«Τα άδεια κουτιά» είναι ένα βιβλίο για τις ανάγκες μας, ομολογημένες και ανομολόγητες, και για τους δρόμους που παίρνουμε προσπαθώντας να τις ικανοποιήσουμε.
Η Δάφνη, η ηρωίδα του βιβλίου, στα σαράντα δύο της χρόνια και μόνη, απίστευτα μόνη, νιώθει ότι ζει στο περιθώριο της ζωής της, ότι είναι ένας απρόσωπος συλλέκτης στιγμών, ένας απλός παρατηρητής, ουδέτερος και αδρανής, καθώς βλέπει τα όνειρά της να κατασπαράσσονται από τον χρόνο και από τις επιθυμίες και τους κανόνες των σημαντικών άλλων του κόσμου της. Νιώθει ότι η ίδια δεν είναι σημαντική, ότι άγεται και φέρεται από τους άλλους, ότι η ζωή της βουλιάζει στη μιζέρια και στη χαμέρπεια, και αισθάνεται επιτακτική την ανάγκη να μαζέψει όλη τη δύναμή της και να ξεκινήσει ένα ταξίδι που θα την κάνει να ορίζει η ίδια τη ζωή της, που θα την οδηγήσει στο δικό της φως. Ένα ταξίδι που γίνεται πρώτα μέσα της, μέσα στις θάλασσες και στις στεριές της, και στη συνέχεια και στον κόσμο έξω της, στους ανθρώπους της, μέσα από στιγμές που καθορίζουν το μέλλον της. Το ξεκαθάρισμα αυτό δεν της φέρνει χαμόγελα -πώς θα μπορούσε;- της δίνει όμως για πρώτη φορά την αίσθηση της δύναμης να ορίζει τον εαυτό της και να επιλέγει εκείνη τους δρόμους της. Ώσπου…[1]
Χαρά Ανδρεΐδου
Η ύπαρξή μας είναι μια σειρά από άδεια κουτιά· εφαπτόμενα αλλά όχι συγκοινωνούντα. Κάθε κουτί και μια ανάγκη μας. Και όλη μας η ζωή μια αδιάκοπη προσπάθεια να γεμίσουμε τα άδεια κουτιά μέσα μας, όλα τα άδεια κουτιά μέσα μας…
Μια γυναίκα, μια γυναίκα μόνη, προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της. Έχει ανάγκη από έναν παθιασμένο, εξιδανικευμένο έρωτα, από μια κατασταλαγμένη προοπτική για το μέλλον, από τη χαρά και την ανεμελιά της στιγμής. Έτσι εμπλέκεται σε σχέσεις με τρεις διαφορετικούς άνδρες, συγχρόνως, που ο καθένας τους γεμίζει ένα διαφορετικό κουτί μέσα της. Είναι ερωτευμένη και με τους τρεις, αφήνεται και στους τρεις, άγεται και φέρεται από τις δικές τους ανάγκες, επιθυμίες, ευχές. Γίνεται τρεις διαφορετικές γυναίκες, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι. Γεμίζει τα δικά τους άδεια κουτιά. Προχωρά στα τυφλά, προσπαθώντας να τους ερμηνεύσει, να τους καταλάβει μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους, και μ’ αυτές τις ερμηνείες πλάθει το δικό της σύμπαν, όπως όλοι μας. Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί την παράνοια που βιώνει, καταλαβαίνει ότι χάνει τον εαυτό της και προσπαθεί να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, να οδηγήσει εκείνη τις εξελίξεις. Συγκρούεται άγρια με την πραγματικότητα και με τα «θέλω» του καθενός χωριστά και αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να ορίσει τον τρόπο που αντιδρούν οι άλλοι, ακόμα και οι αγαπημένοι άλλοι. Μπορεί μόνο να ορίσει τον τρόπο που αντιδρά, νιώθει, σκέφτεται, τον τρόπο που ζει η ίδια. Ξεκινά ένα αναγκαστικό, έξωθεν επιβεβλημένο ταξίδι μέσα της, μέσα στις θάλασσες και στις στεριές της, για να γνωρίσει τον εαυτό της. Ανακαλύπτει έκπληκτη τη δύναμή της και τη χρησιμοποιεί συνειδητά για να κάνει μια σιωπηλή ειρήνη με τον εαυτό της. Ώσπου…
Το νέο μυθιστόρημα της Χαράς Ανδρεΐδου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Οι ερμηνείες
Θέλω να μπαίνω μέσα στο μυαλό των άλλων. Θέλω να βρω έναν τρόπο, ένα φίλτρο, μια μαγική συνταγή που να μου επιτρέπει να μπαίνω μέσα στο μυαλό των άλλων· να μαθαίνω τι σκέφτονται, τι επιθυμούν, τι επιδιώκουν, ποια σχέδια καταστρώνουν, ποιες αμφιβολίες τούς βασανίζουν, ποιες βεβαιότητες τους στηρίζουν, ποια πλευρά του κόσμου αντικρίζουν. Να μαθαίνω τι σκέφτονται· τι σκέφτονται για μένα· να μαθαίνω τι θέλουν· τι θέλουν για μένα· και από μένα· και αναλόγως να πορεύομαι. Να πορεύομαι στη ζωή μου και στη ζωή τους. Με σιγουριά, με βεβαιότητα, με ασφάλεια. Κουράστηκα με τις ερμηνείες, κουράστηκα, βαρέθηκα, μπούχτισα. Δε θέλω άλλες ερμηνείες πια. Θέλω να μπαίνω στο μυαλό του άλλου και να ξέρω τι σκέφτεται. Ακριβώς ό,τι σκέφτεται. Χωρίς εικασίες, χωρίς ερμηνείες, παρερμηνείες, περιθώρια λάθους, λάθη, σφάλματα. Χωρίς ήττες.
Περισσότερα από/για την Χαρά Ανδρεΐδου:
Η Χαρά Ανδρεΐδου Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Περισσότερα από/για την Χαρά Ανδρεΐδου:
Η Χαρά Ανδρεΐδου Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Χαρά Ανδρεΐδου σημειώνει: Αντικαθιστώ τη λέξη «χαμέρπεια» με τη λέξη «αντοχές»…
