Δεύτερη δισκογραφική δουλειά για την μπάντα Cameres με τίτλο "Οι αναμνήσεις πάντα καίνε". Τα παιδιά μας έρχονται από την Καβάλα και σήμερα πια, ο βασικός πυρήνας του συγκροτήματος, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά είναι ο Νίκος Γραμμάτος στα φωνητικά και ο Γιάννης Βογιατζής στην κιθάρα. Για εμένα ωστόσο, ο δεύτερος δίσκος τους αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή μαζί τους, οπότε join me as we ride:
Το "Intro" του δίσκου σε τοποθετεί ευθύς αμέσως σε ένα απόκοσμο urban σκηνικό (αν δεν κάνω λάθος αποτελεί ήχο συχνότητας ή ραδιοκύματος). Μελαγχολική είσοδος αλλά εξαιρετικά σύντομη, και προχωρώντας στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, το "Βρέξε ουρανέ μου", συνειδητοποιώ πως η απόκοσμη συχνότητα του intro συνεχίζει ως χαλί στο πρώτο κομμάτι. Εδώ λοιπόν (για ακόμη μια φορά!) έχουμε να κάνουμε με το εξής θλιβερό γεγονός: Στις μουσικές βάσεις όπου οι καλλιτέχνες ανεβάζουν τις δημιουργίες τους, τα κομμάτια χωρίζονται, και έτσι -δυστυχώς!- κάνουν παύση ανάμεσά τους. Οπότε και εδώ (δίχως να φταίνε οι Cameres φυσικά) ο χωρισμός των κομματιών, αφαίρεσε από το intro τη μαγεία που σίγουρα θα μιλούσε περισσότερο ως "Intro/Βρέξε ουρανέ μου" προσφέροντας την αίσθηση ολοκλήρωσης που πιστεύω πως ήθελαν να περάσουν οι Cameres.
Urban ήχοι όπως προανέφερα, hard rock με old school μουσικές θέσεις αλλά και ένα εξαιρετικά πολύπλευρο ύφος που δηλώνει μεγάλη βεντάλια αγάπης στη μουσική.
Το τρίτο κομμάτι λέγεται "Οι αναμνήσεις πάντα καίνε" και αποτελεί μια πανέμορφη μπαλάντα που τα πλήκτρα του Π. Μπερλή (από Διάφανα Κρίνα) σε συνεπαίρνουν καβάλα στη μελωδικότητά τους, κάτι που συμβαίνει σε πολλά από τα κομμάτια του δίσκου και προσφέρει μια χροιά νοσταλγίας και ολοκλήρωσης μέσα από τους ήχους του πιάνου. Το επόμενο κομμάτι ωστόσο, με τίτλο "Όλα τελειώνουν", μας δείχνει πως τα θηρία ακόμα βρυχώνται! Το παιχνιδιάρικο πέρασμα της κιθάρας του Α. Ζαμπέτα (από Τρύπες) κλυδωνίζει και διαφαίνεται ορεξάτο καθώς και η φωνή του Γραμμάτου είναι σε μεγάλα κέφια (κομμάτι ιδανικό για setlists συναυλιών!).
Το πέμπτο κομμάτι λέγεται "Θέλω η νύχτα" και εδώ έχουμε να κάνουμε με αυτό που χρόνια υποστηρίζω: Πως η περιφέρεια αυτού του τόπου κρατάει ζωντανή την Ελληνική Ροκ Σκηνή με μεράκι για πειραματισμό αλλά και σεβασμό στις παραδοσιακές φόρμες. Το τραγούδι αυτό είναι για εμένα από τα δυνατότερα του δίσκου, ο Βογιατζής πρέπει να είναι μάστορας στην κιθάρα, να αγαπάει και να σέβεται τη rock/metal era των 70's-80's, στις περισσότερες συνθέσεις του άλλωστε αυτό διαφαίνεται. Το κομμάτι το άκουσα κάμποσες φορές και εξαιρετικά δυνατά φωνάζοντας τον στίχο: "Θέλω η νύχτα αυτή να αρπάξει όλο το άδικο, να καταστρέψει μια για πάντα την κακία· κι όταν τα μάτια μου θα ανοίξω πάλι αύριο, να 'χει στερέψει όλη του κόσμου η βλακεία". Μεγάλο μπράβο στα παιδιά!
Το επόμενο κομμάτι λέγεται "Ζαχαρωτά" και νομίζω πως θα έπρεπε να είναι σε άλλη θέση στον δίσκο (ή να λείπει εντελώς), κι αυτό γιατί με προσγείωσε πολύ γλυκερά από το δυνατό προηγούμενο, ενώ θα μπορούσε στη θέση του να βρισκόταν το αμέσως επόμενο, το "Αστέρια υπάρχουν πολλά" που αποτελεί μια low profile country στίξη μέσα στον δίσκο.
Μην ξεγελιέστε όμως! Αυτή είναι μονάχα μια γλυκιά στάση, καθώς το επόμενο με τίτλο "Δώσε μου δύναμη" έρχεται για να τα σπάσει! Οι σκληροί κιθαρισμοί στην είσοδο του κομματιού αποδεικνύουν την αγάπη και την αφοσίωση του Βογιατζή σε metal μονοπάτια (διέκρινα φύσεις Ratt και Quiet Riot και χάρηκα εξαιρετικά!). Ακούγοντάς το ξανά, αναρωτήθηκα: Αν με τη φωνή του Γραμμάτου, αυτό το κομμάτι είχε αγγλικό στίχο, πόσος χώρος θα του αναλογούσε στη μουσική σκηνή (think about it!).
Ο δίσκος συνεχίζει με το "Άγρια Νιάτα" που δένουν υπέροχα με το "Δώσε μου δύναμη" και εντυπωσιάζουν βγάζοντας μια εφηβική γλώσσα προς κάθε κομφορμισμό, ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν μια 90's χροιά στον δίσκο. Ο Γραμμάτος εδώ τραγουδά μονάχα στα ρεφρέν, ενώ στα κουπλέ παρεμβάλει τους στίχους του με στόμφο επιθετικής απαγγελίας, εγχείρημα που το υποστηρίζει και ο ψαγμένος του στίχος: "Άγρια νιάτα με οργή, με όνειρα μαύρα στο κεφάλι, νύχτα και μέρα ακούραστοι, χωμένοι στην κραιπάλη· χαμένοι στης παραίσθησης, αιώνιας σιωπής, αναζητώντας χρώματα πέρα απ' της γκρίζας μας ζωής".
Το "Μέσα στο γράμμα" είναι το επόμενο κομμάτι του δίσκου και αποτελεί ένα σύντομο αλλά άμεσο οδοιπορικό στον έρωτα, και δη σε εκείνον τον έρωτα που δεν βρίσκει ανταπόκριση. Ένα υπέροχο χορευτικό ποίημα, μια μουσική εξομολόγηση που θα μπορούσε εξίσου να στέκει και δίχως ρεφρέν, συνεχίζοντας απλώς να τραγουδιέται σαν να διαβάζεις όντως ένα γράμμα. Εδώ με εξέπληξαν ευχάριστα τα περάσματα των πνευστών που δίνουν ομορφιά και βάθος στα κουπλέ.
Επόμενη στάση λίγο πριν το τέλος του δίσκου, το κομμάτι "Υπάρχεις ακόμα". Πρόκειται για μια δημιουργία που μοιράζεται fifty-fifty στο όμορφα μελαγχολικό ύφος των κουπλέ και στο δυναμικό τράνταγμα των ρεφρέν. Το κομμάτι τυλίγει ένα σκοτεινό πέπλο μελαγχολίας, το οποίο προσωπικά λατρεύω! Έκανα το πείραμα και ναι, το κομμάτι ακούγεται καλύτερα με σβηστά τα φώτα (όπως και το επόμενο που κλείνει τον δίσκο!). Εδώ λάτρεψα τα underground και επιμελώς υποτονισμένα riffs του Βογιατζή που δίνουν σκαλοπάτι στην ένταση της φωνής και τον στίχο, μείον όμως στο κομμάτι το επαναληπτικό echo προς το τέλος που κάποιες φορές η φωνή του Γραμμάτου πέφτει πάνω... στη φωνή του Γραμμάτου και μπερδεύει, αφαιρεί αντί να προσθέσει. Φινάλε του δίσκου, ακόμα μια μελαγχολική αλλά υπέροχη μπαλάντα με τίτλο "Μαύρος Αέρας", ένα κομμάτι που μιλάει για τις χαμένες στιγμές, τις σκέψεις, τα όνειρα που όλοι μας χάσαμε στη ζωή. Δένει αρμονικότατα με το προηγούμενο κομμάτι (τα σβηστά φώτα συνέχισαν σβηστά!), καθώς σε συνεπαίρνει η έντονη μελωδία του πιάνου που εντέλει κλείνει το παράθυρο και ολοκληρώνει τον δεύτερο δίσκο των Cameres.
Εν κατακλείδι:
Ο δίσκος "Οι αναμνήσεις πάντα καίνε" είναι ένας δίσκος που ακούγοντάς τον περνάς καλά (trust me, δεν συμβαίνει πάντα αυτό!). Τα κομμάτια πατάνε πότε ένα βήμα προς την ένταση και πότε προς το χάδι, πηγαινοέρχονται από μπαλάντα σε δυναμικά old school rock κομμάτια, και τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά, οι Cameres είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρες! Κάνουν άξια χρήση της ελληνικής, απέχουν από φωνητικούς και συνθετικούς λεονταρισμούς, χρησιμοποιούν έξυπνους λυρισμούς που ομοιοκαταληκτούν, με τη φωνή του Γραμμάτου να είναι γλυκιά στις μπαλάντες (και όχι βεβιασμένα γλυκερή· λάθος στο οποίο πέφτουν πολλοί) ενώ η μελετημένη σύνθεση των κομματιών από μεριάς του Βογιατζή με κάνει να περιμένω πολλά στο μέλλον από εκείνους. Τα παιδιά έρχονται από την Καβάλα όπως προανέφερα και στην εισαγωγή μου, και για ακόμη μια φορά ο Βορράς μάς δείχνει πως ξέρει να γράφει στίχους και να συνθέτει όμορφη, έντονη, ζωοφόρα μουσική (έχει άλλωστε εξαιρετική παράδοση!). Καλή πορεία εύχομαι στις Cameres και δίχως να γνωρίζω τα παιδιά, να ξέρουν πως εγώ τους έκανα εικόνα και τους φαντάζομαι μπροστά σε ένα ράφι (ή και ντουλάπα!) γεμάτη με βινύλια... και όνειρα!
Tip: Θα ήθελα κάποια στιγμή να ακούσω τη μουσική των Cameres με αγγλικό στίχο. (wink)
Δίσκος: Cameres - Οι αναμνήσεις πάντα καίνε (2016)
1. Intro
2. Βρέξε ουρανέ μου
3. Οι αναμνήσεις πάντα καίνε
4. Όλα τελειώνουν
5. Θέλω η νύχτα
6. Ζαχαρωτά
7. Αστέρια υπάρχουν πολλά
8. Δώσε μου δύναμη
9. Άγρια Χρόνια
10. Μέσα στο γράμμα
11. Υπάρχεις ακόμα
12. Μαύρος αέρας
Στη σελίδα των Cameres στο facebook μάθαμε τα εξής:
Το συγκρότημα Cameres δημιουργήθηκε τον Φλεβάρη του 2008 στην Καβάλα.
Ο Νίκος Γραμμάτος (Φωνητικά - Στίχοι - Μουσική) και ο Γιάννης Βογιατζής (Κιθάρα - Μουσική) είναι τα μέλη του σχήματος, και οι δυο τους ενεργοί με διάφορες μπάντες για πάνω από μια δεκαπενταετία.
Στην μέχρι τώρα δράση τους έχουν συνεργαστεί με διάφορους μουσικούς οι οποίοι εμφανίστηκαν μαζί τους στις συναυλίες και συμμετείχαν στην ηχογράφηση των τραγουδιών τους.
Τον Νοέμβριο του 2008 συμμετέχουν με το τραγούδι "Θα είμαι εκεί" στην διαδικτυακή συλλογή "Underground Όνειρα" του Rockap.gr μαζί με άλλες 67 μπάντες.
Το πρώτο τους Promo είχε τίτλο «Θα είμαι εκεί» το οποίο ολοκλήρωσαν τον Απρίλιο του 2009 και περιείχε τα 4 πρώτα τους τραγούδια ( Θα είμαι εκεί, Απόψε , Δρόμος , Είναι φορές ).
Κιθαριστικά ηλεκτρικά ροκ τραγούδια σε Ελληνικό στίχο, ενώ ο πειραματισμός και η δημιουργία δεν σταματάει εδώ.
Τον Απρίλιο του 2010 συμμετέχουν με το τραγούδι "Απόψε" στην συλλογή "Η χώρα των ξωτικών" της Underground tapes, η οποία κυκλοφόρησε ΔΩΡΕΑΝ σε περιορισμένα cd και στο διαδίκτυο.
Τον Νοέμβριο του 2012 μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν από την αρχή τον πρώτο τους δίσκο τον οποίο και ολοκληρώνουν τον Απρίλιο του 2013. Ο δίσκος αυτός ολοκληρώθηκε με την σημαντική βοήθεια φίλων, καταξιωμένων μουσικών της πόλης και όχι μόνο. Είναι η απόδειξη πως η συνεργασία η αγάπη και το πάθος μαζί μπορούν να φτιάξουν τα πάντα, χωρίς τίποτα να σταθεί εμπόδιο σε αυτό.
Η πρώτη δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Θα είμαι εκεί" κυκλοφόρησε επίσημα τον Ιούνιο του 2013 από την B-otherside Records.
Τον Φεβρουάριο του 2014 συμμετέχουν στην συλλογή "Underground Όνειρα 4" του Rockap.gr με το τραγούδι "Βρήκα την άκρη".
Τον Μάρτιο του 2014 κυκλοφορούν την αγγλόφωνη έκδοση του τραγουδιού "Rock Star" σαν digital single (παγκοσμίως από τα i-tunes και όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες) από την Αυστραλιανής ιδιοκτησίας δισκογραφική Pentagramusic.
Τον Σεπτέμβριο του 2014 συμμετέχουν με το τραγούδι ''Άγρια Νιάτα'' στην ανεξάρτητη συλλογή ''Rock 'N Roll Βοήθειες Vol.3'', του Δημήτρη Δημητράκα των Panx Romana.
Τον Ιούνιο του 2016 κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος με τον τίτλο "Οι αναμνήσεις πάντα καίνε".
Και το ταξίδι συνεχίζεται...
