Είναι Όμοια πολίτης, κάτοικος της πρωτεύουσας, αλλά κάθε τέσσερα φθινόπωρα, τους βλέπει στην τηλεόραση. Εκείνους. Τους ανθρώπους με τα σκοτεινά μάτια. Τους βλέπει φτιασιδωμένους στην εντέλεια, μα διακρίνει τον πόνο στα βλέμματά τους. Οι Είλωτες των Ζωνών της Νέας Ελλάδας. Πως να ζουν; Πως είναι τα πράγματα στην επαρχία; Κανείς δεν τους λέει ποτέ. Προαισθάνεται πως οι Είλωτες, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν έχουν δει τα λούσα που απολαμβάνει εκείνη. Ποιος Είλωτας κάνει κάθε καλοκαίρι ταξίδι στα νησιά της Σίγμα και της Ταυ; Ποιος πάει για σκι στην Μυ; Ούτε καν τους μιλά όταν πάει στα μέρη τους. Τις απλώνουν το αντηλιακό στην πλάτη της στις παραλίες τους, της σερβίρουν ζεστή σοκολάτα στο σαλέ στα βουνά τους, αλλά δεν επιτρέπεται ούτε να την καλημερίσουν. Όμως ο πόνος στο βλέμμα τους… Δεν τον αντέχει η καρδιά της. Με τις φίλες της, δεν μπορεί να μοιραστεί αυτές τις σκέψεις της. Δεν θα καταλάβαιναν. Ούτε στον ψυχοθεραπευτή της δεν τολμά να μιλήσει για αυτές. Ούτε εκείνος θα μπορούσε να την πάρει στα σοβαρά.
Ίσως η λύτρωση να ερχόταν αν μιλούσε στον φίλο της, τον Αιμιλιανό. Παρά τα λουλουδάτα γένια του και την αγάπη του για την μόδα, είναι ευαίσθητο παιδί. Καθόλου επιφανειακός. Πόσο την είχε στηρίξει όταν τον χρειάστηκε!
Και είναι ο μόνος που γνωρίζει, με τον οποίον μοιράζεται την ίδια απέχθεια για την Κρυπτεία. Είναι ο μόνος που κοιτά με τον ίδιο οίκτο τους Είλωτες που τους υπηρετούν στις διακοπές. Ίσως του μιλούσε. Ίσως καταλάβαινε. Μα να, βλέπει τις φίλες της! Ώρα να διώξει τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό της. «Αιμιλιανέ, πρέπει να μιλήσουμε», στέλνει μήνυμα από το κινητό της, προτού το κρύψει στην τσάντα της. Τώρα, χαλάρωση![1]
Γιάννης Δημάς
Μια περίληψη για το μυθιστόρημα του Γιάννη Δημά, Οι ζώνες της φωτιάς:
Ελλαδικός χώρος. Μακρινό μέλλον. Από τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους οι κατακλυσμοί, οι αρρώστιες και οι πόλεμοι, κατάφερε να αναδειχθεί η Νέα Ελλάδα ως μοναδική εστία πολιτισμού στον ρημαγμένο πλανήτη. Το ακροδεξιό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα της Εθνικής Αυγής κυβερνά κι έχει χωρίσει τον λαό σε προνομιούχους και σκλάβους, τους Ομοίους και τους Είλωτες. Στην Ζώνη Άλφα, στα δυτικά της πρωτεύουσας, του Κέντρου, ο Αλέξανδρος Σιδέρης, Είλωτας δεκαεφτά ετών, κυνηγά παράνομα για να θρέψει τον πατέρα του και την φιλάσθενη αδελφή του, την Αριάδνη, από τότε που σκοτώθηκε η μάνα τους σε εργατικό ατύχημα κι ο πατέρας τους παρέλυσε από την θλίψη. Στην επίσκεψή του στην πρωτεύουσα, για να συναλλαχθεί με το υπουργείο Οικονομικών, γίνεται μάρτυρας ενός φοβερού γεγονότος που θα φέρει τα πάνω κάτω σε ολόκληρη την χώρα...
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια. Δείτε περισσότερα για το μυθιστόρημα εδώ!
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Ο Γιάννης Δημάς σημειώνει: Η λέξη ιεροτελεστία να αντικατασταθεί από την λέξη ψυχή!
Η καρδιά της δεν αντέχει τον αποχωρισμό. Το ταξίδι έφτασε ήδη στο τέλος του. Στο αεροπλάνο, ακολουθεί την γνωστή της πλέον διαδικασία, που έχει γίνει ιεροτελεστεία, και παίρνει την χειραποσκευή από το ερμάριο πάνω από την θέση της. Έπειτα, στέκεται στην ουρά για να αποβιβαστεί. Και πάλι μόνη της στο φοιτητικό της σπίτι.
Μακριά από μάνα και πατέρα. Η απουσία τους την εξουσιάζει και την εξακοντίζει πίσω στην Αθήνα της, με το υπέροχο φως του ήλιου που την λούζει. Ένα μειδίαμα, σχεδόν χαμόγελο, σχηματίζεται στα χείλη της. Μόλις εχθές βρέθηκε με την καλύτερή της φίλη. Την μοναδική. Μαζί από το γυμνάσιο. Ήπιαν ένα κρασί στο Κέντρο και συζήτησαν από κοντά για τελευταία φορά μέχρι το καλοκαίρι που θα ξαναγύριζε. Της λείπει ήδη πολύ. Στο Παρίσι δεν έχει καταφέρει να κάνει καμία ουσιαστική φιλία.
Είναι όλοι τόσο εγωιστές και νευρικοί κι αγχωμένοι… Γελά ενώ στην πραγματικότητα, ψευτογελά. Πόσο την ζήλευαν όλοι όταν αποφάσισε να πραγματοποιήσει το όνειρό της και να σπουδάσει στην πιο ωραία και ρομαντική πόλη του κόσμου! Μικρονοϊκή ζήλεια. Ποτέ της δεν την κατάλαβε. Συναίσθημα εντελώς ξένο προς εκείνη. Εκείνη είναι πάντα αγνή. Η αγάπη είναι η λύτρωσή της. Και δυστυχώς, πέρα από τους γονείς της, λίγοι την αγαπούν πραγματικά. Αλλά δεν παύει να ελπίζει και να πιστεύει στους ανθρώπους. Κάποια στιγμή θα βρεθούν οι πολύτιμοι φίλοι που τόσο της λείπουν. Οι επιφανειακές σχέσεις, δεν είναι για εκείνη. Δεν έχει αντοχές για μετριότητες. Όχι πια. Δεν είναι συλλέκτρια διαδικτυακών σχέσεων. Εκείνη, θέλει ανθρώπους τριγύρω της. Ανθρώπους που την αγαπούν και την καταλαβαίνουν. Ανθρώπους αληθινούς, να τους μιλά, να τους ακούει, να τους ακουμπά και να τους μυρίζει. Βγαίνει από το αεροπλάνο αποχαιρετώντας ευγενικά την αεροσυνοδό. «Au revoir!», της λέει σιγανά. Ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσει και πάλι τον φόβο της μοναξιάς. Όμως θα τα καταφέρει. Είναι δυνατό παιδί. Θα τα καταφέρει. Μπαίνει στο τρένο για να πάει στο σπίτι της. "Αντίο Αθήνα, bonjour Paris!", σιγομουρμουρίζει δακρυσμένη. "Δεν μου έλειψες καθόλου".
Γιάννης Δημάς
Γιάννης Δημάς
