koukidaki: Τσάικα!

Δύο παράλληλες ιστορίες. Ένα σημείο στίξης.

Στο Τσάικα... μπορεί να σας μπερδέψει το δελτίο τύπου. Μπορεί να σας μπερδέψει και η παράσταση αλλά θα σας ξεμπερδέψει η ίδια η παράσταση, δηλαδή οι συντελεστές της. Μπερδευτήκατε;

Στο δελτίο τύπου γράφει:
Οι ήρωες του Γλάρου υποφέρουν από μεθεόρτια κατάθλιψη. Για να ξεχάσουν διαβάζουν, χορεύουν ξέφρενα στο πάρτι που έχουν στήσει και αναρωτιούνται αν κανείς γνωρίζει τα βάσανά τους.
Αυτό που συμβαίνει επί σκηνής... αφορά δύο κείμενα του Τσέχωφ, τον Γλάρο και Το θαυμαστικό, με τα οποία οι ήρωες υποθέτουν, συνομιλούν και ερωταπαντώνται για την υποκριτική τέχνη και τη σχέση τους με το θέατρο στα πλαίσια μιας κωμωδίας για τη ζωή στο θέατρο και το θέατρο στη ζωή -το τελευταίο έτσι ακριβώς διατυπώνεται στο δελτίο τύπου αλλά θαρρώ είναι τόσο ορθά τοποθετημένο που δε γίνεται να αντικατασταθεί με κάτι άλλο.

Αν ακόμα δεν καταλάβατε τί θα δείτε... είναι επειδή οι δημιουργοί αυτής της παράστασης επέλεξαν εντέχνως να σας αποκρύψουν μερικά χαρτιά. Όμως είναι έτοιμοι να σας τα ανοίξουν όλα αρκεί να τους ακολουθήσετε σε αυτό το θεατρικό ταξίδι που, προσωπικά, χαρακτηρίζω με λέξεις όπως: δημιουργικό, πρωτότυπο, κεφάτο, νεανικό, καλοδουλεμένο...
Τρεις άνθρωποι στη σκηνή, η Λίνα Καλπαζίδου, η Αφροδίτη Αντωνάκη και ο Σταυριανός Κιναλόπουλος αναλαμβάνουν "χρέη" χαρακτήρων στις τέσσερις πράξεις του έργου ενώ ο Δημήτρης Δημόπουλος, σε ρόλο έκπληξη εκτός σκηνής, ολοκληρώνει την εμπειρία στις εμβόλιμες -ανάμεσα στις πράξεις- παρεμβάσεις του.
Η Λίνα Καλπαζίδου, πέρα του μεγάλου ταλέντου της που δικαίως καλλιεργεί, δείχνει και με αυτήν την παράσταση -να σας θυμίσω τη Hannele ή το Σχολείο γυναικών- ότι εξακολουθεί να πειραματίζεται σε νέα πράγματα. Έχει μια σκηνική δυναμική που εγκλωβίζει το θεατή πάνω της, μπορεί να αντεπεξέλθει άρτια σε πλήθος καταστάσεων (πρόζα, τραγούδι, ξένες γλώσσες, μίμηση, χορό...) αλλά, το βασικότερο, δε "τεμπελιάζει" αρκούμενη στα απαραίτητα -και πολύ καλά κάνει, μιας τα απαραίτητα ποτέ δεν είναι πανάκεια ούτε αρκετά αν θεωρείσαι καλλιτέχνης κι έχεις την πρόθεση να προχωρήσεις και να εξελιχθείς... και το ίδιο θαρρώ ισχύει για όλους τους συντελεστές (προς όφελος του θεατρόφιλου κοινού). Η Αφροδίτη Αντωνάκη συμπληρώνει εξαιρετικά τη διανομή. Θα έλεγες προσφέρει από την μεγάλη πείρα της παρά το νεαρό της ηλικίας της καθώς έχει κάνει τα πάντα (ό,τι μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός και όπου μπορείτε να φανταστείτε την ύπαρξη και συμμετοχή ενός ηθοποιού) και ο Σταυριανός Κιναλόπουλος έτσι κι αλλιώς έχει καινοτομήσει ως συγγραφέας (βλέπε Κιχ) αλλά και ρισκάρει ανενδοίαστα (βλέπε Κι απόψε ένα τρένο έχασα) οπότε βρίσκεται στο στοιχείο του συμμετέχοντας εδώ και το κατακτά με άνεση. Όσο για τη φωνή της παράστασης, τον Δημήτρη Δημόπουλο... συμπληρώνει ιδανικά το εγχείρημα αφού, εννοείται πως, αν πρέπει να ακούσεις ή να μαγευτείς από μία φωνή αυτήν την φωνή έχεις στο μυαλό σου.

Σε αυτήν την παράσταση δε θα γνωρίσετε απλά μία διασκευή-πείραγμα δύο έργων του Τσέχωφ, ούτε θα μείνετε απλά ικανοποιημένοι με το δυναμισμό της ομάδας αλλά θα έρθετε σε επαφή με εκείνο το άλλο θέατρο που ανήκει στους ταλαντούχους ανθρώπους τούτης της χώρας που είναι έτοιμοι και ανοιχτοί να δεχθούν νέες προοπτικές, καινόφερτα μοτίβα και προχωρημένες παραστάσεις, να πειραματιστούν με τους συγγραφείς, τα έργα, τους χαρακτήρες, τα είδη... να αντλήσουν από το κλασικό δομώντας μοντέρνες φόρμες παραστασιοποίησης και σκηνικής δράσης... και εντέλει να προσφέρουν νέες κατευθύνσεις αφήνοντας τη δική τους σφραγίδα και χωρίς να φοβηθούν την πρόκληση, το άγνωστο ή την πολλή δουλειά. Και το κυριότερο; Δε χρειάζεται καν να έχετε διαβάσει Τσέχωφ. Μπορείτε να αφεθείτε σε αυτό που συμβαίνει εκεί, να επιτρέψετε στα πρόσωπα να σας παρασύρουν στον κόσμο τους ενώ άπαντα θα εξηγηθούν με πολύ απλό και εποικοδομητικό τρόπο, χωρίς να μείνουν κενά ή ερωτήσεις.

Υστερόγραφο πρώτο:
Η λέξη τσάικα στα ρωσικά σημαίνει γλάρος.
Υστερόγραφο δεύτερο:
Μήπως έχετε προσέξει πόσες ατάκες των ηρώων του Γλάρου έχουν θαυμαστικό; Κι αλήθεια, εσείς ξέρετε πότε χρησιμοποιούμε το θαυμαστικό;