Μια τυπική μέρα του Μάνου Καράογλου
Ο τσαγκάρης Λιαμπέφ
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι μια μοντέρνα έκδοση σε όμορφο σχήμα, κι αυτό το επισημαίνω μπας και ανοιχτούμε σε νέες φόρμες, γραμματοσειρές, σχήματα, κ.ο.κ. κάποτε -ανάλογα με το είδος και τον όγκο βεβαίως και όχι καινοτομία για την πρωτοτυπία κι ό,τι να 'ναι!
Τα αστυνομικά, λοιπόν, αποτελούνται από δύο ανεξάρτητες ιστορίες αστυνομικού υπόβαθρου που διαθέτουν ιδιαίτερους ήρωες. Στην ιστορία του Μάνου Καράογλου δε, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο συνέχειας, εξού και η σχετική ερώτηση που έκανα στον Θανάση Λιακόπουλο.
Ο Μάνος Καράογλου, αφορά έναν αρκετά νέο αστυνομικό (και ως ηλικία αλλά σαφέστατα και ως προϋπηρεσία) που διαθέτει ατίθασο πνεύμα, ισχυρή γνώμη, θέληση, εξυπνάδα... και είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί αυτό που σκέφτεται/πιστεύει/υποστηρίζει με κάθε μέσο ενώ παρουσιάζεται και εξαιρετικά "ετοιμοπόλεμος" αφού δεν κάνει δεύτερες σκέψεις, ούτε δείχνει να έχει όρια ή φραγμούς. Τον συναντάμε στην πρώτη ιστορία και τον παρακολουθούμε σθεναρά για ένα εικοσιτετράωρο.
Οι περιγραφές διακρίνονται για τις αθυροστομία και την ωμότητα, δικαίως βέβαια -σε άλλη περίπτωση δε θα ήταν επιτυχημένες-, χρόνος δράσης είναι το σήμερα και τόπος μια γειτονιά της Αθήνας. Το ξεδίπλωμα του βασικού χαρακτήρα προκαλεί το ενδιαφέρον βλέποντας το και ως ψυχογράφημα του ήρωα, αν και χρειάζονται περισσότερες ιστορίες για να ολοκληρωθεί το προφίλ του, όμως δε παύει να σε κερδίζει με την οξύτητα των σκέψεών του, την αμεσότητά του και μια μοναδική αντίθεση που τον διακατέχει: να είναι εξαιρετικός ως αστυνομικός ερευνητής αλλά και "πρόθυμος" -ικανός θα λέγαμε- να περάσει στην άλλη πλευρά, την παραβατική, με την ίδια άνεση.
Η δεύτερη ιστορία είναι ένα σκοτεινό θρίλερ εποχής και ξεκινά με ένα πραγματικό δημοσίευμα των New York Times που αφορά έναν δολοφόνο στο Παρίσι. Αμέσως μετά το σκήπτρο πιάνει η πένα του συγγραφέα ο οποίος προσφέρει τη δική του εκδοχή για τις αιτίες και τα κίνητρα εκείνων των φόνων.
Οι δύο ιστορίες είναι ανεξάρτητες και τις χωρίζει περισσότερο από ένας αιώνας, αφορούν όμως δύο χαρακτήρες καθόλα νομοταγείς που κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν να περάσουν τη γραμμή διεκδικώντας ή προφυλάσσοντας. Διαβάζονται απνευστί και προκαλούν το ενδιαφέρον για τη συνέχεια.
Το βιβλίο του Θανάση Λιακόπουλου, Τα αστυνομικά (Μια τυπική μέρα του Μάνου Καράογλου και Ο τσαγκάρης Λιαμπέφ), κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άρτεμις Πετροπούλου.
Τι είναι τα Αστυνομικά;
Θανάσης Λιακόπουλος: Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι ευθύς εξ’ αρχής. Αυτές οι δύο ιστορίες δεν ενέχουν το παραδοσιακό σχήμα του αστυνομικού, έτσι όπως το έχουμε γνωρίσει παραδοσιακά στην Ελλάδα. Περισσότερο crime stories είναι παρά αστυνομικές, για να μην πω περισσότερο κοινωνικές με ένα αστυνομικό επιστέγασμα.
Τα Αστυνομικά Vol. 1 αποτελείται από δύο ιστορίες, ανεξάρτητες μεταξύ τους, η πρώτη με κεντρικό ήρωα τον αξιωματικό Μάνο Καράογλου, ένα φανταστικό πρόσωπο και η δεύτερη τον Ζαν Ζακ Λιαμπέφ, που έγινε ήρωας στην Γαλλία των αναρχικών και κομμουνιστών στις αρχές του αιώνα μας.
Τα Αστυνομικά Vol. 1 αποτελείται από δύο ιστορίες, ανεξάρτητες μεταξύ τους, η πρώτη με κεντρικό ήρωα τον αξιωματικό Μάνο Καράογλου, ένα φανταστικό πρόσωπο και η δεύτερη τον Ζαν Ζακ Λιαμπέφ, που έγινε ήρωας στην Γαλλία των αναρχικών και κομμουνιστών στις αρχές του αιώνα μας.
Να περιμένουμε κι άλλες ιστορίες με τον Μάνο Καράογλου;
Θ.Λ.: Ο Μάνος Καράογλου είναι ένας ήρωας που θα εξελιχθεί σε συνέχειες, εξού και το Vol.1 που αναγράφεται. Υπάρχουν άλλες 4 τουλάχιστον ιστορίες με την Καράογλου, που ευελπιστούμε να τις εκδώσουμε στην συνέχεια.
Η πρώτη ιστορία αναφέρεται σε μια τυπική μέρα του Μάνου Καράογλου; Είναι όντως μια τυπική μέρα του χαρακτήρα; Πόσο τυπική είναι, κι αν έτσι είναι οι τυπικές του μέρες οι άλλες πώς θα 'ναι;
Θ.Λ.: Μα ακριβώς αυτό είναι και το ερώτημα που μπορεί να γεννηθεί για την συνέχεια… Πρόκειται όντως για έναν τυπικό, καθημερινό αστυνομικό, που περνά έτσι τυπικά τις εργατοώρες του και γυρνάει σπιτάκι του να ξεκουραστεί και να διασκεδάσει; Μάλλον όχι, αλλά προς το παρόν δεν μας δίδεται τίποτα παραπάνω για το ποιόν του. Αυτά στην συνέχεια…
Ποιο είναι το προφίλ του;
Θ.Λ.: Δύσκολα μπορεί να διαφανεί απ’ την αρχή. Μέχρι στιγμής τον βλέπουμε να κάνει περίεργα πράγματα, να αυτοαναιρείται… Πιστεύω πως με την έκδοση των επομένων ιστοριών θα έχουμε ένα πλήρες προφίλ του ήρωα, που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να αποκαλύψω.
Τι συμβουλεύετε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Λ.: Συμβουλή; Να διαβάσει με προσοχή και να μην παρασυρθεί από την ρέουσα γραφή. Κι αν καταφέρει να δει μέσα από τις γραμμές στο τέλος κάτι που μπορεί να τον χαρακτηρίζει, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε στην δημοσίευση της επόμενης ιστορίας.
Θεωρείτε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει παραβατικοί υπό συνθήκες ή με το κατάλληλο κίνητρο;
Θ.Λ.: Θεωρώ πως είμαστε αυθόρμητοι και παρορμητικοί τύποι εδώ στην Ελλάδα, κάτι που διαφέρει απόλυτα με το αυθόρμητο και παρορμητικό, έτσι όπως το εννοούν στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Αμερική. Παραβατικοί γινόμαστε εξαιτίας της ανυπαρξίας ορίου εντός μας κι εξαιτίας της αδυναμίας ενός κράτους να μας βάλλει ένα όριο. Αυτά τα έχουν πει αρμοδιότεροι και τα έχουν εξηγήσει κι ερμηνεύσει. Εγώ απλά θέλησα να τα αποτυπώσω μέσα από έναν ήρωα και μια ιστορία για να τα κάνω, ίσως, πιο εύκολα κατανοητά, έστω τραβώντας τα στα άκρα απ’ τα μαλλιά.
