Γράφει η Φρόσω Αποστόλου
Το κρασί έκανε τη δουλειά του κι άρχισε να ικανοποιεί αργά την ανάγκη της για λήθη. Σιγά σιγά χανόταν μέσα σε κόσμους δικούς της, κόσμους που έπλαθε με το νου, χωνόταν μέσα τους κι ήθελε να μείνει για πάντα εκεί. Τελευταία η καθημερινότητα κατάντησε αβάσταχτη. Τώρα όμως μια προσωρινή ανεμελιά την τύλιξε. Γελούσε δυνατά, έβγαλε τα παπούτσια της κι άπλωσε τα πόδια της στον απέναντι καναπέ. Άκουγε φωνές τριγύρω, άλλοτε να τη ρωτούν αν είναι καλά κι άλλοτε να γελούν με τα καμώματά της. Της άρεσε τόσο πολύ να κάνει τους ανθρώπους να γελούν, από μικρή το επιδίωκε κι όταν συνέβαινε ένιωθε πλήρης. Να βλέπεις χαμόγελα να σχηματίζονται σε χείλη έπειτα από μια δική σου πινελιά χιούμορ...
Το κρασί έκανε τη δουλειά του κι άρχισε να ικανοποιεί αργά την ανάγκη της για λήθη. Σιγά σιγά χανόταν μέσα σε κόσμους δικούς της, κόσμους που έπλαθε με το νου, χωνόταν μέσα τους κι ήθελε να μείνει για πάντα εκεί. Τελευταία η καθημερινότητα κατάντησε αβάσταχτη. Τώρα όμως μια προσωρινή ανεμελιά την τύλιξε. Γελούσε δυνατά, έβγαλε τα παπούτσια της κι άπλωσε τα πόδια της στον απέναντι καναπέ. Άκουγε φωνές τριγύρω, άλλοτε να τη ρωτούν αν είναι καλά κι άλλοτε να γελούν με τα καμώματά της. Της άρεσε τόσο πολύ να κάνει τους ανθρώπους να γελούν, από μικρή το επιδίωκε κι όταν συνέβαινε ένιωθε πλήρης. Να βλέπεις χαμόγελα να σχηματίζονται σε χείλη έπειτα από μια δική σου πινελιά χιούμορ...
Κι έπειτα έγινε όλη η ζωή της. Σπούδασε ηθοποιός στοχεύοντας κυρίως ρόλους κωμικούς ώστε να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό της. Η σημερινή οντισιόν αποδείχθηκε φιάσκο… Αντί να μπει στον κωμικό ρόλο εκείνη άρχισε να κλαίει σιωπηλά. Οι κριτές σάστισαν. Ανάμεσά τους κι αυτός… Μεγάλος και τρανός ηθοποιός, με δεκάδες ρόλους στο ενεργητικό του τη δίδαξε με τις ώρες τις γνώσεις του αλλά και τον έρωτα. Ώσπου εξαφανίστηκε δίχως ν’ αφήσει σημεία ζωής. «Σε πούλησε κοριτσάκι, για κάποια πιο μικρή και πιο αφελή από ‘σένα», έλεγαν οι φωνές τριγύρω κι αυτή έκλεινε τ’ αυτιά της και τραγουδούσε. Δεν ήθελε ν’ ακούει την αλήθεια, πιο καλά ήταν με τη δική της, αυτή που κατασκεύασε για να μεριάσει τον πόνο της. Πως τάχα είχε κάποιο λόγο σοβαρό που έφυγε έτσι αναπάντεχα από τη ζωή της, πως υπήρχε μια σοβαρή εξήγηση.
Σήκωσε τα μάτια της και τον είδε να στέκεται απέναντί της στην είσοδο του μπαρ. Στράφηκε στην καλύτερή της φίλη και διάβασε στο βλέμμα της πως εκείνη τον κάλεσε. Έτρεξε κι έπεσε στην αγκαλιά του κι έπειτα κοίταξε το πρόσωπό του. Χλωμό και κουρασμένο, δίχως ζωή. Την έπιασε από το χέρι και την οδήγησε στο αυτοκίνητο. Έκαναν μια μεγάλη βόλτα. Το φεγγάρι ολόγιομο χάζευε τα γυαλισμένα από έρωτα μάτια τους. Σταμάτησε σε μια ερημιά κι άπλωσε το κορμί της πάνω στο δικό του. Η ζεστασιά τους ενώθηκε μα ο πόθος δεν έλεγε να σβήσει.
Κάποτε ξημέρωσε. Απ’ τα θλιμμένα μάτια του άρχισαν να κυλούν δάκρυα. Έπιασε το πρόσωπό της με τα δυο του χέρια κι έφερε το αυτί της στο στόμα του. «Είμαι πολύ άρρωστος. Δε θέλω να δεις τη συνέχεια γι’ αυτό θα εξαφανιστώ. Δε θέλω να το ζήσεις αυτό. Μια απαίτηση έχω από ΄σενα. Να συνεχίσεις αυτό που αγαπάς ώσπου να μη σε βαστούν πια τα πόδια σου, ώσπου να μη βγαίνει η φωνή σου! Τ’ άκουσες; Και τώρα φύγε, τρέξε μακριά από δω!»
«Ηθοποιός, ότι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς.»
Νόμισε πως τον άκουσε όπως τόσες και τόσες νύχτες που τη νανούριζε. Κι αυτή συνέχισε να γελά κι ας ένιωθε την ψυχή της να σκίζεται στα δυο. Φτάνει που έκανε τους άλλους να γελούν. Τα χειροκροτήματα του κόσμου ηχούσαν θαρρείς μες την ψυχή της. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Προτού η αυλαία ανοίξει έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό. «Σ’ αγαπώ» ψιθύρισε. Έπειτα φόρεσε το λαμπερό της χαμόγελο και βγήκε στη σκηνή.
Copyright © Φρόσω Αποστόλου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα έργου του Διογένη Παπαδόπουλου
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Η λογοτεχνία με κέρδισε από την παιδική μου ηλικία, αφού ήρθα σε επαφή με το βιβλίο από πολύ μικρή, καθώς μπαινοβγαίναμε συχνά με τη μητέρα μου σε δανειστικές βιβλιοθήκες και ο πατέρας μου με εφοδίαζε με σπουδαίους συγγραφείς παιδικού βιβλίου. Από παιδί κατέγραφα τις σκέψεις μου και στιγμές από τη ζωή μου αλλά και διάφορες ιστορίες που αβίαστα κατέκλυζαν το μυαλό μου.
Έχω ολοκληρώσει δύο μυθιστορήματα και κατά καιρούς γράφω διηγήματα.
Τη χρονιά που μας πέρασε συμμετείχα σε παρουσιάσεις ομότεχνών μου. Είμαι μέλος της ομάδας «Το ράφι της αγάπης» όπου μαζί με τους συγγραφείς και φίλους μου Εύα Παυλίδου, Μάριο Καρακατσάνη, Ελένη Καρύδα, Αγάπη Ντόκα και Νατάσα Καραμανλή δημιουργούμε βιβλιοθήκες για συλλόγους με χρονίως πάσχοντες.
Είμαι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Έχω σπουδάσει Τεχνολόγος Ιατρικών Εργαστηρίων στο ΤΕΙ Θεσσαλίας.
Έχω σπουδάσει Τεχνολόγος Ιατρικών Εργαστηρίων στο ΤΕΙ Θεσσαλίας.
