Είσοδος στο 2017 και πρώτη μου επαφή με μια ελληνική μπάντα που υιοθετεί τον αγγλόφωνο στίχο και ακούει στο όνομα Altribe. Εξ όσων γνωρίζω, τρίτος ολοκληρωμένος δίσκος για το συγκρότημα, με τον drummer Άλμπερντ Παναγιωτόπουλο στο δημιουργικό κομμάτι, τη Φιόνα Λαμπρίδη ως frontwoman, ακουστική κιθάρα και συνθετική συνδημιουργό των κομματιών, τον Απόστολο Καρατζά στην ηλεκτρική κιθάρα, ενώ νέο μέλος στην μπάντας αποτελεί ο Γιάννης Γαρδικλής στο μπάσο.
Εννέα στο αριθμό τα κομμάτια του δίσκου "Spooky Train", μια βεντάλια σε ηχητικούς χρωματισμούς post rock, blues, half 'n' half funky/soul και όχι μόνο, και να που έχεις παραπάνω των τριάντα έξι λεπτών ερμηνείας και άξιας μουσικής που τιμάει τον χρόνο και τα αυτάκια σου· trust me, δεν είναι και τόσο εύκολο στις μέρες μας να απολαύσεις μισή ώρα καλής μουσικής!
Ο δίσκος ξεκινάει με το κομμάτι "Be The Hero", μια slow burning εισαγωγή στον στιχουργικό κόσμο των Altribe, αλλά εξαιρετικά εύφλεκτη μέσα από την ταξιδιάρικη φωνή της Φιόνας Λαμπρίδη. Οι κιθάρες του Καρατζά αποτελούν μελαγχολικές southern παραπομπές και το κομμάτι σου σκαλίζει ένα χαμόγελο με τη μελωδικότητά του.
Επόμενο βήμα το "Got A Life To Live". Πανέμορφη θηλυκή αγριάδα και έμφαση φωνητικής θεατρικότητας της frontwoman που ομολογουμένως γεμίζει το κομμάτι λίγο πριν το μελωδικό rhythm quitar solo και το τυλίγει μετά. Η σύνθεση έχει αναδυθεί πιο δυναμική, σε προϊδεάζει για τη συνέχεια, και ευθύς σκάει με το επόμενο κομμάτι, το "Spooky Train" που τιτλοφορεί και το άλμπουμ, τραβώντας τα πιστόλια από τις θήκες μιας καλοπαιγμένης μουσικής ζώνης. Πρόκειται για μια άμεση και ανά βήμα heavy blues/rock αναφορά που αποτολμά την κατάδυση του ακροατή σε έναν μυστηριακό ηχητικό ακομπανιαμέντο. Εμφανείς οι επιρροές από υπέροχες μουσικές εποχές, ίσως ένα Moby Dick σε μια πιο αργοβηματιστή εκδοχή να πλαγιάζει στις εμπνεύσεις, και ομολογουμένως άξια μετονομασμένο το άλμπουμ από το συγκεκριμένο κομμάτι.
Τέταρτο κομμάτι το "Wrong Direction" στο οποίο θα ήθελα το mastering της παραγωγής να είναι λίγο περισσότερο προσεγμένο (και εν γένει στον δίσκο αλλά ειδικότερα στο συγκεκριμένο κομμάτι). Η φωνή είναι pitchαρισμένη λίγο περισσότερο από όσο πρέπει για να συνοδεύει (και όχι να καλύπτει όπως εν μέρει γίνεται στο δεύτερο ρεφρέν). Αφήνω ένα ενδεχόμενο πάντα να αδικεί το κομμάτι η digital εκδοχή που άκουσα και περιμένω να βγω λάθος στο βινύλιο, εάν αυτό υπάρξει. Επίσης αχρείαστο το ένα λεπτό του κλεισίματος με την επανάληψη των στίχων· άξιος χώρος εδώ προσφερόμενος για φωνητικούς αλλά και για μουσικούς πειραματισμούς. Ομολογώ πως ακούγοντάς το, περίμενα να εκραγεί κάποια στιγμή το κομμάτι σε έναν οργασμό οργάνων που θα εντυπωσίαζε περισσότερο από το να κλείνει παραμένοντας στο μελωδικό σβήσιμο, όμως αυτό αποτελεί μονάχα μια προσωπική θεώρηση.
Το πέμπτο κομμάτι λέγεται "Stick To Me" και η φωνή της Λαμπρίδη κατέβηκε σκάλα, βάθυνε, διαφάνηκε η χροιά μιας κλασικότητας (δεν το γνωρίζω, όμως κάτι μου λέει πως κατέχει ανάλογες σπουδές η καλλιτέχνις), και πρόσδωσε μια χροιά μελαγχολίας στο τραγούδι· άκρως θεατρικό το κομμάτι, προσχηματικό εν είδει μοναξιάς μέσω των στίχων και ομολογώ προσφέρεται ακραιφνώς για τη χρήση του σε κάποιο soundtrack.
Τη μελαγχολική μα τόσο θερμή αυτή μπαλάντα διαδέχεται η εξαιρετική είσοδος του επόμενου κομματιού με τίτλο "When The Sin Goes Marching In". Ομολογουμένως πανέξυπνο το λογοπαίγνιο, τα ταμπούρα του Παναγιωτόπουλου κροταλίζουν και θέλουν να ουρλιάξουν την ισχύ τους κάνοντας εξαιρετική δουλειά εδώ, ενώ η ισχυρή μπροστάρα φωνή της Λαμπρίδη χοροστατεί σε μια funkie/post μελωδία ανάμεσα σε λυρισμούς επηρεασμένους -ίσως;- από P.J. Harney. Θεωρώ πως πρόκειται για το πιο mainstream κομμάτι του δίσκου, άκρως ραδιοφωνικό και catchy.
Έβδομο βήμα του δίσκου, το "You Gonna Miss Me", μια σύνθεση που θαρρώ πως αποτυπώνει τις εν μέρει 90's επιρροές της μπάντας. Με στιβαρά, κοφτά ακόρντα να χαρίζουν αρμονική χροιά και μελωδικότητα στο αποθεωτικό ρεφρέν. Επίσης κομμάτι που στέκεται άξια στα decks ενός rock club κάνοντας τον κορμό σου να θέλει να κουνηθεί ασυναίσθητα στον ρυθμό του. Στο μπάσιμο του δεύτερου κουπλέ, αν έσκαγε ένας Anderson από Suede δε θα μου φαινόταν αταίριαστο (και γιατί όχι στο μέλλον; Think about it!).
Επόμενο κομμάτι το "On The Road", μια semi-country μπαλάντα στο μάλλον μελετημένο από την μπάντα μοτίβο των Calexico, με έμφαση στις παραδοσιακές και αγαπημένες mexican μουσικές νόρμες και με εξαιρετική τη χρήση τρομπέτας στο κομμάτι. Βαθιά συνθετικό, άκρως ιδανικό για τον ρομαντισμό της έκτασης μιας φωνής αλλά και του τι έχουμε να δούμε στο μέλλον από τους Altribe. Πιστεύω θα αποτελέσει ένα από τα αγαπημένα όλων όσων ακούσουν τον δίσκο.
Ο δίσκος κλείνει με μια διαφορετική εκτέλεση του "Spooky Train", unexpected όπως θέλουν τα παιδιά να την τιτλοφορήσουν και ορθώς το κάνουν, καθώς δεν αποτελεί απλώς μια unplugged μορφή του κομματιού αλλά θαρρείς πως έχεις να κάνεις με ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι που λειτουργεί ολοκληρωτικά και συνδημιουργικά για τους Altribe μέσα στον δίσκο τους. Είναι το κομμάτι που άκουσα τις περισσότερες φορές ομολογώ, κι αυτό γιατί αν και έχεις να κάνεις με τη χρήση των ίδιων στίχων, ακούγοντας νωρίτερα το ίδιο τραγούδι μέσα στον δίσκο θες να πάρεις μια εκδίκηση, να φύγεις αγριεμένος μακριά από καταστάσεις, ενώ εδώ η μουσικότητα των ακόρντων και οι ερμηνευτικές στιγμές της φωνής, σε ωθούν σε μιας εντελώς διαφορετική προοπτική, σε ένα γαληνεμένο φινάλε, μια γλυκιά και βέβαιη νίκη μέσω της ηρεμίας, αναδεικνύοντας ένα εντελώς διαφορετικό συναίσθημα.
Εν κατακλείδι:
Η πρώτη μου γνωριμία με τα παιδιά ήταν μια ευχάριστη αποκάλυψη ομολογώ, θα τους γυρέψω σε κάποιο live τους καθώς θέλω να ακούσω τα κομμάτια τους συνοδευμένα με τη θεατρικότητα της φωνής της frontwoman Φιόνας Λαμπρίδη αλλά και να παρατηρήσω το δέσιμο όλης της μπάντας επάνω στη σκηνή. Ο δίσκος "Spooky Train" σέβεται την ύπαρξή του και τα κομμάτια, τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά, κουβαλούν μια γλυκιά μελαγχολία, μια ταξιδιάρικη χροιά σε άλλες εποχές, με χροιές που ακουμπούν πάνω σε ελαφρώς ψυχεδελικά μοτίβα, ενώ η μελωδικότητα είναι παντού διαποτισμένη με μια nevertheless funky/post/blues ματιά που ικανοποιεί τους απαιτητικούς του είδους. Οι κιθαριές του Καρατζά είναι ορεξάτες, τσιγκλάτες, άξιες και μελωδικές, το μπάσο του Γαρδικλή ερμηνευτικό και συνοδεύει ως είθισται υποδόρια και έντονα τα blues κομμάτια, τα ντραμίσματα του Παναγιωτόπουλου μαεστρικά και καταδεικνύουν τη μεγάλη πείρα του ενώ η φωνή της Φιόνας Λαμπρίδη θεωρώ πως έχει να μας δώσει ακόμη πολλά στο μέλλον καθώς ανταποκρίνεται σε πληθώρα παλετών ερμηνευτικότητας.
Σχετικά με τα τραγούδια, θέλω και πάλι (ναι, ναι πάλι!) να μιλήσω για τη σωστή τοποθέτηση των κομματιών μέσα σε έναν δίσκο που μπορεί να απογειώσει ή να καταβαραθρώσει την ολοκληρωτικότητα ενός έργου. Πιο συγκεκριμένα: Σε έναν δίσκο, στο δεύτερο ή το τρίτο κομμάτι του, κομμάτι-κλειδί που δυστυχώς δεν προσέχουν όλοι οι καλλιτέχνες στα έργα τους και δημιουργούν έτσι μια άβολη (και άδικη για το έργο τους) εντύπωση στον ακροατή, κάνουν λάθος επιλογή κομματιού και αυτό ωθεί τον ακροατή σε σημείο να παρατήσει το δίσκο στα μισά νομίζοντας πως αυτό θα ακούσει και στη συνέχεια. Στην περίπτωση του "Spooky Train" έχουμε να κάνουμε με ένα επιτυχές σύνολο από την αρχή ως το φινάλε, και η μπάντα αξίζει συγχαρητηρίων για αυτό το μελετημένο αποτέλεσμα! Ειδικότερα, το δεύτερο κομμάτι δένει άριστα με το πρώτο και αποτελεί ένα αρμονικό πέρασμα στη συνέχεια ως μια under-funky μελωδία του προηγούμενου που με αυτό μας συστήνεται η μπάντα. Αυτά ίσως για κάποιους να αποτελούν "ψιλά γράμματα", για ένα έμπειρο αυτί όμως αποτελούν την άμεση σαφήνεια πως οι μουσικοί που παίζουν σε αυτό τον δίσκο γνωρίζουν να συνταιριάξουν τις μελωδίες με την έμπνευσή τους δίχως να της επιτρέψουν να κραυγάσει πριν την ώρα της, και μιας και το καταφέρνουν εύστοχα οι Altribe, αξίζουν ένα ακόμη μπράβο.
Βρείτε τον Γεώργιο Τζιτζικάκη στο Facebook και Facebook page
Το Σάββατο 14 Ιανουαρίου η music pub The Zoo [Ζωοδόχου Πηγής 45, Χαλάνδρι, 2106745375], η σκηνή που ξέρει να δημιουργεί την πιο ιδιαίτερη μουσική ατμόσφαιρα στην πόλη, υποδέχεται για το πρώτο live της νέας χρονιάς τους Altribe. Εκτός από το Spooky Train τη νέα τους δισκογραφική δουλειά θα παρουσιάσουν ακυκλοφόρητα κομμάτια από το νέο EP ALTRIBE ●Special Version που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του καλοκαιριού.
Το Σάββατο 14 Ιανουαρίου η music pub The Zoo [Ζωοδόχου Πηγής 45, Χαλάνδρι, 2106745375], η σκηνή που ξέρει να δημιουργεί την πιο ιδιαίτερη μουσική ατμόσφαιρα στην πόλη, υποδέχεται για το πρώτο live της νέας χρονιάς τους Altribe. Εκτός από το Spooky Train τη νέα τους δισκογραφική δουλειά θα παρουσιάσουν ακυκλοφόρητα κομμάτια από το νέο EP ALTRIBE ●Special Version που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του καλοκαιριού.
Doors open at 22:00
