Πως μετράμε... την ευτυχία;
Μ.Ψ.: Με τα χαμόγελα των ματιών. Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια.
Την δημιουργία;
Μ.Ψ.: Με ατέλειωτες στιγμές έμπνευσης αποτυπωμένες σε λευκό χαρτί.
Την επιτυχία;
Μ.Ψ.: Με την εκπλήρωση των στόχων μας είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο.
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Μ.Ψ.: Πρέπει να ήμουν γύρω στα 11 όταν ολοκλήρωσα το πρώτο μου ποίημα. Με ποιήματα ξεκίνησα το συγγραφικό μου ταξίδι. Ένα ποίημα για τη μάστιγα των ναρκωτικών και την αξία της ζωής. Όταν μάλιστα το είδα να δημοσιεύεται στην τοπική εφημερίδα της Λέσβου (από εκεί κατάγομαι και έχω μεγαλώσει), η χαρά μου ήταν απερίγραπτη!
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Ψ.: Σίγουρα θα ήταν η τελευταία σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία «Dirty Dancing» όταν ο Patrick Swayze χορεύει με την αγαπημένη του Jennifer Grey ένα εκπληκτικό μάμπο στο ρυθμό του θρυλικού «The time of my life». Έχουν ξοδέψει τόσο κόπο και χρόνο για να καταφέρουν να φτάσουν σε ένα δυνατό επίπεδο χορού που όσο άγχος και φόβο νιώθει η Grey για το αποτέλεσμα, η πίστη της στον καβαλιέρο της, την δικαιώνει.
Άλλωστε «Nobody puts Baby in the corner»!
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Μ.Ψ.: Αναμφίβολα θα ήταν ένα τραγούδι των Πυξ Λαξ. Φαινομενικά μελαγχολικό αλλά με μια ενέργεια τόσο δυνατή που σε κυριεύει ολόκληρο και σε κάνει να «πετάς τα ρούχα σου ψηλά γυμνός μες τη χαρά σου»!
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Μ.Ψ.: Θα ήταν μια φανταστική στιγμή όπου τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα και η Σταχτοπούτα βρίσκει πάντα το γοβάκι της, η Κοκκινοσκουφίτσα δεν κινδυνεύει από τον κακό λύκο και τα επτά κατσικάκια δεν χάνουν ποτέ τη μητέρα τους.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Μ.Ψ.: Το πιο φωτεινό πορτοκαλί που έχουν αντικρύσει τα μάτια μου.
Η λαχτάρα;
Μ.Ψ.: Το πράσινο της ανυπομονησίας και της θετικής ενέργειας.
Η φλόγα;
Μ.Ψ.: Το αυθεντικό βαθύ κόκκινο. Αυτό που η όψη του σε προ(σ)καλεί και το άγγιγμά του σε τσουρουφλίζει.
Πιστεύεις...
Μ.Ψ.: Στο Θεό και στους ανθρώπους που πραγματικά με αγαπάνε και τους αγαπώ.
Πονάς...
Μ.Ψ.: Με το θάνατο και την αδικία γύρω μου.
Προχωράς...
Μ.Ψ.: Πάντα μπροστά με τα μάτια μου να αναζητάνε τι κρύβει το βλέμμα άλλων ανθρώπων.
Χορεύεις;
Μ.Ψ.: Στους ρυθμούς της λογικής και της παραφροσύνης μου.
Ξαναγεννιέσαι...
Μ.Ψ.: Από τις στάχτες μου κάθε φορά.
Χάνεσαι...
Μ.Ψ.: Στις πιο κρυφές μου σκέψεις...
Τραγουδάς;
Μ.Ψ.: Με μεγάλη αποτυχία όσες πρόβες κι αν κάνω στον καθρέφτη... Αστειεύομαι φυσικά!
Διαβάζεις...
Μ.Ψ.: Όποιο ταξιδιωτικό περιοδικό πέσει στα χέρια μου. Λατρεύω τα ταξίδια!
Γράφεις...
Μ.Ψ.: Διηγήματα και θεατρικά έργα για όσα συμβαίνουν γύρω μας και δεν τολμάμε να θίξουμε.
Παίζεις...
Μ.Ψ.: Επιτραπέζια παιχνίδια με τους αγαπημένους μου φίλους. Ενίοτε, παίζω και τους θεατρικούς μου μονολόγους στο σανίδι!
Απάντησε η
Ψωμαδέλλη Μαριάντζελα
Απάντησε η
Ψωμαδέλλη Μαριάντζελα
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Κιπ ρίντιν γιατί τα καλύτερα ακολουθούν: διαβάστε δύο δείγματα γραφής και γνωρίστε την λίγο καλύτερα...
Καλοκαίρι
Πόσο μου αρέσει ο ήχος από τα σπόρια του καρπουζιού καθώς σκάνε απροειδοποίητα στο στόμα. Θυμάμαι τον αδερφό μου να κουβαλάει πάντα μια φέτα καρπούζι σαν πηγαίναμε στη θάλασσα. Η δροσιά και η γλύκα της ήταν βάλσαμο στις ατελείωτες ώρες κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο. Του άρεσε να δαγκώνει το φρούτο και να φτύνει τα κουκούτσια μέσα στα απάνεμα νερά. Μου είχε πει πως όσο πιο βαθιά τα πετάξεις, τόσο περισσότερα καρπούζια θα φυτρώσουν μέσα στη θάλασσα. Η εικόνα του κατάφερε να μου διεγείρει την φαντασία και ασυναίσθητα έγινα σύμμαχος σε αυτό το αλλόκοτο παιχνίδι. Μάταια, προσπαθούσαν να με πείσουν πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να συμβεί. Δεν απογοητεύτηκα στιγμή. Ακόμα τα αναζητώ στον πάτο της δικής μου θάλασσας.
Αντίστροφη μέτρηση
Δέκα… Ακούω τον παφλασμό των κυμάτων να σκάει στα βότσαλα. Οι σταγόνες του νερού που πετάγονται πάνω μου είναι βάλσαμο στον καυτό ήλιο. Εννιά… Τα γέλια των παιδιών δε σταματάνε ακόμα κι όταν η μπάλα τους σκάει απευθείας στο πρόσωπό μου. Δεν κάνω καρδιά να τα μαλώσω. Οχτώ… Πάντα ήθελα να πάω στην Κίμωλο. Να χαθώ στα σοκάκια του Χωριού μεθυσμένη απ’ τα γιασεμιά στα καλοασπρισμένα σπίτια των ντόπιων. Επτά… Θέλω να μάθω την ιστορία του τόπου απολαμβάνοντας ένα κομμάτι καρπουζόπιτα που πριν πέντε λεπτά επέμεναν να με φιλέψουν. Η γλύκα των ανθρώπων φτάνει να μου λιγώσει την ψυχή. Έξι… Μου είπαν πως μετά την εγχείρηση, θα καταφέρω να δω. Μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι. Αυτήν τη φορά με μάτια ανοιχτά.[1]
Στόχοι και επιδιώξεις:
Μ.Ψ.: Να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος άνθρωπος.
Όνειρα:
Μ.Ψ.: Η συγγραφή να με συντροφεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα και η πένα μου να αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Η Ψωμαδέλλη Μαριάντζελα γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Είναι απόφοιτος της Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και κάτοχος πτυχίου Δημοσιογραφίας. Έχει εργαστεί ως αρθρογράφος σε ενημερωτικούς ιστότοπους ενώ από το 2015 εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, το θέατρο Badminton και το θέατρο Στοά.
Παράλληλα, η Μαριάντζελα ασχολείται με τη συγγραφή διηγημάτων και θεατρικών έργων. Το πρώτο της θεατρικό έργο «Η Κούκλα» απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Μονολόγων υπό την αιγίδα του Χώρου Τέχνης 92 Art. Ο δεύτερος μονόλογός της με τίτλο «Απο...χώρισα» παρουσιάστηκε για περιορισμένες παραστάσεις στο χώρο Τέχνης 92 Art αλλά και στις θεατρικές σκηνές Vault και Επί Κολωνώ.
Από το 2015 μέχρι σήμερα έχει διακριθεί με κείμενά της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σε όλη την Ελλάδα ενώ έχει συμμετάσχει στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net για το 2015 και το 2016. Μελλοντικά, ονειρεύεται να εκδώσει το πρώτο της μυθιστόρημα αλλά και μια ολοκληρωμένη συλλογή διηγημάτων που θα περιλαμβάνει μέρος της συγγραφικής της δουλειάς μέχρι σήμερα.
[1] Πηγή
