Θοδωρή Αθερίδη
«Ταλέντο είναι να μη φοβάσαι!»
Μεγάλη αλήθεια που αποτελεί μονάχα μία από τις πολλές ατάκες του έργου· στη συγκεκριμένη στάθηκα προσωπικά και την αναλογιζόμουν καθώς άφηνα πίσω μου τον πολυχώρο Vault, εκεί όπου αυτές τις μέρες ανεβαίνει η παράσταση "Μια μέλισσα τον Αύγουστο" σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη.
Ο Χάρης είναι ο κεντρικός μας ήρωας που όταν βρεθεί σε μια απόμερη παραλία με τη γυναίκα του Βασούλα, την ετεροθαλή αδελφή του Χίλντεγκαρντ και την ερωμένη του Μαρία, ξεκινάει αμέσως να ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων. Κωμική σταθερά της ιστορίας είναι μια μέλισσα που τσιμπάει τον αλλεργικό Χάρη, εκείνος πρήζεται και γίνεται αγνώριστος. Από ένα σημείο και ύστερα μέσα στο έργο μπαίνει ο δεύτερος εαυτός του Χάρη, το alter ego του με το οποίο δίνει μάχη καθ' όλη τη διάρκεια του έργου αλλά και της ζωής του. Μέσα από τους φόβους του Χάρη για τον επικείμενο θάνατό του, εφόσον δεν μπορούν να φύγουν εγκαίρως από την παραλία παρά μόνο με βάρκα, ο Χάρης παίρνει αποφάσεις και έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο του τον εαυτό που διχοτομείται περιπλέκοντας χρόνια τα συναισθήματα και τις θέσεις του. Ταυτόχρονα, καταμεσής μιας τριάδας γυναικών, παρατηρούμε τα μυστικά, τα σχέδια, τα ψέματα και τις αλήθειες να δίνουν και να παίρνουν, πότε τραβώντας και πότε χαλαρώνοντας τα σχοινιά ενός πανικόβλητου και εντελώς μπερδεμένου Χάρη.
Είναι μια παράσταση που ομολογουμένως χάρηκα ακούγοντας τα δυνατά γέλια των θεατών, καθώς τους ένιωθα να επιθυμούν ενεργή συμμετοχή στο έργο, να ταυτίζονται με τους ρόλους, να πατούν εκείνη την αμμουδερή παραλία όπου ο Χάρης και οι υπόλοιποι δίνουν μάχη με τα μυστικά τους. Καταμεσής του χειμώνα, όχι μονάχα ημερολογιακά αλλά και ως διάθεση στις μέρες μας, είναι εξαιρετικά σημαντικό να προσφέρεις γέλιο στον κόσμο, να καταφέρνεις να του αλλάζεις τη διάθεση και να το κάνεις αυτό επιτυχημένα. Μην θεωρείτε δεδομένο το να πάτε σε μια κωμωδία και να γελάσετε με αυτήν! Η κωμωδία εξ ορισμού είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο είδος καθώς το μέτρο της αίσθησης του χιούμορ του καθενός είναι εντελώς διαφορετικό παρά τις όποιες σταθερές διέπουν τις ζωές όλων μας. Είναι πολύ εύκολο λοιπόν να παρασυρθείς από ένα έξυπνο κείμενο, διανθισμένο με λογής λογής φάρσες που όμως θα διατηρήσουν εκεί τη δυναμική του έργου και δεν εμβαθύνει στην ουσία της κωμικότητας που οφείλει να διέπει ένα έργο.
Στην συγκεκριμένη παράσταση έχει προσεχτεί αυτό, κι έτσι ο θεατής καταφέρνει να γελάσει με την καρδιά του, όχι μονάχα παρακολουθώντας τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν ατακαδόρικα αλλά βιώνοντας μέσα από συγκινησιακές στιγμές, τις σταθερές επάνω στις οποίες απλώνεται η ιστορία: Ζωή, θάνατος, έρωτας, αγάπη, απιστία, παιδιά, οικογενειακό υπόβαθρο.
Η ομάδα των ηθοποιών -νέα παιδιά στη βάση τους αλλά εξαιρετικά ταλαντούχα- έχει προσεγμένη χημεία, λειτουργούν αρμονικά επί σκηνής και αυτό διαφαίνεται στα επί μέρους χαμόγελά τους καθώς ερμηνεύουν.
Ο Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος ως Χάρης αποδίδει άριστα στον ρόλο που μοιράζεται μαζί με τον Άρη Κυπριανού ως Χάρης Β. Ο κύριος Βασιλόπουλος είναι εκφραστικότατος, περισσότερο δε στο δεύτερο μέρος της παράστασης, καθώς παρακολουθούμε την απόσχισή του από τον βαρύτερο εαυτό του και τη διεκδίκηση της ευτυχίας του. Ο κύριος Κυπριανού -εδώ στην πρώτη του δουλειά επί σκηνής- έχει αναλάβει μεγάλο μέρος του ρόλου και την ευθύνη της κωμικότητας που τον συνοδεύει, όμως παρά το νεαρό της ηλικίας του το φέρει άξια εις πέρας δίχως να διαφαίνεται πως είναι η πρώτη του δουλειά.
Η Σοφία Μανωλάκου ερμηνεύει τη δυναμική και ερωτευμένη Μαρία που ακροβατεί συναισθηματικά, ενώ με τη χρήση ουσιών έχει ξεσπάσματα και αναπαύσεις καθώς ξετυλίγεται το έργο. Περισσότερο κωμική ως φερόμενη κωφάλαλη Γερμανίδα για να μην καταλάβει η σύζυγος του Χάρη πως είναι εραστές, δεν μένει όμως εκεί, παράλληλα προσφέρει και μια τραγική νότα στο έργο, εκείνη της γυναίκας που διεκδικεί αυτόν που πραγματικά αγαπάει και επιθυμεί ως πατέρα του παιδιού της.
Η Μαρία Καλυβά ξεδιπλώνει απλόχερα το κωμικό της ταλέντο. Διαθέτει έντονη εκφραστικότητα, είναι εκρηκτική στις σκηνές ζηλοτυπίας ως Βασούλα και αλλόφρων απέναντι στις αποκαλύψεις. Διατηρώντας το μυστήριο των δικών της μυστικών που αποκαλύπτονται σε εκείνη την παραλία, καταφέρνει να διαπεράσει στον θεατή άριστα τη θέση μιας γυναίκας γεμάτης αμφιταλαντεύσεις, ήττες αλλά και συμφέροντα.
Η Βάλια Παπακωνσταντίνου ως Χίλντεργκαρντ, ετεροθαλής αδελφή του Χάρη, διατηρεί έναν υπολανθάνων έρωτα για τον αδελφό της και έτσι τον καλύπτει, παλεύει να τον σώσει από τα κενά και λάθη του, και αποτελεί τη μήτρα των αποκαλύψεων του έργου. Η κυρία Παπακωνσταντίνου κατάφερε να μεταμορφωθεί σε μια Γερμανίδα επί σκηνής, ερμηνεύοντας έναν κωμικό ρόλο που της ταίριαξε γάντι. Όποτε μιλάει, καρφώνεσαι στο στόμα της περιμένοντας κάποια στιγμή να ξεφύγει λαθεμένα της γερμανικής προφοράς της, κάτι που δε συμβαίνει στιγμή, και αυτό εντυπωσιάζει για την πιστότητά του.
Ο Δημήτρης Μαγκλάρας ως δικηγόρος Ψ., προσφέρει στον θεατή τη ματιά του μέλλοντος, εξιστορώντας εν μέρει την παράλληλη ιστορία εκτός παραλίας, μια πυρκαγιά που μαίνεται πίσω στο χωριό απ' όπου ήρθαν οι ήρωές μας. Μέσα στη σοβαρότητα που διαπερνάει ο ρόλος ενός δικηγόρου, αποτελεί μια ευχάριστη κωμική φιγούρα που πλαισιώνει την τετράδα και την ολοκλήρωση του έργου.
Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη είναι γεμάτη φρεσκάδα, μελετημένη στα κωμικά της μέρη, ζυγισμένη χορογραφικά και δομημένη επάνω στους εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες κάθε ρόλου. «Είναι μια παράσταση που μιλάει για τους φόβους μας και το πώς πρέπει να τους ξεπερνάμε, να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπέρα. Πρώτα θα αλλάξουμε τον εαυτό μας και μετά όλον τον κόσμο» μας είπε ο σκηνοθέτης για το έργο.
Η ματιά του κύριου Λάσκαρη είναι πιστή στο έργο του Αθερίδη, καθώς στην παράσταση έχει διατηρήσει τα τραγούδια του έργου, κάτι που λείπει από την κινηματογραφική εκδοχή. Καταφέρνει έτσι να τυλίξει σε ένα μουσικό δίχτυ, την όποια παιδικότητα/αθωότητα ανάγεται από τους ρόλους, τους ευσεβείς πόθους και τα λάθη τους. Η ανέμελη και καλοκαιρινή χροιά του έργου μεταφέρεται πλαισιωμένη εξαιρετικά από την πρωτότυπη μουσική του Πάνου Πανάκου που, για τα μάτια των θεατών, καταφέρνει να μεταμορφώσει τη σκηνή του Vault σε μια παραλία.
Εν κατακλείδι:
Είναι μια παράσταση που προσφέρει τόνους φωτεινότητας, κόντρα στις γκρίζες μέρες που ζούμε, μια παράσταση γεμάτη μυστικά και αν δεν έχετε δει το κινηματογραφικό έργο, καλό θα ήταν να μην το δείτε για να διατηρήσετε την αγωνία σας καθώς οι αποκαλύψεις θα λαμβάνουν χώρα. Πίσω από κάθε πρόσωπο υπάρχει μια ιστορία που κουβαλάει τόσο την κωμικότητα όσο και την τραγικότητά του. Μέσα από το ψυχογράφημα των ηρώων, τους λόγους για τις αποφάσεις τους και την άμεση ψυχανάλυση για τους φόβους του καθενός από αυτούς, επιχειρείται μια βαθύτερη αποτύπωση για την εναγώνια διαφυγή από τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός. Η παράσταση αποτολμά μια αποτύπωση ψυχολογίας, μια μετωπική για τις διαπροσωπικές σχέσεις και ζυγίζει τα μυστικά που όλοι μας κουβαλάμε στη ζωή. Μέσα από κωμικές νότες υιοθετεί μελαγχολικούς εγκιβωτισμούς και δίνει χρόνο περίσκεψης ανάμεσα στους διαλόγους, έτσι ώστε να προσφέρει στον θεατή όχι μια χροιά τραγικότητας αλλά ελπίδας.
Σας συμβουλεύω να παρακολουθήσετε την παράσταση και να γελάσετε με την καρδιά σας, γιατί αν δε δίνει αφορμές για αποκαλύψεις ένας θάνατος, τότε τι δίνει;
Πέρα όμως από την όποια λυτρωτική διαδικασία του γέλιου, το έργο είναι και σε κάποιο μέτρο, μια ανάλυση του ψυχισμού ενός ανθρώπου -στην περίπτωσή μας του Χάρη- που σε ολόκληρη τη ζωή του δε γνώριζε γιατί ένιωθε όπως ένιωθε, τόσο άβολα αλλά και τόσο μπερδεμένα, κουβαλώντας έναν άλλον μέσα του. Και πόσοι από εμάς άραγε δεν το νιώθουν αυτό; Κάποτε όλοι μας νιώθουμε σαν τον Χάρη και καλούμαστε να δούμε κατάφατσα τις επιλογές, τους φόβους, τις δειλές υπαναχωρήσεις μιας ζωής και να επιλέξουμε τι προτιμάμε: Μια ζωή συμβιβασμού μέσα στους φόβους ή ένα μακροβούτι στην αλήθεια της ζωής;
Βρείτε τον Γεώργιο Τζιτζικάκη στο Facebook και Facebook page
Το δελτίο τύπου αναφέρει...
Ο καλός Χάρης, που τον εμπιστεύονται και τον αγαπάνε όλοι είναι κατηγορία φτερού, ενώ ο άλλος Χάρης που φοβάται και είναι σε μόνιμο πανικό είναι βαρέων βαρών.
Μια μέλισσα τον Αύγουστο θα είναι η αιτία που ο Χάρης θα βρεθεί αντιμέτωπος με το χειρότερό εφιάλτη του: τον άλλο του εαυτό.
Συγγραφέας: Θοδωρής Αθερίδης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης
Σκηνική και ενδυματολογική επιμέλεια: Γιώργος Λυντζέρης
Πρωτότυπη μουσική και ενορχήστρωση: Πάνος Πανάκος
Κίνηση και χορογραφίες: Σοφία Μιχαήλ
Video και φωτογραφίες: Θοδωρής Θεοδώρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Μαγκλάρας
Δημιουργικό: wework_design
Ακούγονται οι μουσικοί: Κιθάρες: Μάριος Στέρπης, Μπουζούκι και μπαγλαμάς: Φώντας Σκορδαλής, Σαξόφωνο: Σοφία Παναγοπούλου, Ντράμς: Βασίλης Ροδοστόγλου
Παραγωγή: VAULT
Παίζουν: Βασιλόπουλος Κωνσταντίνος, Καλυβά Μαρία, Κυπριανού Άρης, Μαγκλάρας Δημήτρης, Μανωλάκου Σοφία, Παπακωνσταντίνου Βάλια
Από 19 Δεκεμβρίου 2016 έως 9 Απριλίου 2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
105 λεπτά (με διάλειμμα)
VAULT THEATRE PLUS, Μελενίκου 26 Βοτανικός, τηλ. 2130356472 – 6945993870
Ο Βαγγέλης Λάσκαρης, μόνιμος συνεργάτης του VAULT, σπούδασε Θέατρο στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Πέτρας, είναι κοινωνιολόγος, απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Univercity οf Kentucky. Προηγούμενες σκηνοθετικές του δουλειές: Jack and Jill της Jane Martin, Nord-Ost, μέρες που ξεχάστηκαν του Torsten Buchsteiner, Mr. Kolpert του David Gieselmann, Τα τέσσερα τετραγωνικά της Άρτεμις Μουστακλίδου, Frozen της Bryony Lavery. Σαν βοηθός σκηνοθέτης έχει εργαστεί μαζί με τον Δημήτρη Καρατζιά στα έργα Marvin's room και Μικρές ιστορίες φόνων. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις Βαϊμάρη 2013 σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου, Γαϊτανάκι του Arthur Schnitzler σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού.
Περισσότερες παραστάσεις στον Πολυχώρο Vault Theatre Plus
