Γράφει ο Πέτρος Βαζακόπουλος
Αμνησία μου λες και πάω να τρελαθώ.
Μου χτυπάς όλα τα λάθη μου και ξανά εδώ.
Με έχεις αφημένο στο σκοτάδι στον πάτο του πηγαδιού.
Μόνο να βγω από εδώ μέσα που το σκοτάδι έχει γίνει πίσσα.
Μα φοβάμαι μήπως είναι καλύτερα.
Αμνησία μου λες.
Σαν να είναι ο φυλακισμένος που ξεμυτά από τη γωνία χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει.
Καταδιώκεται από τις σκέψεις του, από αυτά που δεν έκανε.
Δε βλέπω την ώρα πλέον, το ρολόι είναι σκοτεινό, καθώς χάνεται ο χρόνος εξανεμίζεται.
Μα ποιος θυμάται εκείνη την ώρα;
Να μη θυμάσαι τη βροχή και κάθε φορά που την ακούς να την εξερευνάς σαν να είναι κάτι νέο.
Κάποιος φωνάζει ένα όνομα κι εσύ γυρνάς, μα όπως κοιτάς δε σου ανήκει.
Το κενό.
Ο αέρας παίρνει ό,τι έχει απομείνει στη θύμηση και τα πετά μακρυά.
Μόνος και γυμνός γυρνάς στο δρόμο της ανυπαρξίας νιώθοντας το κρύο.
Τρέμεις και δεν θυμάσαι πως σε σκέπαζαν, ούτε τη θέρμη που αγκάλιαζε το νου.
Ανάμνηση χτύποι της καρδιάς για αυτό το κάτι πoυ θες αλλά δεν μπορείς να το πεις.
Κάποτε το ήξερες.
Φοβισμένος.
Ακούς τα πουλιά να τραγουδούν εκεί στο βάθος και πας να τα πιάσεις αλλά πετάνε μακρυά.
Γιατί δε θυμάσαι πώς ήταν.
Να έκλεβες μια στιγμή από το κλαδί να άνθιζες εκεί στο χάος.
Κι ας ήσουνα λουλούδι.
Κάτι να θυμάσαι.
Κοιτάς το καθρέφτισμα στη λίμνη που χάνεται σιγά.
Και αφήνεις πίσω τα πάντα.
Ξανά μαθαίνεις από την αρχή.
Γεννιέσαι μέσα στη μνήμη να υπάρχεις στο δρόμο που βυθίζεται.
Κάτω για ακόμα μια φορά.
Το πιάνο που μιλά παίζει ένα σκοπό μόνο για σένα
Αναρωτιέσαι γιατί.
Τα συναισθήματα να γυρίζουν πίσω.
Να πετάς μακρυά.
Με τα φτερά να μη θυμάσαι.
Μακρυά.
Μέσα στην καταιγίδα, στον κεραυνό να φωνάζει το όνομά σου.
Φως, τόσο πολύ που να μη θυμάσαι πως ήταν το σκοτάδι.
Αμνησία μου ψιθυρίζεις στο αυτί και πάω να τρελαθώ.
Μα κάπου ξέρω αυτό το σκοπό που παίζει στο σκοτάδι.
Νότες μόνες χωρίς φτερά.
Εκεί να ακούω τη ιστορία σου.
Να μιλάς σα να έχεις ζήσει, σα παππούς με πείρα κι αγάπη.
Με όλα τα στοιχειά που ζουν.
Να τρέχεις σα παιδί που δε θέλει να μεγαλώσει.
Να παίζεις στο παρελθόν κρυφτό με τον εαυτό σου. να ακούς το τραγούδι από το όνειρο που υπόσχεται.
Να τρέχεις μέσα στα χωράφια του έρωτα.
Το δάκρυ να μη νιώθεις της πίκρας.
Ο αυλός που ψιθυρίζει αυτά που δε λένε τα λόγια.
Μου λες να τα ξεχάσω όλα.
Μα δε καταλαβαίνω, περπατώ στο μονοπάτι.
⚜
Copyright © Πέτρος Βαζακόπουλος, All rights reserved, 2017
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι έργο του ίδιου. Δείτε την ολόκληρη παρακάτω.
Του ίδιου:
