Γιατί μιούζικαλ εποχής; Γιατί ενώ αφορά ένα σύγχρονο ζευγάρι καλλιτεχνών που ζουν στο Λος Άντζελες του 21ου αιώνα και τηλεφωνούν με iphone παρουσιάζουν μεγάλες παλιομοδίτικες τάσεις σε θέματα ενδυματολογίας, κουλτούρας, ρομαντισμού κ.ά. Το αποτέλεσμα δημιουργεί μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην "πόλη των αγγέλων" σήμερα αλλά διαθέτει "αρώματα" από άλλες δεκαετίες και συγκεκριμένα πάμπολλες αναφορές στα μιούζικαλ της Χολιγουντιανής παραγωγής από την ασπρόμαυρη εποχή τους ως και το εφηβικό Grease στα τέλη της δεκαετίας του 70. Μάλιστα, είναι η μόνη ταινία που έχω δει στη ζωή μου η οποία περιγράφει μια ιστορία στο σήμερα αλλά διαθέτει αισθητική και χορευτικά κλισέ εποχής -όπου και όταν τη βολεύει- δημιουργώντας ένα mix and match σύνολο που ή θα σε ξαφνιάσει ευχάριστα ή θα σε προβληματίσει βάζοντάς σε σε σκέψεις.
Έχετε σκεφτεί πώς κυκλοφορεί στους δρόμους του Λος Άντζελες ένας ανερχόμενος μουσικός σήμερα; Ή ένας σερβιτόρος σε καφέ; Ή μια εργαζόμενη ονειροπόλα νεαρή κοπέλα; Όπως κι αν τους φαντάζεστε θα αποτύχετε να πετύχετε τα κοστούμια της ταινίας*, απόδειξη ότι οι συντελεστές δεν αντέγραψαν την εποχή στην οποία απευθύνονται αλλά δημιούργησαν τον δικό τους κόσμο όπως τον φαντάστηκαν και θέλησαν... προτάσσοντας μια άποψη -όχι απαραίτητα περίεργη και σε καμία περίπτωση κακή- και αναβιώνοντας εκείνη τη μαγεία της χρυσής εποχής των μιούζικαλ με τις υπέροχες μουσικές, τις αισθαντικές μελωδίες, τα τραγούδια που σου κολλάνε και συνεχίζεις να σιγομουρμουράς αποχωρώντας από την αίθουσα, τις χορογραφίες που σε προ(σ)καλούν σε χορό, τις ρομαντικές ιστορίες ερωτευμένων, τα μαγευτικά τοπία μιας πόλης, τον έναστρο ουρανό της, το φως του φεγγαριού, το ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα, τους δρόμους, τις πλατείες, τα μαγαζιά της να συντελούν το τέλειο σκηνικό για τις ιστορίες των ανθρώπων της.
Σκεφτείτε δύο νέους στη μεγαλούπολη να αγωνιούν για το μέλλον κάνοντας όνειρα και στοχεύοντας στην επιτυχία. Αναλογιστείτε πώς συμπεριφέρονται, πώς κινούνται, πώς μιλούν... και ξεχάστε τα όλα αν θέλετε να αντιστοιχίσετε τη φαντασία εκείνη με τα πρόσωπα του La La Land. Γιατί οι ήρωες εδώ διαθέτουν άλλη στόφα. Ονειρεύονται με τον παλαιάς κοπής τρόπο, είναι ρομαντικοί με την κλασική έννοια, φιλότιμοι, ειλικρινείς... δεν χρησιμοποιούν καμία λέξη ή έκφραση φερμένη από τη διαδικτυακή/ηλεκτρονική εποχή τους... δεν ακολουθούν τη μόδα και δεν ακούνε τα τελευταία hits. Δε διασκεδάζουν σε night clubs με D.J.s και φώτα λέιζερ αλλά σε ατμοσφαιρικά Jazz bar. Δεν τρώνε στα fast foodάδικα ούτε ασχολούνται με κουτσομπολιό. Δεν έχουν χρήματα αλλά έχουν ποιότητα.
Πώς τους ήρθε το La La Land; Γιατί La La Land;
Κάτι από έναν ταξιδιάρικο ρυθμό (la la la la la), στην πόλη των αστεριών και των αγγέλων (L.A. = Los Angeles) και ένα land που σημαίνει γη. Μελωδικό, εύκολο, εύηχο, πρωτότυπο, πιασιάρικο.
Και τι αφορά το La La Land;
Προφανώς την ανάγκη του ανθρώπου να ακολουθήσει την κλίση του, εκείνο που αγαπά, κι από δίπλα την επιμονή στο στόχο και στο όνειρο. Και όλο αυτό μέσα από το πρίσμα μιας αγάπης που ένωσε δύο τέτοιους ανθρώπους. Και λέω αγάπης, γιατί αφενός δεν είδαμε κεραυνοβόλο έρωτα -το αντίθετο μάλιστα- και αφετέρου προκύπτει μια αμοιβαία βαθιά κατανόηση και αποδοχή.
Ξεχώρισα τα έντονα χρώματα που δηλώνουν νιάτα, φρεσκάδα, κέφι, έκρηξη... ενώ μου άρεσε που δεν είδα το κλισέ κόκκινο της φωτιάς να πρωταγωνιστεί σε καίριες στιγμές. Κόλλησα με τις νότες του soundtrack από το πρώτο άκουσμα, κι αυτό είναι ένα δυνατό ατού. Γοητεύτηκα από την ιστορία της Jazz και ευχαριστήθηκα τις αισθαντικές της νότες. Συγκινήθηκα υπερβολικά και απροσδόκητα στο τελευταίο δίλεπτο όταν έδειξαν εκείνο το τί θα είχε γίνει αν όλα είχαν γίνει αλλιώς και πιστεύω ότι αυτό το φινάλε πρόσθεσε αρκετούς πόντους στο σύνολο. Μου αποτυπώθηκαν οι ήρωες και μου έγιναν απίθανα συμπαθείς. Λατρεύω την ανεπιτήδευτη γοητεία του Ράιαν και της Έμα κι εκείνη την μη τελειότητά τους που τους κάνει γήινους, προσιτούς, δικούς μας. Αγάπησα την ερωτική ιστορία τους έτσι όπως προέκυψε μέσα από το πρίσμα της ματαιοδοξίας τους και που χάρη σε εκείνη έπεσαν πολλές φορές αλλά προσπάθησαν, κυνήγησαν και διεκδίκησαν το όνειρο. Εξεπλάγην από την ανυπαρξία μελοδραματισμών χάριν εντυπώσεων -επιτέλους!- ενώ το φιλμ αποδείχτηκε βαθιά συναισθηματικό και φορτισμένο.
Τέλος, θα το πω γιατί θα σκάσω, εντόπισα τις εκπτώσεις των ηρώων. Εκείνος συμβιβάστηκε σε μια δουλειά που δεν του ταίριαζε για να μπορέσει να επιβιώσει μέχρι να καταφέρει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Εκείνη συμβιβάστηκε σε μια ζωή που δεν της ταίριαζε από την οποία πνιγόταν στο πρώτο μισό της ταινίας όταν -ή επειδή- στη ζωή της υπήρχε εκείνος.
Σκεφτείτε λίγο εκείνο το: ίσως να μην είμαι αρκετά καλή και αναλογιστείτε ότι εκείνο το κορίτσι δε θα μπορούσε να πετύχει σε τίποτα με την εγκατάλειψη. Με την επιμονή όμως...
Κι αυτό θαρρώ ήθελε να πει η ταινία.
Σκεφτείτε λίγο ένα έργο για την τέχνη... δύο καλλιτέχνες να επιζητούν την αναγνώριση μέσω της τέχνης. Σκεφθείτε ότι η Τέχνη είναι επανάσταση και συλλογιστείτε την ατάκα που ακούγεται ανύποπτα: πώς θα είσαι επαναστάτης, πώς θα κάνεις επανάσταση, καινοτομία, όταν είσαι τόσο παραδοσιακός; Είσαι εγκλωβισμένος στο παρελθόν, αλλά η Jazz αφορά στο μέλλον... Σκεφθείτε τώρα πως αυτή η ταινία, με την vintage τύπου αισθητική της και τις παλιομοδίτικες πινελιές της δημιουργεί ένα στιβαρό statement όχι μόνο όσο αφορά τη σχέση της με τις άλλες μουσικοχορευτικές παραγωγές αλλά γενικότερα στην μεγάλη οθόνη. Αντίθεση ή παράδοξο; Τίποτα από τα δύο. Το κλασικό είναι κλασικό γιατί περιέχει διαχρονικότητα, αφορά όλες τις εποχές, όλους τους καιρούς και κάθε άνθρωπο. Μπορείς κάθε μέρα να επαναστατείς με νέες φόρμες, νέα σχήματα, να πρωτοπορείς, να συνεχίζεις -ίσως να επιβάλλεται κιόλας- αλλά πάντα θα επιστρέφεις στο κλασικό για την τεράστια αξία του.
Κι αυτό νομίζω ήθελε να πει η ταινία.
Ίσως πάλι εσείς να το είδατε διαφορετικά. Σε ένα όμως συμφωνούμε όλοι: μαγευτήκαμε. Επίσης, ξέρουμε ότι εκείνη η χαρακτηριστική φιγούρα πάνω στο λόφο, με τις κλακέτες και το κίτρινο φόρεμα θα μείνει για πάντα μέσα μας κατοχυρωμένη σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες και στην ιστορία τους, και πως, όπου την αντικρίσουμε ξανά θα μας επιστρέφει στη "Γη του τραγουδιού"... ίσως και σε ένα ρυθμό που σιγοψιθυρίσαμε μερικές φορές...
City of stars
Are you shining just for me?
Στο Λος Άντζελες, την πόλη που γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα, δύο νέοι ερωτεύονται, προσπαθώντας ταυτόχρονα να φτάσουν τους στόχους τους: εκείνη να γίνει μια διάσημη ηθοποιός, εκείνος να γίνει αναγνωρισμένος μουσικός. Θα καταφέρει η αγάπη τους να επιβιώσει στην σκληρή πραγματικότητα των συνεχών απογοητεύσεων και της απόρριψης;
O Ράιαν Γκόσλινγκ και η Έμμα Στόουν τραγουδούν υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νταμιέν Σαζέλ. Μαζί τους και οι: Τζ.Κ. Σίμονς, Τζον Λέτζεντ
* Τα κοστούμια του φιλμ είναι δημιουργίες της Mary Zophres, ελληνικής καταγωγής, που φέτος διεκδικεί το Όσκαρ κοστουμιών για το La La Land. Επίσης, στην κατηγορία του ήχου που επίσης είναι υποψήφια η ταινία με τις κυρίες Mildred Iatrou Morgan και Ai-Ling Lee νομίζω ότι "κρύβεται" ακόμα μία υποψηφιότητα με ελληνικό χρώμα. Περισσότερες υποψηφιότητες Ελλήνων ή ελληνικής καταγωγής στα Όσκαρ θα βρείτε εδώ!
