Για το έργο...
Ο Αδάμ μεγάλωσε με την φράση «τι θα πει ο κόσμος» και με μια μητέρα «παλαιών αρχών», να παρεμβαίνει στη ζωή του. Με οδηγό τον έρωτα κάνει την προσωπική του επανάσταση και σπάει τον ασφυκτικό κλοιό της οικογένειας, καταρρίπτοντας τις αναστολές, κρατώντας τις ενοχές.
Η συνάντηση του με το Μάνο θα αποβεί μοιραία. Η ευτυχία όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ. Η πραγματικότητα συνθλίβει το όνειρο. Το τέλος καραδοκεί. Οι δύο εραστές μένουν μετέωροι ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει».
«ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ»… Ένα σύγχρονο, κοινωνικό έργο του Γιώργου Αγγελίδη που θα μπορούσε να είναι αληθινή ιστορία.
Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου επιχειρεί μια ελεύθερη κατάδυση στο πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Αγγελίδη, αναδεικνύοντας με τη σκηνοθετική του ματιά την ευαισθησία της αγριότητας, διανθισμένη με κωμικές ανάσες. Το έργο παρουσιάζει την ιστορία δύο ερωτευμένων ανθρώπων σε έναν κόσμο, που έμαθε να κάνει πόλεμο και όχι… έρωτα.
Στόχος της παράστασης είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας από την κοινωνία και πιο συγκεκριμένα από την ίδια την οικογένεια, που αποτελεί τον πρώτο και βασικότερο πυρήνα διαμόρφωσης και εκπαίδευσης του ανθρώπου.
Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί της παράστασης μιλούν για το έργο και τους χαρακτήρες ενώ μπαίνουν κι εκείνοι στη θέση τους.
Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου λέει χαρακτηριστικά:
Ποιος θεωρείτε είναι ο ρόλος της οικογένειας στην αποδοχή της διαφορετικότητας;
Β.Τ.: Η αποδοχή της διαφορετικότητας χτίζεται και αρχίζει να αναπτύσσεται στο άτομο από την παιδική του ηλικία και κυρίως μέσα από το οικογενειακό–σχολικό περιβάλλον. Η έννοια του σεβασμού και της αυτοεκτίμησης παίζει σημαντικό ρόλο και αυτό το "κουβαλά" κάποιος από το σπίτι του. Όταν σεβόμαστε οποιονδήποτε είναι διαφορετικός από εμάς (π.χ. έναν άνθρωπο διαφορετικού χρώματος, διαφορετικής θρησκείας, διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων κ.ά.), αποδεικνύεται το επίπεδο του αυτοσεβασμού μας, της πνευματικής και συναισθηματικής μας ωρίμανσης. Γιατί να συμπεριφερθούμε άσχημα σε κάποιον που δεν μας μοιάζει ή δεν συμφωνούμε με τις επιλογές του; Γιατί να κάνουμε σε κάποιον αυτό που δεν θα θέλαμε να κάνει αυτός σε εμάς; Αν ο καθένας μπορούσε να καταλάβει και να αποδεχτεί πως ό,τι είναι σωστό για εμάς, δεν είναι απαραίτητα σωστό για όλους τους άλλους, ο κόσμος θα ήταν υπέροχος. Η οικογένεια θέτει τις βάσεις λοιπόν στην αποδοχή της διαφορετικότητας και θα ήταν ευχής έργον να μαθαίνει στα παιδιά από νεαρή ηλικία να μισούν το ίδιο το μίσος και τον ρατσισμό. Όχι τα άτομα που διαφοροποιούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ας αποδεχτούμε την διαφορετικότητα. Ας εξελιχθούμε μέσα από αυτήν. Όταν κατανοήσουμε ότι η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές και όχι στις ομοιότητες, τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε ελεύθερα και χαρούμενα.
Πόσο θα μας πάρει ακόμα να μάθουμε ως κοινωνία να αποδεχόμαστε όλους τους ανθρώπους και ότι αποκλίνει από εμάς;
Β.Τ.: Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικό ρυθμό σκέψης και αποδοχής των πραγμάτων– καταστάσεων που βιώνει. Καίριο ρόλο παίζει και η κοινωνία που μεγαλώνει κάποιος (πόλη ή χωριό). Στον φόβο όμως, συνηθίζουμε να απαντάμε με φόβο. Το διαφορετικό μας δημιουργεί μία αίσθηση φόβου. Όταν όμως μιλάμε για ανθρώπους θα πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ταμπέλες δεν έχουν καμία θέση. Δεν υπάρχει μαύρος, λευκός, gay, bi, στρέιτ, μουσουλμάνος, βουδιστής, χριστιανός. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι, με αισθήματα, ανάγκες και αδυναμίες. Όλοι είμαστε ίσοι κάτω από την ίδια ομπρέλα. Τέλος, ο Αϊνστάιν είχε πει: "Ο κόσμος είναι επικίνδυνο μέρος, όχι όμως εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που το βλέπουν να γίνεται και δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό". Ας κάνουμε κάτι, οτιδήποτε.
Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση: Πως προέκυψε η συνεργασία; Πως προσεγγίσατε το κείμενο;
Β.Τ.: Το «ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Αγγελίδη ενός νεαρού συγγραφέα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από συγγραφείς μεγαλύτερους σε ηλικία και με μακρόχρονη πορεία στο χώρο. Το έργο πραγματεύεται την ζωή ενός νέου, του Αδάμ, που έχει μεγαλώσει εγκλωβισμένος στα οικογενειακά δεσμά ανήμπορος να αντιμετωπίσει τα «θέλω» και τα «πιστεύω» της μητέρας του και μεγαλωμένος με τι φράση «τι θα πει ο κόσμος». Βρίσκει το σθένος να σταθεί ενάντια σε όλα αυτά και να κάνει κάτι το οποίο ηχεί απλό για όλους εμάς. Να ερωτευθεί. Την συνέχεια δεν μπορώ να την αποκαλύψω καθώς δε θέλω να προδώσω το έργο.
Η συνεργασία αυτή οφείλεται στη γνωριμία που έχω τόσο με τον συγγραφέα του έργου, όσο και με τα παιδιά από το Τhe Clap Project (Λίλα Παπαπάσχου – Χρήστο Σούτο). Κάναμε μια συνάντηση μιλήσαμε για το έργο, άρεσαν οι ιδέες μου και έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι.
Τέλος, το έργο το προσέγγισα με τρυφερότητα και ευαισθησία χρησιμοποιώντας απλές στιγμές τις καθημερινότητας, ανοίγοντας τα μάτια και μπαίνοντας μέσα του. Δεν στάθηκα απλώς παρατηρητής. Έκανα «βουτιά» μέσα σ’ αυτό, αγκάλιασα ένα τρυφερό και άκρως αληθινό κείμενο και το αποτέλεσμα θα το δείτε επί σκηνής. Ελπίζω να σας αρέσει.
Ο Νικόλας Γεωργάνης (Μάνος) λέει:
Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση.
Ν.Γ.: Ο Μάνος ασχολείται με τη φωτογραφία και έχει μετακομίσει στην Αθήνα για να σπουδάσει. Τα πράγματα στα επαγγελματικά του πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο σε αντίθεση με τα αισθηματικά του. Έχει αποδεχτεί τον εαυτό του και τον έχει αποδεχτεί και η οικογένεια του. Είναι πολύ εύθυμο παιδί, θετικό, με το χιούμορ και τη φρεσκάδα της ηλικίας του. Γνωρίζει τον Αδάμ μέσω μίας εφαρμογής γνωριμιών και τον ερωτεύεται αμέσως.
Τι θα κάνατε εσείς στη θέση του Αδάμ; Πως θα αντιμετωπίζατε το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον;
Ν.Γ.: Στη θέση του Αδάμ θα προσπαθούσα να αποδεχτώ πρώτα εγώ τον εαυτό μου, έπειτα να απογαλακτιστώ από την οικογένεια μου και να πατήσω γερά στα πόδια μου ώστε να έχω τη δύναμη και τη σιγουριά να τους το εκμυστηρευτώ.
Τώρα, όσο αφορά το κοινωνικό περιβάλλον δεν νομίζω ότι θα με ενδιέφερε και τόσο.
Ο Αντώνης Τσουρουνάκης (Αδάμ) απαντάει:
Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση.
Α.Τ.: Ο Αδάμ είναι ένας νεαρός, που προσπαθεί να ζήσει μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή. Έχει μεγαλώσει με μια μητέρα, που περισσότερο την ένοιαζε ο "κόσμος", παρά το ίδιο της το παιδί. Το "αφύσικο" παιδί, που με την βοήθεια του Θεού, θα γίνει και πάλι φυσιολογικό. Ο Αδάμ λοιπόν, όντας αποδέκτης τέτοιας αντιμετώπισης και λόγω της υπέρμετρης αγάπης του για την μητέρα του, κλείνεται στον εαυτό του και γίνεται η μαριονέτα της. Φοβάται, ντρέπεται και εθελοτυφλεί.
Ωστόσο, η γνωριμία του με το Μάνο, γνωριμία άκρως καθοριστική για την ζωή του, τον βοηθάει να βρει το θάρρος να αντιμετωπίσει τόσο την οικογένεια του, όσο και τον ίδιο του τον εαυτό. Νικητής ή χαμένος σε αυτήν του την προσπάθεια; Αυτό θα το αφήσω σε εσάς.
Τι θα κάνατε εσείς στη θέση του Αδάμ; Πως θα αντιμετωπίζατε το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον;
Α.Τ.: Μια κατάσταση σαν αυτή που αντιμετωπίζει ο Αδάμ, είναι αρκετά έντονη και πιεστική. Θεωρώ ότι κανείς μας δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια, πως θα αντιδρούσε στην θέση του. Βέβαια, από όσο ξέρω τον εαυτό μου, η αντίδραση μου θα ήταν ίδια με αυτή του Αδάμ -περίπου ίδια-, καθώς η αλήθεια, πιστεύω, είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό μιας υγιούς και επιτυχημένης σχέσης, είτε οικογενειακής, είτε φιλικής, είτε ερωτικής. Με την αλήθεια επιτρέπουμε στους άλλους να μας μάθουν και να μας αποδεχτούν, για αυτό που πραγματικά είμαστε, κάνουμε, σκεφτόμαστε, θέλουμε. Η αποδοχή των άλλων, είναι ανάγκη όλων μας, εμένα, του Αδάμ, εσάς. Οι παράμετροι οικογένεια και κοινωνία πάντα μας καθορίζουν και πάντα μας επηρεάζουν. Ωστόσο, επειδή η κοινωνία έπεται της οικογένειας, θα έδινα βαρύτητα στην άποψη της μητέρας μου, του πατέρα μου και του αδερφού μου. Η κοινωνία... η κοινωνία αποτελείται πολλούς για να κάτσω να πάρω την συγκατάθεση όλων. Σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο.
Η Λούλα Τριανταφύλλου (μάνα) λέει:
Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση.
Λ.Τ.: Υποδύομαι τη μητέρα του Αδάμ. Μια γυναίκα παλαιών αρχών που την ενδιαφέρει πολύ η γνώμη του κόσμου –το «φαίνεσθαι» δηλαδή και το «πρέπει». Όταν αντιλαμβάνεται ότι ο γιος της είναι ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να το δεχθεί και κάνει τα πάντα για να το αλλάξει.
Τι θα κάνατε εσείς στη θέση του Αδάμ; Πως θα αντιμετωπίζατε το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον;
Λ.Τ.: Θα το πάλευα. Αγώνας άνισος σε μια κατεστημένη ηθική που δεν στηρίζεται στη λογική και το δίκαιο. Θα προσπαθούσα να περάσω την αποδοχή στο δικαίωμα της επιλογής χωρίς να προκαλώ με τη συμπεριφορά μου. Διατηρώντας όσο γίνεται τη σοβαρότητα και την ψυχραιμία μου.
Και η Νατάσα Παπαδάκη (Δήμητρα) συμπληρώνει:
Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση.
Ν.Π.: Η Δήμητρα είναι η κολλητή φίλη του Μάνου, ένα κορίτσι γεμάτο πάθος κι ενθουσιασμό για τη ζωή. Δεν φοβάται να ρισκάρει, δεν φοβάται να πληγωθεί και είναι πάντα έτοιμη ν' ακούσει την καρδιά της γνωρίζοντας πολλές φορές, ότι αυτό μπορεί να της στοιχίσει. Όσο "απρόσεκτη" όμως μπορεί να παρουσιάζεται, όσον αφορά στον εαυτό της, τόσο προσεκτική είναι στα θέματα που αφορούν στον Μάνο. Μου θυμίζει αρκετά τον εαυτό μου, γιατί πολλές φορές μπορεί να φτάνω στ' άκρα, να πληγώνομαι εύκολα και η "επαναφορά" μου να είναι γρήγορη, στους ανθρώπους όμως που αγαπώ, είμαι συντηρητική και αυστηρή και προσπαθώ πάντα να τους συμβουλεύω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Τι θα κάνατε εσείς στη θέση του Αδάμ; Πως θα αντιμετωπίζατε το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον;
Ν.Π.: Δεν υπάρχουν πρέπει ή δεν πρέπει ή "συνταγές επιτυχίας" σε τέτοιες καταστάσεις. Ο κάθε άνθρωπος θέλει τον χρόνο του να τις διαχειριστεί. Και σχεδόν ποτέ το αποτέλεσμα δεν είναι ίδιο, γιατί ο κάθε ένας από εμάς είναι διαφορετικός. Στην ηλικία του Αδάμ εγώ προσωπικά θα είχα σίγουρα μεγάλη δυσκολία, να διαχειριστώ την οικογένειά μου, όπως θα ήθελα. Αρχικά πιστεύω, πως δεν θα τους έλεγα τίποτα, όσο και αν με δυσκόλευε και με καταπίεζε αυτό. Θ' άφηνα τον χρόνο να περάσει, προκειμένου να ωριμάσω τόσο, ώστε να μπορώ να τους αντιμετωπίσω, όπως εγώ θα έκρινα καλύτερα. Όταν θα έφτανε εκείνη η στιγμή, θα μιλούσα από καρδιάς, όπως δε θα είχα μιλήσει ποτέ ως εκείνη την ημέρα. Θα επέλεγα πολλούς τρόπους, ώστε να τονίσω την όμορφη πλευρά της διαφορετικότητάς μου στα μάτια τους. Στην περίπτωση που οι προσπάθειές μου θα αποδεικνύονταν άκαρπες, θ' απομακρυνόμουν από την οικογένειά μου, δίνοντάς τους χρόνο για να καταλάβουν.
Με το παράδειγμά μου, τις επιλογές και την πορεία της ζωής μου θα προσπαθούσα να τους κάνω υπερήφανους, έστω και από μακριά, ελπίζοντας πάντα, ότι αυτό θα ήταν ικανό να τους ξαναφέρει και πάλι κοντά μου.
Τέλος, η Όλγα Λουπάκη (Κατερίνα) απαντάει:
Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση.
Ο.Λ.: Η Κατερίνα είναι 25 χρονών. Πρόκειται για μια ήρεμη προσωπικότητα χωρίς πολλές διακυμάνσεις. Είναι ευγενική, καλόκαρδη και θέλει να τα πηγαίνει καλά με όλους. Καθόλου επαναστάτρια θα έλεγα. Επιθυμεί οι επιλογές που κάνει να της προσφέρουν ασφάλεια. Αγάπησε τον Αδάμ πολύ αλλά ευτυχώς για εκείνη είχε την αξιοπρέπεια να τελειώσει την σχέση τους την στιγμή που έπρεπε και με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό το στοιχείο κιόλας είναι που μου αρέσει πιο πολύ σε εκείνη, το ότι δείχνει κατανόηση στους ανθρώπους, σέβεται τις επιθυμίες τους και έχει πολλή αγάπη να δώσει στους γύρω της.
Τι θα κάνατε εσείς στη θέση του Αδάμ; Πως θα αντιμετωπίζατε το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον;
Ο.Λ.: Ο Αδάμ είναι εγκλωβισμένος στον ίδιο του τον εαυτό κατά την γνώμη μου. Μεγάλωσε με έναν τρόπο που τον ανάγκασε να βάλει πάνω από όλα τα πρέπει θυσιάζοντας τα θέλω του. Αδιαμφισβήτητα είναι σε μια δύσκολη θέση γιατί δεν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει την μητέρα. Είναι άσχημο να μη νιώθεις αποδεχτός από τους δικούς σου ανθρώπους. Οπότε εγώ στη θέση του δεν ξέρω πραγματικά τι θα έκανα. Νομίζω ότι ή θα έφτανα στα όρια μου θα τα παραδεχόμουν όλα και θα ήμουν έτοιμη για τις συνέπειες ή θα έφευγα και θα ζούσα τη ζωή που ήθελα μακριά από όλους χωρίς να τους πω την αλήθεια, για να βρεθώ εκεί που θα μπορούσα να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε να φύγω από την οικογένεια μου.
Περισσότερα για την παράσταση θα διαβάσετε εδώ!
Συντελούν:
Κείμενο: Γιώργος Αγγελίδης
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Βαλεντίνος Τσίλογλου
Επιμέλεια Κίνησης: Λυδία Ορφανουδάκη
Επιμέλεια σκηνικού: Under Construction at Athens
Βοηθός Σκηνοθέτη: Όλγα Λουπάκη
Φωτισμοί: Βαλεντίνος Τσίλογλου
Φωτογραφία – Σχεδιασμός αφίσας: Κωστής Λέπουρης
Μακιγιάζ Φωτογράφισης: Μαριτάζια Κατσιμήγκου
Μουσική επιμέλεια - Ηχητική επεξεργασία:
Pit Νικολογιάννης - Βαλεντίνος Τσίλογλου
Παραγωγή: ΕΚΚΥΚΛΗΜΑ Ε.Π.Ε.
Οργάνωση Παραγωγής/ Επικοινωνία: «The Clap Project»
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Νικόλας Γεωργανής, Νατάσα Παπαδάκη, Λούλα Τριανταφύλλου, Αντώνης Τσουρουνάκης
Φιλική Συμμετοχή: Όλγα Λουπάκη
Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής
Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115 (Μετρό Κεραμεικός)
Κρατήσεις: 2103425637, 6936159129
Πρεμιέρα: Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:15
Διάρκεια: 90'
Κερδίστε διπλές προσκλήσεις!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες σχετικά με τα δώρα, τους τυχερούς και τις κληρώσεις εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 6 Μαρτίου 2017 και οι τυχεροί θα ενημερωθούν με προσωπικό μήνυμα ενώ πρέπει να βρίσκονται τουλάχιστον μισή ώρα πριν την έναρξη της παράστασης στο ταμείο του θεάτρου για να παραλάβουν την πρόσκλησή τους.
k
Καλή τύχη!
