικανότητες-απολαμβάνει να χορεύει κάθε φορά που αναλαμβάνει καθήκοντα ταχυδρόμου-και με το αόρατο σχοινί του αναγκάζει το κίτρινο μπαλόνι να ακολουθεί τον ρυθμό του.
Αργά το βράδυ, ο αγέρας έχει κοπάσει. Ξεκουράζεται. Έχει εκτελέσει το χρέος του. Ο κίτρινος επιβάτης, έχει επιτέλους φτάσει στον προορισμό του.
Copyright © Γεωργία Καλαμαρά All rights reserved, 2015
