Αντί προλόγου, ο ποιητής Χρήστος Παπουτσής μας υποδέχεται με το έργο του «Ζωή μπροστά απ’ τη Φωτιά», δίνοντάς μας αμέσως το στίγμα πως οι στίχοι του θα είναι λιγόλογοι, μα γεμάτοι με εξομολογητικές ιστορίες:
Αγαπώ τις σκιές.
Τις μισώ.
Τις φοβάμαι.
Λαχταρώ τις σκιές.
Υποφέρω γι’ αυτές.
Η ποιητική του συλλογή «Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες» χωρίζεται σε διαφορετικές ενότητες οι οποίες έχουν τους αναγνωριστικούς τίτλους «Η πολιτεία των ίσκιων», «Κουρέλια», «Έρωτας, Πάθος, Αγάπη» και «Απόδραση».
Το ποιητικό μας σεργιάνι ξεκινά με την διάθεση από μέρους του δημιουργού για μια γόνιμη ενδοσκόπηση της ψυχής του. Μια πράξη που αγγίζει άμεσα και τις δικές μας σκέψεις και προβληματισμούς γύρω από την σύγχρονη κοινωνία που μας περιβάλει. Όπως γράφει ο ίδιος στο ποίημα «Το τωρινό μου σπίτι»:
Με το νου μου θα σε δω,
συνταξιδιώτη μου.
Στη Φυσαλίδα πλάι ποντισμένος,
άραγε να είσαι εγώ;
Προχωρώντας και άλλο την κριτική του σε μια κοινωνία που οι ηθικές αξίες έχουν ξεφτίσει, μιας και όπως σημειώνει με νόημα στο έργο του «Η πόλη των προαγωγών»:
Γυναίκες και άντρες παντού,
με ετικέτες τιμών.
Στρέφοντας κατόπιν τον καθρέφτη σε όλους εκείνους που διατηρούν τη δύναμη και την χρησιμοποιούν ολέθρια, υλοποιώντας την εγωιστική τους ματαιότητα:
-Ποίημα «Χωρίς ανάσταση»-
Πέθαναν.
Νόμιζαν πως ήταν αθάνατοι.
Πέθαναν.
Σκότωσαν όλους τους άλλους
-να νιώσουν, έτσι, αθάνατοι-
κι έπειτα,
πέθαναν.
…και μιλώντας στην συνέχεια για την αγάπη, εξιλεώνοντας όλα τα θέλω της καρδιάς. Εκεί όπου οι όρκοι γεννιούνται αυθόρμητα από τους πόθους, όμοιοι με μια «Ευτυχία από σοκολάτα»:
Κι αν είναι μέρα ηλιόλουστη,
στης αγκαλιάς σου θα κρυφτώ τον ίσκιο.
Κι αν ο άνεμος λυσσομανά,
σαν το πουλί που άργησε, πάνω σου θα δεθώ.
….γιατί «Τα λόγια της αληθινής αγάπης» σιγοψιθυρίζουν πως:
Τα λόγια της αληθινής αγάπης,
δίχως το στόμα λέγονται.
Έλα κοντά.
Και πριν το τέλος, ο ποιητής μας εμπιστεύεται τα μύχια μυστικά της έμπνευσής του, αφού:
-Ποίημα «Το άλλο όνομα των ποιητών»-
Γεννιούνται
και στον καυτό ήλιο
πετούν τα φύλλα τους κι ανθίζουν.
Μοσχοβολούν τα βράδια,
Πανέμορφα ποιήματα, λευκά
Καλή ανάγνωση σας εύχομαι Φίλοι μου!
Η συλλογή του Χρήστου Παπουτσή, Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Βρείτε το βιβλίο εδώ!
Στην περιγραφή λέει:
Δακρύζουν τα πλάσματα, στις θάλασσες του Σύμπαντος. Δακρύζει και το Σύμπαν. Κρύσταλλοι –οι ιστορίες, τα πάθη, οι εμπειρίες, η Αγωνία, η Ζωή– μέσα στα δάκρυα που τόσο ζουν όσο ζει και το Σύμπαν. Και όταν από το παλιό ένα καινούργιο Σύμπαν γεννηθεί, καινούργια πλάσματα εκεί, καινούργια Κρύσταλλα, μα ο Πόνος ίδιος.
Στα Κρύσταλλα διάβασε ο Ταξιδευτής την ιστορία των Κουρελιών, που προσπάθησαν να αποδράσουν από την Πολιτεία των Ίσκιων – τη χώρα της επιθυμίας, των παθών και των συναισθημάτων. Και ένα βράδυ, η ιστορία αυτή κύλησε μέσα σε τούτο το βιβλίο.
Ο Ταξιδευτής ταξιδεύει ακόμη, μακριά, στο παρελθόν. Προσπαθεί, απ’ τον ανάποδο τον δρόμο, να επιστρέψει στην Πατρίδα του.
Δεν πρόλαβα να του το πω: δίχως Ενδύματα πρέπει να επιστρέψει. Δεν πρόλαβα, διότι κι εγώ το θυμήθηκα τώρα, που διαβάζω την ιστορία μέσα σε τούτο το βιβλίο...
Τα έντονα, πλάγια γράμματα προέρχονται από την ποιητική συλλογή του Χρήστου Παπουτσή «Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες», Άνεμος Εκδοτική, 2016
