Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Β.Φ.: Είχε, νομίζω, ωριμάσει η στιγμή να μιλήσω, μέσα από την ποίηση πάντα, για την ουσία των πραγμάτων δίχως "φτιασίδια' και λεκτικούς εντυπωσιασμούς.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Φ.: Βρίσκω πως ο τίτλος της συλλογής, ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ, είναι η καλύτερη απάντηση.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Φ.: Θα τον συμβούλευα, αν και γενικά οι συμβουλές όταν ο άλλος δεν βρίσκεται στην κατάλληλη στιγμή να τις δεχτεί, δεν πιάνουν, χα, θα τον/την συμβούλευα λοιπόν να σταθεί απέναντι σ' αυτά τα ποιήματα με όσο γίνεται λιγότερες... αποσκευές. Εάν περιμένει να εντυπωσιαστεί από λεκτικές χαριτωμενιές και πολλά λόγια, θ' απογοητευτεί, φοβάμαι.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Φ.: Μμμμ, έχω κάνει αρκετά ταξίδια, πραγματικά όπως λέτε κι ακόμα με τραβάνε περισσότερο τα ονειρικά... Θα ταξίδευα λοιπόν στο φτερό ενός γλάρου, ή πάνω σ' ένα χρυσαφί σύννεφο, ή έστω και με το πλοίο της γραμμής για την Αίγινα ας πούμε. Ο χρόνος δεν μετράει εδώ.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/απόσπασμα από το βιβλίο
Β.Φ.:
Απάνω σ' ένα βότσαλο,
όλες οι θάλασσες του κόσμου!
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Στη συλλογή...
Η πρώτη επαφή με την συλλογή της Βασιλικής Φράγκου, το πρώτο έργο που διαβάζεις ανοίγοντας το βιβλίο της είναι εισαγωγικό για τη συνέχεια, σα να ανοίγει η αυλαία με -για- το Οδοιπορικό της ως προλογισμός των υπολοίπων.
Οι ρίμες ανύπαρκτες. Και για να είμαι απόλυτα πιστή με την εικόνα, οι ρίμες συναντώνται σπανίως και άνευ μέτρου, όπως προέκυψαν οι λέξεις την στιγμή της δημιουργίας, όπως μπήκαν στη σειρά. Δε φαίνεται να δίνει καμία αξία στις ρίμες -γιατί άλλωστε;- και δεν υποκύπτει στο ρυθμό τους. Ακολουθεί την πένα -την ψυχή ακολουθεί. Αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα των νοημάτων και επιλέγει προσεκτικά τις λέξεις της. Κάπου στέκεται για να ξεχωρίσει τις σκιές από τους ίσκιους -λάθος να εξισώνονται οι λέξεις, να συνωνυμούν, αφού η κάθε μία προσφέρει μια ενέργεια ολόδική της- γιατί μια σκιά κουβαλά λύπη ενώ ένας ίσκιος αφορά τη δροσιά από τον πλάτανο και λίγο μετά παραδέχεται ότι περιμένοντας χάνει τη ζωή, αυτό που συμβαίνει δίπλα, μπροστά, τώρα... και είναι το ίδιο υπέροχο με εκείνο που ονειρεύτηκε. Κι όταν αναρωτήθηκε τί είναι, ήταν το κέντρο όσων την αποτελούν.
Και όλα αυτά στο πρώτο από τα τρία μέρη της συλλογής. Το δεύτερο μέρος χαϊδεύει τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, τους προορισμούς (Αίγινα, Αγκίστρι...), τις αφές (την άμμο, τα βότσαλα...), τα χρώματα (λευκό και μπλε του ουρανού ή της θάλασσας), τους ήχους (τα τζιτζίκια, οι ψίθυροι), τις ροές (τα διαρκώς μεταβαλλόμενα σύννεφα, τον ευπρόσδεκτο άνεμο), τις μυρωδιές... Εμπνέεται από τη φύση και όσα την αφορούν, και παραλληλίζει αισθήσεις, εικόνες, συναισθήματα, αρώματα με τοπία ή στοιχεία από το φυσικό περιβάλλον.
Στο τρίτο μέρος γίνεται πιο σκοτεινή. Δεν αναπολεί, ούτε ονειρεύεται... μιλάει για πόλεμο και όπλα, για θάνατο, πόνο, για μπόρα, για σκόνη... Προτρέπει τον αναγνώστη -τον εαυτό της επίσης- με ένα ας ζήσουμε και ολοκληρώνει την αναζήτηση με μια αιώνια αλήθεια: ενδότερα το Φως, γράφει. Γιατί τελικά το φως δεν περιμένεις να το βρεις τριγύρω όσο να το ανακαλύψεις μέσα (σου). Γιατί τελικά το φως υπάρχει.
Και το κενό;, θα ρωτήσεις. Το κενό (της) είναι το άδειασμα του εαυτού από αρνητικές σκέψεις, από φόρμες ή δομές (άλλων ή κανόνες που οφείλεις να υπηρετήσεις), από συμβάσεις, φίλτρα ή οραματισμούς... είναι η απαλλαγή από κάθε εμπόδιο που σε κουράζει, που σε εγκλωβίζει ή σε δυσκολεύει να υπάρξεις ελεύθερος, χωρίς αρνητισμούς και παραπετάσματα. Είναι η ψυχή γεμάτη μόνο από συναισθήματα και παρόν, είναι το εδώ και το τώρα σου, με κάθε ευτυχία ή δυστυχία σου... και τελικά, είναι κι εκείνο το φως μέσα.
Ο λόγος της είναι λιτός, απαλλαγμένος από κάθε περίτεχνη ή δύσκολη ή περίεργη ή δυσεύρετη λέξη και χαρακτηρίζεται για την απλότητά του. Βατός και άμεσος για κάθε αναγνώστη· το βιβλίο αυτό διαβάζεται από όλους κι εκεί κάπου βρίσκεται η μεγάλη του δύναμη.
Η πρώτη επαφή με την συλλογή της Βασιλικής Φράγκου, το πρώτο έργο που διαβάζεις ανοίγοντας το βιβλίο της είναι εισαγωγικό για τη συνέχεια, σα να ανοίγει η αυλαία με -για- το Οδοιπορικό της ως προλογισμός των υπολοίπων.
Οι ρίμες ανύπαρκτες. Και για να είμαι απόλυτα πιστή με την εικόνα, οι ρίμες συναντώνται σπανίως και άνευ μέτρου, όπως προέκυψαν οι λέξεις την στιγμή της δημιουργίας, όπως μπήκαν στη σειρά. Δε φαίνεται να δίνει καμία αξία στις ρίμες -γιατί άλλωστε;- και δεν υποκύπτει στο ρυθμό τους. Ακολουθεί την πένα -την ψυχή ακολουθεί. Αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα των νοημάτων και επιλέγει προσεκτικά τις λέξεις της. Κάπου στέκεται για να ξεχωρίσει τις σκιές από τους ίσκιους -λάθος να εξισώνονται οι λέξεις, να συνωνυμούν, αφού η κάθε μία προσφέρει μια ενέργεια ολόδική της- γιατί μια σκιά κουβαλά λύπη ενώ ένας ίσκιος αφορά τη δροσιά από τον πλάτανο και λίγο μετά παραδέχεται ότι περιμένοντας χάνει τη ζωή, αυτό που συμβαίνει δίπλα, μπροστά, τώρα... και είναι το ίδιο υπέροχο με εκείνο που ονειρεύτηκε. Κι όταν αναρωτήθηκε τί είναι, ήταν το κέντρο όσων την αποτελούν.
Και όλα αυτά στο πρώτο από τα τρία μέρη της συλλογής. Το δεύτερο μέρος χαϊδεύει τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, τους προορισμούς (Αίγινα, Αγκίστρι...), τις αφές (την άμμο, τα βότσαλα...), τα χρώματα (λευκό και μπλε του ουρανού ή της θάλασσας), τους ήχους (τα τζιτζίκια, οι ψίθυροι), τις ροές (τα διαρκώς μεταβαλλόμενα σύννεφα, τον ευπρόσδεκτο άνεμο), τις μυρωδιές... Εμπνέεται από τη φύση και όσα την αφορούν, και παραλληλίζει αισθήσεις, εικόνες, συναισθήματα, αρώματα με τοπία ή στοιχεία από το φυσικό περιβάλλον.
Στο τρίτο μέρος γίνεται πιο σκοτεινή. Δεν αναπολεί, ούτε ονειρεύεται... μιλάει για πόλεμο και όπλα, για θάνατο, πόνο, για μπόρα, για σκόνη... Προτρέπει τον αναγνώστη -τον εαυτό της επίσης- με ένα ας ζήσουμε και ολοκληρώνει την αναζήτηση με μια αιώνια αλήθεια: ενδότερα το Φως, γράφει. Γιατί τελικά το φως δεν περιμένεις να το βρεις τριγύρω όσο να το ανακαλύψεις μέσα (σου). Γιατί τελικά το φως υπάρχει.
Και το κενό;, θα ρωτήσεις. Το κενό (της) είναι το άδειασμα του εαυτού από αρνητικές σκέψεις, από φόρμες ή δομές (άλλων ή κανόνες που οφείλεις να υπηρετήσεις), από συμβάσεις, φίλτρα ή οραματισμούς... είναι η απαλλαγή από κάθε εμπόδιο που σε κουράζει, που σε εγκλωβίζει ή σε δυσκολεύει να υπάρξεις ελεύθερος, χωρίς αρνητισμούς και παραπετάσματα. Είναι η ψυχή γεμάτη μόνο από συναισθήματα και παρόν, είναι το εδώ και το τώρα σου, με κάθε ευτυχία ή δυστυχία σου... και τελικά, είναι κι εκείνο το φως μέσα.
Ο λόγος της είναι λιτός, απαλλαγμένος από κάθε περίτεχνη ή δύσκολη ή περίεργη ή δυσεύρετη λέξη και χαρακτηρίζεται για την απλότητά του. Βατός και άμεσος για κάθε αναγνώστη· το βιβλίο αυτό διαβάζεται από όλους κι εκεί κάπου βρίσκεται η μεγάλη του δύναμη.
Στο οπισθόφυλλο...
Τι είναι στ’ αλήθεια το κενό;
Είναι μήπως η ανυπαρξία, το μηδέν, το τίποτα;
Το κενό εδώ είναι ένας άδειος χώρος κι ωστόσο γεμάτος.
Άδειος από προσκολλήσεις, πεποιθήσεις, ψευδαισθήσεις, απαλλαγμένος από τις σκόνες του εγώ που σ’ εμποδίζουν να ζεις ελεύθερα, αρμονικά.
Γεμάτος από τη χαρά ενίοτε κι από τη λύπη μιας ζωής που κινείται κάθετα στο παρόν.
Η ποιητική συλλογή της Βασιλικής Φράγκου, Τα άνθη του κενού, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου
Η Βασιλική Φράγκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως καθηγήτρια γαλλικών στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και σ’ άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Παράλληλα με τις πανεπιστημιακές της σπουδές, φοίτησε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, στο τμήμα της Μονωδίας. Παρακολούθησε μια σειρά από σεμινάρια θεάτρου και φωνής.
Το 1990, ηχογράφησε στο Παλλάς παιδικά τραγούδια του συνθέτη Νικηφόρου Ρώτα που εστάλησαν σε σχολεία του απόδημου ελληνισμού της Αμερικής.
Το θεατρικό της ποίημα «Κλυταιμνήστρα», ανέβηκε το 1999 από επαγγελματικό θίασο σε πέντε δήμους της Αθήνας.
Εργογραφία:
«Και το θέρος ετελεύτα», ποίηση εκδ. Ηριδανός 1985
«Διά της αφής», ποίηση, εκδ. Ηριδανός 1993
«Φεγγαρόστρατα», παραμύθι, εκδ. Θ. Κώτσιάς, 1995
«Κλυταιμνήστρα», θεατρικό ποίημα εκδ. Μ. Βερρέτας, 1999
«Ηρακλής, παραμύθι», εκδ. Θ. Κώτσιας, 2004
«Οι πατημασιές του ανέμου», ποίηση, εκδ. Μελάνι, 2006
«Χαράζοντας στην άμμο», ποίηση, εκδ. Ιδεόγραμμα, 2010
