Το έργο ξεκινά παρουσιάζοντάς μας τρία διαφορετικής κοινωνικής θέσης ανδρόγυνα στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, τα οποία όμως συνδέονται με δύο κοινές ωστόσο συνιστάμενες: Την προχωρημένη εγκυμοσύνη των γυναικών και την φιλοξενία τους στην ιδιωτική κλινική του γιατρού Αλέξανδρου Θεοχαρίδη.
Αρχικά μαθαίνουμε για την Λισάβ, τη γυναίκα του πλανόδιου πραματευτή Σαββίκου που έχουν κάνει μαζί ήδη τρεις κόρες.
Κατόπιν την Ισμήνη, που είναι παντρεμένη με τον Γεράσιμο ο οποίος έχει ως προτεραιότητα την πολιτική του καριέρα και έχουν μαζί έναν γιο.
Και τέλος την Μυρσίνη του Σωφρόνη που είχε στην κατοχή του μια ταβέρνα περιμένοντας σύντομα το πρώτο παιδί της οικογένειας.
Οι πόνοι των εγκύων γυναικών και η ταυτόχρονη επίσκεψή τους στον γιατρό, έχει ως αποτέλεσμα να γεννήσουν με διαφορά μονάχα λίγων λεπτών.
Η πρώτη που ήρθε στον κόσμο ήταν η κόρη της Ισμήνης και του Γεράσιμου.[1] Κατόπιν το κορίτσι της Μυρσίνης, ακολουθώντας σύντομα την ίδια μοίρα και η κόρη της Λισάβ. Σύντομα έρχονται ένας-ένας στην κλινική και οι σύζυγοί τους για να μοιραστούν τα καλά νέα. Νέα τα οποία για κάποιον έμελλε να είναι χαρμόσυνα, για άλλον αδιάφορα και για κάποιον στενάχωρα μιας και ανέμενε διακαώς έναν γιο.
Ωστόσο αυτό το βράδυ συνοδεύεται από ένα κακό σημάδι, μιας και μετά τις γέννες πεθαίνει συγχρόνως και η νοσοκόμα, η Ευδοκία. Ένα απρόσμενο γεγονός που αναγκάζει τον γιατρό να βρεθεί σε απόγνωση, μιας και ο ίδιος δεν γνώριζε ποιο βρέφος αντιστοιχεί σε κάθε γυναίκα:
Μόνο οι ομάδες αίματος θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν, μα είχε δει νωρίτερα τις καρτέλες των πελατών και γνώριζε πως ήταν συμβατές αναμεταξύ τους.[2]
Η πένα της συγγραφέως περνά έπειτα απ’ όλα τα σπιτικά των μωρών παρουσιάζοντάς μας την εξέλιξή τους: Τόσο από τη καλαθρεμμένη κόρη της οικίας του Γεράσιμου η οποία ονομάζεται Κλέα, όσο κι από την φτωχικό σπιτικό της Λισάβ και του Σαββίκου με την μικρή τους Λόλα και τα υπόλοιπά τους παιδιά, σταματώντας πρόσκαιρα και στη ζωή του ταβερνιάρη Σωφρόνη με την πρωτότοκή του Μελισσάνθη.
Σ’ ένα παιχνίδισμα της Μοίρας, τα παιδιά συναντιούντε για πρώτη τους φορά και γνωρίζονται σε ένα περιπλανώμενο λούνα παρκ μιας εμποροπανήγυρης.
Σύντομα τους πρωταγωνιστές μας αγγίζει το πραξικόπημα της χούντας στην Ελλάδα, πράγμα που κάνει πολλούς χαρακτήρες να αλλάξουν και άλλους απλά να εκδηλωθούν. Ο Γεράσιμος δέχεται την πρόταση να γίνει νομάρχης, ενώ ο Σωφρόνης συνεχίζει να πνίγει τις έγνοιες του στο πιοτό. Ο Σαββίκος από την άλλη μοιάζει να είναι ο μόνος που δεν άλλαξε, καθώς συνεχίζει να παλεύει να τα φέρει βόλτα για να θρέψει την οικογένεια του.
Με το πέρασμα των χρόνων έρχονται στην επιφάνεια μυστικά που αναγκάζουν χαρακτήρες όπως τον Σωφρόνη, να επαναστατούν έχοντας ως σημαία την ζήλεια τους, μιας και προϋπήρχε η αντίληψη πως ούτως ή άλλως το παιδί του ήταν γόνος σχέσης της γυναίκας του με άλλον άντρα.
Γρήγορα η Μελλισάνθη μαθαίνει πως η μάνα της είναι έγκυος, ενώ η μικρή Λόλα σχεδιάζει για τη γιορτή της κάτι που θα δέσει συναισθηματικά τα τρία κορίτσια ακόμη περισσότερο. Να καλέσει στο φτωχικό τους τις καλύτερές της φίλες:
Ποιες φίλες; ρώτησε αφηρημένα η Λισάβ. Τη Μελισσάνθη Διγένογλου και την Κλέα Παπαστεργίου, καλέ μαμά, που έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα και ώρα στην κλινική κι είμαστε σαν αδελφές. Μας το ’πε η μαμά της Μελισάνθης αυτό.[3]
Η φτώχεια, οι ανάγκες και οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις όμως, φέρνουν κατόπιν στο προσκήνιο στιγμές που το παρελθόν κυνηγά αδυσώπητα τους ήρωες μας:
Έσκυψε το κεφάλι η Μυρσίνη. Πίστευε ότι ελάχιστοι γνώριζαν εκείνη τη σχέση…[4]
Η συγγραφέας μας θέτει πολλά διλήμματα και παγίδες σχετικά με την δικαιοσύνη, το σωστό, το ανθρωπίνως ηθικό και το λάθος.
Γιατί κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος οι ήρωες μπορεί να σκορπούν ακολουθώντας το δικό τους δρόμο, μα μένουν αόρατα δεμένοι με τη κοινή τους μοίρα. Έτσι κάποια στιγμή η Λόλα αναλογίζεται πως:
Η Μέλι κανείς δε ξέρει που βρίσκεται· έχει εξαφανιστεί από την πόλη εδώ κι εβδομάδες. Κι η Κλέα γιατροπορεύει τον άρρωστο αδελφούλη της.[5]
Άραγε πόσες παγίδες κρύβει η άγνοια και τι τους επιφυλάσσει το μέλλον σχετικά με την προσωπική τους αλήθεια;
Κλείνοντας, θα ήθελα να υπογραμμίσω πως τον μόνο σκόπελο που συνάντησα κατά την ανάγνωση είχε να κάνει με τις λεπτομερείς περιγραφές τόσο της προσωπικότητας και του παρελθόντος των πολυάριθμων κύριων πρωταγωνιστών όσο και πολλών δευτερευόντων, περαστικών χαρακτήρων με σύντομο ρόλο στη ροή της ιστορίας μας.
Χρειάστηκε ειλικρινά να πάω μπρος-πίσω αρκετές φορές στις σελίδες για να εξοικειωθώ με τις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά τους.
Καλή σας ανάγνωση να σας ευχηθώ Φίλοι μου!
Το μυθιστόρημα της Σόφης Θεοδωρίδου, Στα χρόνια της χαμένης αθωότητας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Δείτε το βιβλίο!
Επίσης: Η Σόφη Θεοδωρίδου και Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας
Η Σόφη Θεοδωρίδου κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή. Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της Η νύφη φορούσε μαύρα, Πες μου αν με θυμάσαι, Τ’ αχνάρια των ξυπόλυτων ποδιών, Η αμαρτία της ομορφιάς, Το κορίτσι απ' τη Σαμψούντα, Στεφάνι από ασπάλαθο και Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας.
[1] Σελ.29 «Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας» Σόφη Θεοδωρίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός 2016
[2] Σελ.38 «Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας» Σόφη Θεοδωρίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός 2016
[3] Σελ.88 «Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας» Σόφη Θεοδωρίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός 2016
[4] Σελ.183 «Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας» Σόφη Θεοδωρίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός 2016
[5] Σελ.210 «Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας» Σόφη Θεοδωρίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός 2016
