Γράφει η Χριστίνα Παπαβασιλείου
Μεγάλο πρωινό για εκείνον
που ποτέ δεν έμαθε
να αντέχει
ζώντας στο κίβδηλο φως.
Η κάλπικη χαρά και το επιτηδευμένο γέλιο τους
δίκοπα μαχαίρια του φάνηκαν,
τώρα που
έχει πια ξεχάσει τα αληθινά χρώματα.
Τo απόγευμα έφτασε
ήσυχα και αθόρυβα,
αλλά χωρίς να φέρει την λύτρωση
που αναζητούσε.
Πέθανε πάλι,
χίλιες φορές ακόμη
μόλις ανακάλυψε τις μάσκες τους.
Και το σούρουπο ήρθε,
ήρθε προμηθευμένο με αποθέματα ονείρων
για να τον βοηθήσει να ξυπνήσει και αύριο.
Καληνύχτα·
ευχήθηκε στον εαυτό του.
Και κάπου μέσα του ευχόταν
η καλημέρα να αργήσει να έρθει.
Copyright © Χριστίνα Παπαβασιλείου All rights reserved, Ιανουάριος 2017
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι επιλογή της ίδιας
Για την ίδια:
