Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων

Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων τιτλοφορείται το νέο λογοτεχνικό πόνημα του συγγραφέα Θοδωρή Κούκια. Είναι το 2ο του μυθιστόρημα του συγγραφέα. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος και ανήκει στη σειρά «Big Bang Books». Πρόκειται για ένα κατά κύριο λόγο εφηβικό μυθιστόρημα. Μυθιστόρημα όμως που διαβάζεται απνευστί με αμείωτο ενδιαφέρον και τεράστια άνεση από κάθε αναγνώστη ανεξαρτήτου ηλικίας, γιατί όλοι μας κρύβουμε βαθιά μέσα μας ένα παιδί.

Προσωπικά, ξεκίνησα το συγκεκριμένο βιβλίο με όρεξη κι ανυπομονησία να συναντήσω μέσα στις σελίδες του τους ήρωες που αναφέρονται έξυπνα στο οπισθόφυλλο του!

Ο συγγραφέας αρχικά μας συστήνει μέσα απ’ τα πρώτα σύντομα κεφάλαια του βιβλίου την κεντρική ηρωίδα του που ακούει στο όνομα Νεφέλη.

Η Νεφέλη είναι μία νεαρή κοπέλα που έχει μόλις διαβεί το κατώφλι της εφηβείας και ζει μόνο με την μητέρα της, αφού οι γονείς της αποφάσισαν κάποτε να πάρουν διαζύγιο. Είναι μία κοπέλα που λόγω των συχνών μεταθέσεων της μητέρας της που εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος αναγκάζεται να αλλάζει διαρκώς φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει πολλαπλές δυσκολίες προσαρμογής, ειδικότερα όσον αφορά τον χώρο του σχολείου.

Για ακόμη μία φορά λοιπόν με αφορμή την μετάθεση της μητέρας της η Νεφέλη θα αναγκαστεί να αλλάξει και πάλι σχολικό περιβάλλον.

Στο νέο της σχολείο έχει την αίσθηση πως αποτελεί κομμάτι ενός διαφορετικού παζλ που δε ταιριάζει με τίποτα και με κανέναν…

Ωστόσο, εκεί θα συναντήσει τον Ίωνα και την Αντέλα. Δύο επίσης περιθωριοποιημένους εφήβους τους οποίους και θα συναναστραφεί, δημιουργώντας τη δική της παρέα.

Ο Ίωνας είναι ένας έφηβος λιγάκι παράξενος. Ένας έφηβος με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας που μέχρι πρότινος ήταν γνωστός ως σύνδρομο Άσπεργκερ.

Η Αντέλα από την άλλη είναι μία κοπέλα αλβανικής καταγωγής και κόρη μιας γυναίκας αμφιβόλου ηθικής σύμφωνα με τους συμμαθητές της.

Πλάι τους η Νεφέλη θα βρει το δικό της απάγκιο και με τη στήριξη τους θα καταφέρει να υπερπηδήσει όλες εκείνες τις δυσκολίες που θα προκύψουν στο νέο της σχολικό περιβάλλον και όχι μόνο, δυσκολίες που θα την πληγώσουν…

Παράλληλα με την ιστορία της Νεφέλης σε επίσης σύντομα κεφάλαια παρεμβάλλεται μία παραμυθένια ιστορία που εκτυλίσσεται στο βασίλειο της Εφορίας, εκεί όπου τα «Αναλώσιμα» του γραφείου έχουν τη δική τους πνοή, με πρωταγωνίστρια μία λευκή σελίδα, που το καταδεικνύει άλλωστε και το όνομα της μιας και τη λένε Ταβούλα Ρασά που ονειρεύεται να ζήσει ελεύθερη.

Ο Θοδωρής Κούκιας λοιπόν, με εξαιρετικά απλό, τρυφερό και δροσερό, άλλοτε συγκινητικό κι άλλοτε λιγάκι σκληρό λόγο πλάθει την ιστορία της Νεφέλης και εξελίσσει μέσα από πολυάριθμα γεγονότα την πλοκή της, φυτεύοντας παράλληλα πότε μικρούς, και πότε κάπως μεγάλους σπόρους προβληματισμού που θα ανθίσουν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης σε «μπουμπούκια» σκέψης.

Ο συγγραφέας με αφήγηση σε α’ πρόσωπο μέσα από την εφηβική ματιά της Νεφέλης παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό αρκετά κοινωνικά ζητήματα.

Συγκεκριμένα, κάποια από τα ζητήματα αυτά στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας είναι: οι σύγχρονες μορφές της οικογένειας και συγκεκριμένα η μονογονεϊκή, που προκύπτει ύστερα από το διαζύγιο των δύο γονέων, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ειδικότερα το Facebook και το πώς αυτό χρησιμοποιείται όχι μόνο για να οικοδομηθούν και να διαλυθούν ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και ως όπλο στα χέρια των «bullies» και μέσο όμως αντεκδίκησης από τα θύματα του «bullying», καταδεικνύοντας έμμεσα λοιπόν το διττό χαρακτήρα του διαδικτύου, οι απαθείς καθηγητές που διέπονται απ’ την απαρχαιωμένη νοοτροπία των δημοσιών υπαλλήλων, αλλά κι οι φωτεινές εξαιρέσεις αυτών, που μπορούν με την παρουσία τους να τροφοδοτήσουν θέληση, ελπίδα κι έμπνευση στους μαθητές τους, ο αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας και τα χαρακτηριστικά αυτού που με πολύ επιτυχία ο συγγραφέας τα παρουσιάζει μέσω του Ίωνα, η διαφορετικότητα που πολλές φορές η επαρχία αδυνατεί να σηκώσει στους ώμους της και άλλα πολλά σημαντικά και λιγότερο σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, ζητήματα συνήθη για τα εφηβικά μυθιστορήματα.

Κεντρικός θεματικός άξονας όμως γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η πλοκή του βιβλίου είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα δυσδιάκριτο πολλές φορές από τους γονείς των εφήβων που όμως με τον άμεσο εντοπισμό του και την κατάλληλη ειδική βοήθεια και στήριξη γενικότερα από το κοινωνικό κι οικογενειακό περιβάλλον επέρχεται σταδιακά η λύση του.

Αυτό το ζήτημα λοιπόν δεν είναι άλλο από την ΕΦΗΒΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!

Ο συγγραφέας με πολύ σεβασμό σε αυτό το ζήτημα σκιαγραφεί το πορτραίτο της κατάθλιψης μέσα από την παρουσίαση των συμπτωμάτων αυτής στην καθημερινότητα της Νεφέλης. Συμπτωμάτων τα οποία εκ πρώτης όψεως δεν είναι αρκετά για να πυροδοτήσουν το συναγερμό στον περίγυρο της έφηβης Νεφέλης, την οποία βλέπουμε σταδιακά να στραγγίζει από θετικά συναισθήματα, όρεξη και διάθεση και να προβαίνει σε σχολικές κοπάνες, να διακόπτει την επικοινωνία με την μητέρα της και φυσικά να επιλέγει να περάσει τις περισσότερες ώρες της μέρας κάτω από το «βαρύ» πάπλωμα, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ενδείξεις της κατάθλιψης!

Ωστόσο, η Νεφέλη θα πιαστεί γερά απ’ τα χέρα όλων αυτών που πρόθυμα τα άπλωσαν για να της προσφέρουν τη βοήθεια τους και θα καταφέρει να ξεπεράσει και το εμπόδιο αυτό με περίσσιο θάρρος!

Ολοκληρώνοντας, «Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων» είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διδακτικό… Ένα βιβλίο που κατάφερε να αγγίξει τις ευαίσθητες αναγνωστικές μου χορδές... Κατάφερε να με συγκινήσει, να διεγείρει τις σκέψεις και τον προβληματισμό μου, καθώς και συναισθήματα θυμού, τα οποία όμως καταλάγιασαν όταν κάποιοι ήρωες του βιβλίου γεύτηκαν τις αρνητικές απόρροιες των πράξεων τους μέσω της εκδίκησης γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί όταν τους το επιβάλλουν τα γεγονότα να περάσουν από τη θέση του θύματος στη θέση του θύτη για να υπερασπίσουν τον εαυτό του!

Και μία μικρή γεύση από το εξαίρετο αυτό λογοτέχνημα του κύριου Κούκια που σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει το ιδανικότερο δώρο για ένα παιδί στην εφηβική ηλικία:

«Καμιά φορά τα προβλήματα μοιάζουν με το καρβουνάκι που κρατάς. Κάποια στιγμή ήταν κάρβουνο που μας έκαψε και το πετάξαμε από το χέρι μας. Κι όταν σταμάτησε να καίει, μπορέσαμε όχι μόνο να το ξαναπιάσουμε, αλλά και να το μετατρέψουμε σε κάτι ωφέλιμο», είπε ο Ορέστης και σήκωσε ένα μπλοκάκι για να ζωγραφίσει κι εκείνος κάτι. (σελ. 226)

Γιάννης Ζαραμπούκας

Το μυθιστόρημα του Θοδωρή Κούκια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Περισσότερα από/για τον Θοδωρή Κούκια:
Ο Θοδωρής Κούκιας και Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων
Ο Θοδωρής Κούκιας και Το νεκρό ψάρι