Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Λ.Γ.: Η ανάγκη μου να γράψω ένα αντιπολεμικό βιβλίο για παιδιά. Σε μια βάρβαρη εποχή που μαστίζεται από πολέμους, που χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, με ποδοπατημένα δικαιώματα, κατακρεουργημένα όνειρα και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που θα δείχνει τη φρίκη του πολέμου αλλά και τη διέξοδο. Ένα βιβλίο που δεν θα έχει μαγικούς ήρωες που θα δίνουν τη λύση, αλλά "κανονικούς" ήρωες, απλά καθημερινά μυρμήγκια (σαν κι εμάς στο πιο μυρμηγκικό) που συλλογικά αποφασίζουν και παλεύουν να ελευθερωθούν και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Λ.Γ.: Αντιπολεμικό.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Λ.Γ.: Είτε παιδί είτε μεγάλος, όποιος διαβάσει το Με λένε Δώδεκα, αν θέλει να το διαβάσει, να το διαβάσει με τα μάτια της καρδιάς του.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Λ.Γ.: Θα κρατούσε μια ολόκληρη ζωή, γιατί όπως λέει και η Τέσσερα, η φίλη του Δώδεκα, «έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να γυρίσουμε».
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Λ.Γ.: «Χρώματα, χρώματα, χρώματα παντού! Κίτρινα και κόκκινα και μοβ και γαλάζια και ροζ και τόσα άλλα που δεν ήξερε αν είχαν όνομα. Σίγουρα, θα είχαν, αλλά ποιός νοιάζεται τώρα για το όνομά τους. Σημασία έχει η ομορφιά τους. Ο κόσμος! Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος! Αυτό μάλιστα! Αυτό είναι όνειρο με τα όλα του. Θα γύριζε, λοιπόν, τον κόσμο. Δεν τον χώραγε η φωλιά. Και ίσως με τις περιπέτειές του να έγραφε και βιβλία. Ίσως και το βιβλίο της παγκόσμιας μυρμηγκολογίας. Μάλιστα. Ένας σκέτος Δώδεκα που θα γύριζε όλο τον κόσμο. Ας μην τον έλεγαν Άνεμο όπως τον οδηγό τους ή Ηλιόδωρο όπως τον χθεσινό ιχνηλάτη. Ας τον έλεγαν σκέτο Δώδεκα…»
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Ο Δώδεκα είναι ένα μικρό μυρμήγκι με μεγάλα όνειρα που η φωλιά του είναι πολύ περιορισμένη για να τα χωρέσει. Θέλει να είναι ξεχωριστός κι όχι ένας ακόμα αριθμός ανάμεσα στους χιλιάδες αριθμούς της παγκόσμιας μυρμηγκικής ιστορίας. Έτσι, ονειρεύεται να γίνει κατακτητής Λεγεωνάριος, για να κροταλίζει με ιεροτελεστία τις δαγκάνες του, και ταυτόχρονα κάνει ό,τι μπορεί για να γλιτώνει τις τιμωρίες, που όλοι του προσφέρουν απλόχερα. Κάποια στιγμή, όμως, όταν αρχίζουν τα πραγματικά κροταλίσματα απ’ τις δαγκάνες να πλησιάζουν, αναμετριέται με τις αντοχές του και πρέπει να ψάξει βαθιά μέσα στην καρδιά του για να βρει τη λύτρωση. Ένας μικρός συλλέκτης τιμωριών, καλείται τώρα να υπερασπιστεί τη φυλή του και τη ζωή του. Ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινάει, που ακροβατεί ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι και που έχει στόχο να ξαναφέρει το χαμόγελο στα μικρά μυρμήγκια.[1]
Λιλή Γάτη
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Ο Δώδεκα είναι ένα μυρμήγκι με μεγάλα όνειρα που η φωλιά του είναι πολύ περιορισμένη για να τα χωρέσει. Θέλει να είναι ξεχωριστός κι όχι ένας ακόμη αριθμός ανάμεσα στους χιλιάδες της αριθμούς της μυρμηγκικής ιστορίας. Έτσι, ονειρεύεται να γίνει κατακτητής Λεγεωνάριος, για να κροταλίζει τις δαγκάνες του, και ταυτόχρονα κάνει ό,τι μπορεί για να γλυτώνει τις τιμωρίες, που όλοι του προσφέρουν απλόχερα. Τι θα γίνει όμως όταν θ' αρχίσουν τα πραγματικά κροταλίσματα απ' τις δαγκάνες να πλησιάζουν; Θ' αντέξουν οι κεραίες του τη φρίκη του πολέμου;
Ο Δώδεκα έρχεται και θα τον αγαπήσετε...
Το παιδικό βιβλίο της Λιλής Γάτη, Με λένε Δώδεκα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εντύποις.
Εικονογράφηση: Σίσυ Κυλερτζή
Η Λιλή Γάτη γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε ως τα πρωτοσχολικά της χρόνια στην πατρίδα της καρδιάς της, σ’ ένα μικρό χωριό της Φωκίδας, τα Καστέλλια. Γράφει για να βλέπει παιδικά μάτια να ταξιδεύουν σε παράξενα, μαγικά μέρη, με μικρές εξαιρέσεις τις στιγμές που γράφει για να ταξιδέψει εκείνη στον κόσμο των «μεγάλων».
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών από την οποία τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της, για τη νουβέλα Εξ αίματος και με το Δεύτερο Βραβείο, για το παραμύθι «Η βελόνα». Έχει διακριθεί με το Ειδικό Βραβείο «Γιώργης Χαλατσάς», στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό Στέλιος Ξεφλούδας, με το διήγημα Αθανασία.
Διδάσκει δημιουργική γραφή σε παιδιά κι αυτά τη διδάσκουν φαντασία. Κι αυτός ο υπέροχος συνδυασμός γεννάει και βιβλία όπως το «Παίζουμε παραμύθια;», Εκδόσεις Εντύποις (2016). Συντονίζει σεμινάρια δημιουργικής γραφής για ενήλικες. Επιμελείται και διορθώνει κείμενα και βιβλία. Είναι μέλος της συγγραφικής-δημιουργικής ομάδας «Σακαράκα».
Κυκλοφορούν τα βιβλία της: «Με λένε Δώδεκα», Εκδόσεις Εντύποις ( 2016), «Καληνύχτα αστεράκι», Εκδόσεις Εντύποις (2015), Σαν παραμύθι, Εκδόσεις Εντύποις (2014), και Εξ αίματος, Εκδόσεις Σαΐτα (2014).
Από την ομάδα «Σακαράκα» κυκλοφορεί το παιδικό βιβλίο Δέκα σκιάχτρα σ’ ένα βιβλίο, Εκδόσεις Εντύποις (2016). Συμμετέχει στις συλλογές: Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους, Εκδόσεις Εντύποις (2016), Έγκλημα στο χωριό, Εκδόσεις OPENBOOK (2013), «Γεια σου φίλε», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (2011).
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
