Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή της Ματίνας Μάμαλη σκέφτομαι πόσο λίγο ασχολήθηκε τούτη η νέα γυναίκα με τον έρωτα, το πάθος ή κάποιο άλλο τέτοιο θέμα καθαρά ανθρωποκεντρικό και λιγότερο κοινωνικό ή συλλογικό. Και, πραγματικά, εντυπωσιάζομαι στο πως με αφοπλίζει στο εκφραστικό της ύφος και στον τρόπο της.
Η Ματίνα τρέφεται από ό,τι υπάρχει γύρω της, τον κόσμο (της/σου/μας) και πληγώνεται από τα χαρακτηριστικά της όψης του. Υπερασπίζεται τον άνθρωπο, όλους τους ανθρώπους του κόσμου, και λυπάται για τις Αλεξάνδριες που χάσαμε, που χάνονται, που θα χαθούν... Μιλάει για τις δυστοπίες της εποχής και όταν ακουμπά την οικονομική κρίση και το αβέβαιο μέλλον, μια πικρή διαπίστωση προκύπτει συμπερασματικά σαν γράφει: με μόνο μας όπλο την ελπίδα γιατί εκεί ακριβώς με κάνει να σκεφτώ ότι προχωράμε άοπλοι. Το κοινωνικοπολιτικό της σχόλιο διαφαίνεται σε διάφορους στίχους αλλά όταν ακουμπά το σύστημα και τη διαφθορά στο έργο της Σχημα-το-ποιημένη σκέψη με λέξεις όπως: δολοπλοκία, εξουσία και αλλοτρίωση, η αίσθηση ότι τούτη η ποίηση κρύβει την αγανάκτηση μαζί με την επαναστατική ματιά είναι ισχυρή. Πληγώνεται από το μεταναστευτικό και προσφυγικό, πονάει και ανησυχεί που οι κακές ανθρώπινες στιγμές επαναλαμβάνονται τόσο άδικα: Ο κύκλος της ρακένδυτης ιστορίας. Μιλάει για Τέχνη, εκείνη που δεν θα κάνουμε, και για τις συζητήσεις που δε θα υπάρξουν ποτέ επειδή υποτασσόμαστε στην αποχαύνωση των -τι ειρωνεία!- κοινωνικών δικτύων.
Η ποίησή της προσδιορίζεται με λέξεις-ορολογία θετικών επιστημών (διάσπαρτες συναντώνται περιγραφές που γίνονται με κεντρομόλο, φυγόκεντρο, άθροισμα, ακτίνα, διάμετρο, μάζα, σώμα, απόκλιση, απόσταση, δύναμη, μοίρες...) αλλά το πόσο βγαίνει η εξίσωση νομίζω απαντάται σε εκείνο το Φύγε τώρα.
Στα απτά, πάγια χαρακτηριστικά του βιβλίου πρόσθεσε τις αναφορές μέσω μεταφορών στην Μυθολογία, τα λεξοπαίγνια με τις διπλές σημασίες ((Μ)πέξιμο, (μ)πλέκουν, Επι-ροές... βλέπε και τίτλο συλλογής), τις απούσες ρίμες, τις αναφορές σε καράβια, ταξίδια, θάλασσες κ.ο.κ.
Στις μυρωδιές... σκέψου όλα εκείνα που συνθέτουν το αστικό τοπίο της καθημερινότητάς μας μαζί ή παράλληλα με το αλμυρό καρπούζι μιας θάλασσας -απόηχος μιας γυναίκας που γεννήθηκε σε μια πόλη, μεγάλωσε σε άλλες δέκα και κατέληξε σε νησί.
Στα χρώματα... χωρίς ενδιάμεσες αποχρώσεις, και απλή συνάμα, βάζει λευκό όπως το χιόνι και το αλάτι, κόκκινο όπως το αίμα, μαύρο όπως τα κάγκελα ή ο εφιάλτης και μπλε όπως η θάλασσα κι ο ουρανός.
Στις λέξεις της μπορεί και (να) δικαιολογεί το ενδιάμεσο (στο Κ-/ΕΝ/-Ο αναφέρεται ξεκάθαρα στη σιγουριά του μέτριου, εκείνου που απέχει περισσότερο από το άκρο) και όλες τις γκρίζες αποχρώσεις -Το πολύ και το λίγο να φοβάσαι- αλλά στην ψυχή της επιμένει πάντα στο πολύ.
...αν δεν ήμασταν πληγωμένοι
δε θα φτιάχναμε τέχνη από όνειρα
ούτε και όνειρα από τέχνη.
Πολύ γρήγορα, μια ιδέα χτυπάει συναγερμό στο κεφάλι μου. Χαμένο μέλλον, χαμένη Τέχνη, χαμένες λέξεις, χαμένες ζωές.
Πολύ γρήγορα, μια ιδέα χτυπάει συναγερμό στο κεφάλι μου. Χαμένο μέλλον, χαμένη Τέχνη, χαμένες λέξεις, χαμένες ζωές.
...θα σου υπενθυμίζω
πως, να εδώ, σ' αυτό το σημείο
ήταν που πρωτοείπες:
αντέχω.
Ο χρόνος είναι ο μόνος
που αφοπλίζει κατευθείαν
τους βιαστές του.
Στα απτά, πάγια χαρακτηριστικά του βιβλίου πρόσθεσε τις αναφορές μέσω μεταφορών στην Μυθολογία, τα λεξοπαίγνια με τις διπλές σημασίες ((Μ)πέξιμο, (μ)πλέκουν, Επι-ροές... βλέπε και τίτλο συλλογής), τις απούσες ρίμες, τις αναφορές σε καράβια, ταξίδια, θάλασσες κ.ο.κ.
Στις μυρωδιές... σκέψου όλα εκείνα που συνθέτουν το αστικό τοπίο της καθημερινότητάς μας μαζί ή παράλληλα με το αλμυρό καρπούζι μιας θάλασσας -απόηχος μιας γυναίκας που γεννήθηκε σε μια πόλη, μεγάλωσε σε άλλες δέκα και κατέληξε σε νησί.
Στα χρώματα... χωρίς ενδιάμεσες αποχρώσεις, και απλή συνάμα, βάζει λευκό όπως το χιόνι και το αλάτι, κόκκινο όπως το αίμα, μαύρο όπως τα κάγκελα ή ο εφιάλτης και μπλε όπως η θάλασσα κι ο ουρανός.
Στις λέξεις της μπορεί και (να) δικαιολογεί το ενδιάμεσο (στο Κ-/ΕΝ/-Ο αναφέρεται ξεκάθαρα στη σιγουριά του μέτριου, εκείνου που απέχει περισσότερο από το άκρο) και όλες τις γκρίζες αποχρώσεις -Το πολύ και το λίγο να φοβάσαι- αλλά στην ψυχή της επιμένει πάντα στο πολύ.
Μα δεν κυοφορώ
άσκοπους κινδύνους
αγάπη μου.
Κι αφού ο καθένας μπορεί να κρατήσει ό,τι θέλει -ή αντέχει- από την ποίηση, κι αφού οι όποιες αναλύσεις ή αποκωδικοποιήσεις είναι σχετικές τελικά και αφορούν περισσότερο τον έναν (εσένα/εμένα) παρά τους πολλούς, αν έπρεπε -πρέπει- να κρατήσω κάτι από εκείνη, με βεβαιότητα (εμ-)μένω σε εκείνη την καλά κρυμμένη προσταγή: Φρόντισε να κλέψεις πολλές μικρές ανάσες {...} να τις μετατρέψεις σε αβίαστα ατημέλητες {...} προτάσεις ευτυχίας. Αυτό. (Έστω)
Η συλλογή της Ματίνας Μάμαλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις www.vakxikon.gr.
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ!
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις και στίχοι είναι αποσπάσματα της συλλογής.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις vakxikon για τη διάθεση του βιβλίου.
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ!
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις και στίχοι είναι αποσπάσματα της συλλογής.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις vakxikon για τη διάθεση του βιβλίου.
