Ο Γλάρος... αυτό ήθελα να πω

«Θυμάσαι τι ωραία που ήταν κάποτε, Κώστια;»

Αρκεί μονάχα μία φράση από τον "Γλάρο" του Τσέχωφ, για να σου δώσει το ακριβές στίγμα της τραγικότητας του έργου, και η παράσταση "Ο Γλάρος... αυτό ήθελα να πω" βαστώντας τον βασικό σκελετό του έργου, μας μίλησε ακριβώς για εκείνο το "κάποτε", για την αγάπη, τον έρωτα, τη ματαιότητα της ύπαρξης, τα χαμένα όνειρα, τα ιδανικά που μπορεί και να λησμονήσεις στο διάβα μιας ζωής, στριμωγμένος μέσα στα κοινωνικά μέτρα.

Η παράσταση ανοίγει με ένα ζεστό, μουσικό και πολύχρωμο καλωσόρισμα των ηθοποιών, ένα μπουκέτο νέων ανθρώπων που επέδειξαν ωριμότητα στους ρόλους τους παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Η διανομή μελετημένη από τον σκηνοθέτη Κώστα Μπάρα, ο χρόνος άριστα ζυγισμένος για κάθε έναν από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, πολυμορφία ταλέντων, τόσο στη κινησιολογία όσο και στη γενική επαφή τους επάνω στη σκηνή. Οι εμβόλιμα συμπίπτουσες ομιλίες των ρόλων δεν δημιουργούν σύγχυση, απολαμβάνεις τα σταυροδρόμια των σκέψεων αλλά και στους μονολόγους του καθενός. Εξαιρετικό momentum σε κάθε μονόλογο, η τοποθέτηση των υπολοίπων τριών ηρώων σε θέση θεατή, κλείνοντάς μας καθ' αυτόν τον τρόπο το μάτι πως η θέση αυτή αποτελεί μιας μορφή υποσυνείδητο για τον καθέναν τους.

Η προσθήκη του πικάπ σε κάποιες σκηνές και των δίσκων που εναλλάσσονται, ομολογώ πως είναι υπέροχη και τη βρήκα αρμονικά δεμένη με τον ρομαντισμό του έργου. Κάποια στιγμή μάλιστα, βυθισμένος στις ερμηνείες των παιδιών, βρέθηκα σε έναν άλλον τόπο, άκουσα εκείνη την ξεχασμένη φωνή της νιότης που θωπεύει μνήμες εφηβικές, επαναστατικές, μνήμες ποίησης και ευθύς επανήλθα, θυμήθηκα πως δεν έχουμε να κάνουμε μονάχα με τον Γλάρο του Τσέχωφ αλλά με ένα έργο που δανείστηκε φωνές από τραγούδια, συνθήματα από τοίχους, λέξεις και φράσεις μέσα από τα τόσο ποιητικά έργα σύγχρονων συγγραφέων όπως του Γιώργου Χρονά, του Άκη Δήμου, της Σάρα Κέιν και άλλων.

Η σύνδεση με το κοινό λοιπόν επιτυχημένη! Οι σχεδόν δύο ώρες της παράστασης κύλησαν αβίαστα και γοργά.

Ο Σταύρος Λιλικάκης ως Τρέπλιεφ είναι εκρηκτικός αποδίδοντας την τραγικότητα του χαρακτήρα, εκφράζοντας ηχηρά και κινησιολογικά τα διλήμματα του ήρωα. Προσωποποιεί τη εσωτερική μάχη που υφίσταται ένας νέος καλλιτέχνης που επιθυμεί να δημιουργήσει επάνω σε νέες φόρμες έκφρασης. Πότε αγκαλιά με ένα μικρόφωνο, πότε με όχημα δυο καρέκλες, προσφέρει δόσεις πάθους, νιότης και τρέλας. Η φωνή του ηθοποιού μπάσα και υγρή, ακόμη και αυτή βοήθησε προσδίδοντας μια γλυκιά αγριότητα στον νεαρό Τρέπλιεφ, καθώς εκείνος βιώνει τις προσωπικές του ήττες. Σε συζήτηση που είχαμε μετά το τέλος της παράστασης, μου αποκάλυψε πως συνεχίζει καθημερινά να κάνει πρόβες για να αποδώσει τα μέγιστα του ρόλου και να ανακαλύψει κι άλλες εκφραστικές πτυχές του.

Η Κατερίνα Δημάτη ως δογματική Αρκάντινα ξετυλίγει μια μάνα λύκαινα που γρυλίζει με προτεταμένα τα νύχια αλλά και το ταλέντο της. Ως Αρκάντινα μας δηλώνει πως δεν της αρέσει να χάνει, δεν συμβιβάζεται με την ήττα, υπερασπίζεται τις επιλογές της ζωής της, και όμοια εξακοντίζει τις πεποιθήσεις της κόντρα στις θέσεις του ρομαντικού γιου της Τρέπλιεφ, καταστρέφοντάς του το σημαντικότερο: την αθωότητά του. Στήνει έναν πολύπλοκο ιστό με γερή ύφανση, βαστώντας μέσα τον συγγραφέα Τριγκόριν, ειδικότερα όταν συνειδητοποιεί πως κινδυνεύει να τον χάσει από τη νεαρή Νίνα, έναν ανθό νιότης που ξεμυαλίζει τον Τριγκόριν. Ρώτησα την ηθοποιό ποια είναι η θέση της απέναντι στον έρωτα και μοιράστηκε μαζί μου πως η επαφή της με το έργο, την έφερε σε κοντινότερη σχέση με τον ίδιο τον έρωτα ως σταθερά, καταφέρνοντας να αποτινάξει τις επιφυλάξεις που κουβαλά κάποιος και εντέλει δεν αφήνεται στη ολοκληρωτική μέθη του.

Η Ελένη Κουταλώνη ως Νίνα μας παίρνει από το χέρι συστήνοντάς μας την ελαφρότητα της νιότης, τη νεανική ατρόμητη τόλμη, μα συνάμα -προς το τέλος του έργου ειδικότερα-, την τραγική ωρίμανση της Νίνας μέσα από την κατακρήμνιση των επιλογών της, τη ώριμη μετάνοια για μια ζωή διχασμένη στην επαγγελματική επιτυχία και την προσωπική αποτυχία. Πόσο θαύμαζε κάποτε τον επιτυχημένο συγγραφέα Τριγκόριν -σε σημείο να τον ποθήσει και να τον επιλέξει εγκαταλείποντας τον Τρέπλιεφ-, και πόσο βαθιά βίωσε τελικά την πραγματικότητα: Πως τίποτα δεν ήταν όπως το είχε πλάσει η αθωότητα της νιότης. Ρωτώντας την τι σημαίνει για εκείνη ο Γλάρος, μου απάντησε πως κάθε παράσταση που δίνουν ως ομάδα, είναι και ένα ταξίδι για εκείνη, ένα πέταγμα όπως του γλάρου, και βήμα παραπέρα στην αγάπη της για το θέατρο.

Ο Τρύφων Μπάρκας ως Τριγκόριν μας δίνει έναν στέρεο χαρακτήρα, μελετημένο, ζυγισμένο και εξαιρετικά ώριμο παρά το νεαρό της ηλικίας του. Ο Τριγκόριν αποτελεί την ύπαρξη της λογικής μέσα από τα μάτια ενός επιτυχημένου συγγραφέα που -τραγικά!- συμβιβάζεται μέσα στα στενά πλαίσια της προσωπικής του χίμαιρας, της μη ικανοποίησης. Ποιος θα παρακολουθήσει τη συζήτηση-μονόλογο που κάνει με τη νεαρή και θαμπωμένη Νίνα και δεν θα συμφωνήσει μαζί του πως όλα κουβαλούν μια εφήμερη χροιά. Εξαιρετική επίδειξη ωριμότητας του νεαρού ηθοποιού που ρωτώντας τον μετά την παράσταση μου εκμυστηρεύτηκε πως ένιωσε το βάρος του ρόλου του να αλλάζει και τον ίδιο ως άνθρωπο.

Εκ κατακλείδι, ο λόγος στον σκηνοθέτη Κώστα Μπάρα που στη μικρή κουβέντα μας, μου εκμυστηρεύτηκε το μυστικό αυτής της επιτυχημένης παράστασης: "Θελήσαμε με τα παιδιά να δουλέψουμε αυτό το μεγάλο έργο, καθώς τα ίδια τα παιδιά είχαν άμεση επαφή με το θέμα του, ως νέοι άνθρωποι με ανησυχίες, τους απασχολούν οι σχέσεις και οι κλονισμοί τους, τα χαμένα όνειρα, ο έρωτας, ακόμη και η αυτοχειρία. Κάνοντας πρόβες σε αυτό τον ζεστό χώρο της Νοταρά, γρήγορα καταλάβαμε πως οι ανάγκες μιας παράστασης που επιθυμεί την αμεσότητα με το κοινό, μπορούν να εξυπηρετηθούν και εδώ, οπότε και παραμείναμε εδώ, ρομαντικοί, με τα ίδια φώτα, τους ίδιους τοίχους, στο μέρος όπου όλα ξεκίνησαν."

Συμφωνώ με τον κύριο Μπάρα· το μικρό θέατρο της Νοταρά είναι μια καρδιά που πάλλεται δυνατά μέσα στο κέντρο των Εξαρχείων. Δωρικός χώρος, ένα πικάπ, λίγοι δίσκοι, μερικές καρέκλες και με τη μουσική υπόκρουση του Κόεν που λίγες ώρες πριν μας άφησε, ήταν μονάχα το σκηνικό της παράστασης, όμως αυτά αρκούσαν. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από νέους ανθρώπους που τα χαμόγελα, οι συζητήσεις και η αγάπη τους για θέατρο ικανοποιήθηκε πλήρως από την παράσταση "Ο Γλάρος... αυτό ήθελα να πω".

Είναι μια παράσταση που πρέπει άμεσα να δείτε καθώς θα ανεβαίνει για λίγο ακόμη, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00 στο Θέατρο Παπαγάλος (Νοταρά 15, Εξάρχεια) όμως θα την απολαύσετε και εκτός Αττικής, στα πλαίσια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, το Σάββατο 26/11 και Κυριακή 27/11 στις 21:00 στο θέατρο Μπάρι, μα και στα Ιωάννινα στις 9, 10, 11 Δεκέμβρη στο θέατρο Έκφραση.

Βρείτε τον Γεώργιο Τζιτζικάκη στο Facebook και Facebook page

Περισσότερα από το δελτίο τύπου και ταυτότητα:

"Σκηνικό κανένα, μονάχα η θέα της λίμνης. Και έρωτας... Πόσος έρωτας..."
Μια παράσταση για τα πάθη του έρωτα και της δημιουργίας βασισμένη στον Γλάρο του Α.Π.Τσέχοφ και κείμενα των: Άκη Δήμου, Γιώργου Χειμωνά, Laurent Gaude, Γιάννη Ευσταθιάδη, Sarah Kane, Γιάννη Πάνου, Σπύρου Σταυρόπουλου, Χαβιέρ Μαρίας, Henriette Vogel, Μ. Αντωνοπούλου, κ.ά.
Δραματουργική σύνθεση: ομάδα Hashart, Κώστας Μπάρας
Παίζουν οι: Κατερίνα Δημάτη, Ελένη Κουταλώνη, Σταύρος Λιλικάκης, Τρύφων Μπάρκας Σκηνοθεσία: Κώστας Μπάρας
Σκηνογραφική-ενδυματολογική επιμέλεια: Γιώργος Λυντζέρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρίστος Παπαμιχαήλ
Επιμέλεια διαφανειών: Γιάννης Καρδάσης
Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης, Κατερίνα Λιακοπούλου, Κώστας Μπάρας
Video: Ίρις Κατσούλα
Υπεύθυνη επικοινωνίας και προώθησης: Ερατώ Τρίκα

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00 στο θέατρο Παπαγάλος, Νοταρά 15 Εξάρχεια, 6940718106 από 21 Απριλίου μέχρι 14 Μαΐου 2017